Συνολικές προβολές σελίδας

Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2009

Kατηγορώ:

- Το ηλίθιο μηχάνημα στις τουαλέτες των μαγαζιών, που με αναγκάζει να το χαιρετάω για να μου δώσει χαρτί. Κομπλεξισμοί.

- Τις ψηλές χέστρες.

- Τους νεροχύτες των μαγαζιών που εξατίας τους πλένεις το κάθε χέρι ξεχωριστά αφού για να τρέχει το νερο πρέπει να κρατάς πατημένο το ματσούκι.

- Το λεπτό χαρτί στα μεγάλα ρολά. Σκίζεται δε το καταλαβαίνεις; Σου βγαίνει η πίστη για να σκουπιστείς αξιοπρεπώς.

- Την ουρά στις τουαλέτες. Σε κάνει να υποκρίνεσαι και να χαμογελάς στις μπροστινές σου ενώ αυτές θα κατουρήσουν νωρίτερα απο σένα και πονάει πολύ που καταβάθως ξέρεις πώς δε κατουριούνται τόσο όσο εσύ.

- Τους ψηλούς άντρες σε φάση "σου μιλάω και βλέπω τις μύξες μέσα απ΄το ρουθούνι σου" ή "μπορώ να πιώ άνετα απο το ποτό σου γιατί είναι στο ύψος του στόματος μου" και για να το εκχυδαίσω (δε με νοιάζει αν δεν υπάρχει σαν λέξη, αυτό εννοώ) "θα μπορούσα άνετα να πιάσω ψιλή κουβεντούλα με το πουλί σου".

- Την τοστιέρα μου γιατί δεν ανάβει αυτόματα όταν της βάζω τοστ κι εγώ ξεχνιέμαι και περιμένω να γίνει το τοστ ενώ η τοστιέρα δεν είναι αναμμένη.

- Την ισχύ της φράσης "πόσο μικρός είναι ο κόσμος".

- Το να σου λένε "όταν θα φτάσεις στην ηλικία μου θα καταλάβεις", γιατί σε κάνει να είσαι σίγουρος πως θα μετανιώσεις τότε γι'αυτά που κάνεις τώρα και δε τα χαίρεσαι γιατί ξέρεις πώς κάνεις μαλακίες.

Τετάρτη 16 Δεκεμβρίου 2009

Γαμώτο σου.

Μα τί περίμενες αν ήδη μέσα στο δωμάτιο σου φιλοξενείς έναν ψηλό, μαύρο εξωγήινο; Εγώ στα'λεγα βρε πουλάκι μου αλλά εσύ έπρεπε γι'αλλη μιά φορά να κάνεις τις μαγκιές σου. Και όχι μόνο αυτό, αλλά τώρα τί κλαίγεσαι; Νυστάζεις; Πονάς; Τώρα να περιμένεις 36 λεπτά για να βγούν οι πάπιες πρώτα και μετά κάνε ο,τι θές. Άμα θες μπες και ...μουσουνου, άνοιξε ακόμα και κάμερα. Ξέρεις τί εννοώ, μην με κοιτάς με αυτό το ειρωνικό σου βλέμμα και πάνω απ'όλα μην μου λες ψέμματα. Επίσης αν πονάει πολύ, πάρε παυσίπονο γιατί δεν υπάρχει χάπι για να περάσει το πρόβλημα που σου προκαλέι τον πόνο, έτσι όπως τα'κανες και η επιστήμη τα χεράκια της τα βγάζει από την κουβερτούλα και σε φασκελώνει στα ίσα. Ίσως και να γελάσει λίγο μαζί σου, μην τον κατηγορείς δεν ήθελε να γίνει γιατρός, τον αναγκάσανε. Αν δε θες έχεις επιλογές - Δημοκρατία λέιντιζ εν τζεντλμεν- τα κουβαδάκια σου και νομίζω ξέρεις την συνέχεια.
Και στην τελική ρε, σε ξέρω κι απο χθές; Γιατί δηλαδή να σου βρώ λύση στον πρόβλημα σου; Σου χρωστάω; Νομίζω στα'δωσα ή μπορεί και να μου τα'δωσες εσύ και με το παραπάνω, δε θυμάμαι, χθές ήταν;
Σου είπα ήδη, εσύ αποφάσισες πριν καν σου θέσω το δίλημμα και τώρα δεν σ'αρέσει; Αν δεν ήξερες να το βούλωνες. Ωπ, κάπου εδώ πάνε καμιά τουαλέτα και μετά έλα να τελειώσεις αυτό που άφησες στη μέση ή στο τέλος ή κάπου εκεί δε θυμάμαι δεν παρακολούθησα απο την αρχή γιατί είχα πάει για ποπ κορν. Βρε ο νοών νοείτω για τους άλλους δε θα μπορέσουμε, μην είσαι βρε παντού το θύμα συνεχίζω να σου λέω.
Καταβάθως πονάω κι εγώ μαζί σου γιατί πώς να σου πώ βρε αδερφάκι μου, είμαστε το ίδιο. Σε πονάω γιατί σε νοιάζομαι και δε θέλω να σε βλέπω έτσι.Μπορεί και να με νοιάζεις πιό πολύ κι απο μένα αυτη τη στιγμή. Α ρε μεγάλα λόγια που λέγονται, αν και είναι απο αυτά που δεν λέγονται. Αλλά με ενοχλεί που στο λένε όλοι αυτό. Γιατί να στο λένε; Μυαλό εσύ δεν έχεις; Ε;
Το κουράζουμε βρε καλό μου και θα με κάνεις να σου πώ πφφ και δε το θέλω. Αφού πάλι εδώ θα'ρθείς να κλαφτείς, βρίσε με άμα σε κάνω να κλαίς. Ξές καλά πώς δε φταίω εγώ. Ούτε εσύ όμως.
Συνέχισε να μιλάς για τυρανόσαυρους εσύ και μη μασάς, έρχεται καλοκαίρι, απλά τότε θα'χεις άλλο πρόβλημα. Θα'χουν λήξει τα...παγωτά γιατί εδώ έχουμε να κάνουμε με ημερομηνίες. Εντάξει δε με στεναχωρεί ιδιαίτερα γιατί κάνουμε και μία δίαιτα μη ξεχνιόμαστε. Έχεις γίνει πώς να στο θέσω μωρέ ευγενικά, όχι για παγωτά τέλος πάντων, μη σε στεναχωρήσω κι άλλο, είχες και γενέθλια. Ναι γιατί τα γιουβαρλάκια που τρως εσύ θα μου πέις τώρα καλύτερα είναι. Ρε καλό μου, τουλάχιστον δεν είναι ληγμένα και είναι και χειμερινά. Α ναι, και δικά μου. Ολόδικα μου.
Πονάει; Συγγνώμη έπρεπε γιατί πολύ καλή έγινα ξαφνικά και ίσως δεν μου πάει σήμερα. Να ξέρεις, το παθαίνω αυτό. Μία σχετική, καλοσυνάτη και προπάντων φιλική προειδοποίηση. Δε θα με αναγνωρίζεις πολλές φορές. Όπως τώρα, δεν με νοιάζει αν δε σ'αρέσει όλο αυτό. Ούτε εμένα, όμως εκεί γλυτώνεις. Δε θα έκανα κάτι που δε θα μου άρεζε να μου κάνουνε. Μην ανησυχείς, εγώ μονο θα πληρώσω κι έχω ήδη αρχίσει να το κανω.
Ωχ καλά, σ'αφήνω. Με κούρασες αρκετά και δε μπορώ να ασχολήθώ άλλο μαζί σου, γιατί ο εξωγήινος έχει μεταμορφωθεί εδώ και ώρα σε μούμια κι εγώ... κάνω την πάπια για να μην αισθανθούν μοναξιά και οι άλλες που έχουν βγεί εδώ και ώρα.
Δεν ξέρω, δε θέλω καν να το σκεφτώ. Απλά φοβάμαι. Το σκέφτηκες αυτό; Φοβάμαι πολύ και αυτό με τρομάζει. Δεν ξέρω αν θα κοιμηθώ ειδικά με την μούμια πάνω απ΄το κεφάλι μου. Αλλά δεν μπορώ να έρθω να κοιμηθούμε μαζί. Ροχάλιζες προχθές και με σκουντούσες...Άσε που τί θα πεί κι ο κόσμος. Εμ πού το βάζεις αυτό; Το ξέχασες κιόλας; Το ήξερα. Σιγά να μην σ'ένοιαζε.

Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2009

Κρίση Ηλικίας

Ίσως το να υπάρχει ένα αυτάκι που δηλώνει πρόθυμο να σε ακούσει όποτε το θελήσεις, να είναι πιό σημαντικό απ΄ότι νομίζουμε πώς είναι. Του αξίζουν όμορφα ...σκουλαρίκια, πολλά περισσότερα απ'ότι είναι αυτά που ακούει.
Όμως τί γίνεται με τα δικά μας τα αυτάκια που αρνούνται να ακούσουν τί τους λέμε; Αν βρε καλό μου δεν με ακούσω εγώ, τί θα κερδίσω; Εγωιστικό ίσως. Εγώ είμαι το θέμα, όχι εσύ...α ούτε το "αυτάκι".

Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2009

Αλληλεγγύη της Υποδούλωσης

Προσπαθώ και θέλω πολύ να αποτυπώσω, όχι όχι πιό ρομαντικά σήμερα, να αποδώσω λοιπόν στις σκέψεις μου, τις αντίστοιχες λέξεις που θα τις κάνουν κατανοητές σε σένα, και πιό εκνευριστικές σε μένα καθώς θα τις δώ κάπου και γραμμένες! Αλλά για να μην με εκνευρίσω πιό πολύ, εξηγούμαι ευθύς αμέσως.
Βρέχει, είσαι στην Τσιμισκή, είναι Πέπμτη επτά και μισή. Εσύ έχεις ομπρέλλα, εγώ δεν έχω, περπατάς κάτω απο το υποστεγάκι ΜΟΥ, αφού ο μοναδικός λόγος ύπαρξης του είναι να με προστατεύει από την βροχή. Συνεχίζω όμως, γιατί ούτε εσύ έμεινες εκεί, αλλά το συνέχισες, κοιτώντας τις βιτρίνες με εκείνο το θράσσος που με έκανε να εύχομαι να σπάσεις το πόδι σου και να κάνεις γιορτές ξαπλωμένη. Δε θα ασχοληθώ άλλο με τις κινήσεις σου γιατί με έχουν αφοπλίσει. Όμως θα σου θέσω μερικά ερωτήματα.
Γιατί να βγεις στην αγορά ξέροντας οτί βρέχει; Ε; Και μάλιστα απο χθές δεν έχει σταματήσει άρα μην με πείς οτί ευελπιστούσες οτί θα είχε σταματήσει. Εδώ μην τυχόν πας να μου απαντήσεις αρχίζοντας με το : μα να, αύριο φευγω εκδρομή 3μερο στο βουνό και δεν έχω αθλητικά, γι'αυτό βγήκα τώρα :( , γιατί θα σε ταπώσω (όχι οτί δε το θέλω) με το άλλο που λέει: Γιατί τ'άφησες τελευταία στιγμή; Δεν ήξερες οτί θα πας Σουκου εκδρομή; Ε;. Από πότε στο'χει πεί η κοπέλα;
Όσον αφορά το πρόβλημα σου με τα υπόστεγα, δε μπορώ να σου κάνω τίποτα. Εκεί όλοι εμείς που αντιμετωπίζουμε αυτό το πρόβλημα με το να μην έχω ομπρέλλα κι εσύ να περπατάς μαζί μ'αυτήν κάτω απο το υποστεγάκι, σηκώνουμε απορημένοι με την ηλιθιότητα σου, τα χέρια μας ψηλά. Μην μου κλαίγεσαι, απλά μην είσαι εκεί όταν βρέχει. Αν τώρα δεν πήγες να μου κλαφτείς αλλά να μου επιτεθείς λέγοντας μου να παίρνω ομπρέλλα όταν βλέπω οτί βρέχει, θα σου απαντήσω οτί εγώ είχα ομπρέλλα σήμερα και τόση ώρα μιλάω για εκείνον που απλά δεν είχε και βρεχόταν εξαιτίας σου. Κλαίς, αποκλείεται.

Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009

Η καλή ημέρα απο χθες φαίνεται.

Δε ξέρω αν πρόκειται για κάποια υπερφυσική ικανότητα ή δύναμη, αλλά απο χθες ήξερα πώς σήμερα θα ήταν μία από εκείνες τις μέρες που στην διάρκεια τους εύχεσαι να μην είχες ξυπνήσει καν. Το θέμα είναι όμως οτί ξύπνησα και μάλιστα όχι με τον καλύτερο τρόπο. Αλλά η αρχή της ημέρας δεν βρίσκεται στο σημείο που ξυπνάς, αλλά την υποδέχονται τα όνειρα σου που είναι κι αυτά τόσο σπαστικά κι έχουν την δύναμη να σε ξυπνήσουν με ψευδαισθήσεις και νέυρα.
Φυσικά τέτοιες μέρες ξυπνάς πριν το ξυπνητήρι σου, κατά προτίμηση με πονοκέφαλο, έχει κρύο, θα γίνονται κάπου εκεί γύρω έργα και θα έχει φασαρία, θα δείς κάποιο sms που δεν θα είναι ευχάριστο και για τους extreme γκαντέμηδες δε θα έχει καφέ και θα πρέπει να πας να πάρεις. Τώρα πιά, έχεις μερικά λεπτά να πιείς έναν καφέ, να γράψεις καμιά μπούρδα(καλή ώρα) και να αφιερώσεις όλη την υπόλοιπη μέρα(καλύτερα τέτοια που'ναι) σε "εξωσχολικές" δραστηριότητες.
Ευτυχώς σε αυτη τη περίπτωση τα λεπτά, οι ώρες, οι μέρες περνάνε χωρίς να το καταλάβουμε, οπότε ξέρω πως δε θα αργήσει πολύ η ώρα που θα πέσω για ύπνο. Κοιμάμαι και νωρίς εγώ, ουουου μια χαρά με βόλεψα.

Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2009

Μαρίνα- Περαστικοί 1- 0

Μόνη μου σε ένα μέρος που δε θα έπρεπε να ήμουν, τραγουδάω δυνατά προκαλώντας φρίκη ή στην καλύτερη των περιπτώσεων σκέψεις οίκτου στους γύρω μου για τό τί κάνω εδώ και τί διάολο γράφω στο τετραδιο μου. Είναι αστείο μέσα μου το γεγονός  οτί την ίδια ώρα των αποριών τους, εγώ γράφω για αυτούς  και φυσικά δε τους περνάει απο το μυαλό. Κερδισμένη στην φανταστική μάχη μεταξύ εμού και των γύρω μου (το οτί δε ξέρουν οτί πήραν μέρος σε αυτήν, δε με απασχολεί) συνεχίζω να με βασανίζω και κατά κάποιο τρόπο χαίρομαι. Έλα τώρα, ούτε εγώ δε το πιστεύω αυτό. Περιμένω γι'αλλη μιά φορά από κάτι άλλο να με σώσει. Επίσης δεν εχω την δύναμη να φανταστώ τί μπορεί να είναι αυτό αν και κάτι μου περνάει από το μυαλό. Όμως η αδυναμία μου με οδηγεί σε χαοτικές και σκόρπιες σκέψεις που αρνούνται να μπούν σε μιά λίστα που ίσως να απορρίπτει τις λανθασμένες και που αναδεικνύει τις πιθανές σωστές.
Σκέφτομαι κάθε μέρα και κάτι πρωτόγνωρο, κάτι που χθές δε θα τολμούσα να βάλω στο μυαλό μου, και αυτό με κάνει να νιώθω ανύπαρκτη μέσα σε έναν κόσμο ιδεών που είναι αδύνατο να κάνεις δικό σου. Ακόμα κι αν το θες, οι πύλες του είναι σφραγισμένες και εμποδίζουν την είσοδό σου. Το μόνο που μπορείς ή μάλλον σε αφήνει να κάνεις είναι να κρυφοκοιτάς απο τα παράθυρα που επίτηδες αφήνει μισάνοιχτα, για να πάρεις μία ιδέα του τί υπάρχει πίσω από την πλάτη σου. Για να σε βοηθήσει να καταλάβεις οτί αυτό που είσαι εσύ κι αυτά που θεωρείς ιδεώδη, δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτό που δε ξέρεις. Σε προκαλεί και ταυτόχρονα σε κλωτσάει τόσο μακρυά...Όπως ακριβώς εκείνο το όνειρο. Ίσως όμως να σε χρειάζεται πιό πολύ απ΄ότι εσύ. Ίσως τα παραθυράκια να έμειναν ανοιχτά επειδή νιώθει μοναξιά. Είναι ανώτερος σου, αλλά τίποτα χωρίς εσένα. Αν δεν υπήρχες εσύ, δε θα ήταν ανώτερος κανενός. Απλά θα υπήρχε χωρίς να έχει ουσία. Εδώ έχει να κάνει με εκείνη την σχέση αλληλεξάρτησης των όλων. Όμως έχει την ωριμότητα να σε διώξει αν και σε έχει ανάγκη, έχει τα κότσια να απαρνηθεί αυτό που χρειάζεται προκειμένου να μην σε χάσει αν κάτι πάει στραβά(ας πούμε να φτάσεις πιό ψηλά απο αυτόν,χρησιμοποιώντας τον και αναιρέσεις την τάξη των πραγμάτων). Χαζό και άδικο για σένα, φυσικό για εκείνον.
Αν ακούγομαι αλλόκοτη, σκέψου πόσο με τρομοκρατεί το γεγονός οτί βγάζω πλήρες νόημα και θεωρώ πως σήμερα κατάφερα να διατυπώσω αυτό που νιώθω οτί ξέρω καλύτερα από ποτέ. Να ξανάρθω εδώ. Βυθίζομαι στις σταγόνες που έκλεψα και ικανοποιούμαι γιατί επιτέλους ξέρω τί θέλω να κάνω. Βλέπω την επιφάνεια αλλά ο βυθός είναι πιό γοητευτικός. Προτιμώ εδώ τελικά.
Συνεχίζω να τραγουδάω και οι κοπέλες στο διπλανό παγκάκι είναι αυτές που χάσανε στην μάχη του "άραγε τί γράφω τώρα". Κερδισμένη και πάλι.

Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009

Άλλη φορά ο τίτλος, με συγχωρείς!

"Στις 28 Νοεμβρίου η Ελλάδα κλείνει για μία ώρα τα φώτα της!!! Διαδώστε το!!!". Κι αν ώρα εγώ πώ οτί το μόνο που καταφέρνει αυτή η πρόταση είναι να με νευριάσει και να με βγάλει έξω απο τα ρούχα μου, θα με πέις κακιά. Ε ναι ρε σύ. Καραγκιοζιλίκι να κάτσω και να το διαδώσω. Και εδώ θα προσθέσω και το "πολύ κακό για το τίποτα" ευχαριστώντας άλλη μια φορά τις φράσεις-παροιμίες που με ξελασπώνουν πολλές φορές και λένε ακριβώς αυτό που θελω να πείς. Θα εξηγήσω όμως τί εννοώ.
Μα είναι δυνατόν να κάτσω να διαδώσω αυτή την κοροιδία και μάλιστα με τόσα θαυμαστικά;(εδώ τονίζεται οτί πρέπει να με χαροποιεί κιόλας αυτή η ανοησία). Να σπαταλήσω χρόνο και να προσπαθήσω να πείσω τον άλλον να κλείσει τον γενικό του σπιτιού του για ΜΙΑ ΩΡΑ, φυσικά μέσω ίντερνετ δηλαδή χρησιμοποιώντας ρεύμα. Να τον πείσω λοιπόν, οτί το να κλείσεις για ΜΙΑ ΩΡΑ το φώς είναι υπερσημαντικό για τον πλανήτη. Δεν είναι πραγματικά πολύ κακό για το απόλυτο τίποτα; Έρχομαι και ρωτάω εγώ, όλες αυτές τις φορές που έχει συμμετάσχει όλόκληρος ο πλανήτης στην προσπάθεια του να μείνουν χωρίς ρεύμα μία ώρα, έχει γίνει κάτι; Μα καλά, πλάκα μας κάνεις; Εκεί που θα πάρει χαμπάρι η γή οτί ρε σύ, κάτι συμβαίνει, ε εκεί θα σταματήσει! Μάλιστα, επειδή εκείνο που λέμε οτί όταν χάνουμε κάτι το εκτιμούμε, οι περισσότεροι θα χρησιμοποιήσουν μετά την μία ωρα χωρίς φώς, πιό πολύ φώς απ'ότι θα χρησιμοποιούσαν αν δεν είχαν μείνει χωρίς ρεύμα μία ώρα!
Έχοντας κάνει περισσότερο κακό παρά καλό στον πλανήτη μας, τίθεται τό επόμενο ερώτημα μου. Δεν διαφωνώ πώς ακόμα και μιά ώρα θα έχει ευεργετικές συνέπειες για τον πλανήτη, όμως γιατί η μία ώρα να μην γίνει κάτι παραπάνω; Τις ημέρες που ενώνεται όλος ο πληθυσμός με γενικό σκοπό την ελάφρυνση και την "ξεκούραση'' ας μου επιτραπεί ο όρος, του πλανήτης μας, σβήνουν όχι μόνο τα φώτα των νοικοκυριών, αλλά και πολλά φώτα δημόσια. Κάνω λόγο για τα φώτα των μνημέιων και των αξιοθεάτων. Υπάρχουν πολλά φώτα που είναι αναμμένα, που αν σβήσουν δε θα υπάρχει καμία απολύτως διαφορά. Τώρα θα με πείς, αλλιώς είναι να βλέπες την Ακρόπολη φωτισμένη τα μεσάνυχτα ενώ πίνεις το κρασί σου στο Θησείο. θα συμφωνήσω μαζί σου! Έχεις δίκιο! Αλλά δε θα ήταν τόσο τραγικό πιστεύω, αυτά τα φώτα να ήταν σβηστά για τρία βράδυα ας πούμε την εβδομάδα. Ίσα ίσα, το προαναφερθέν "όταν χάνεις κάτι, το εκτιμάς" λειτουργεί και σε αυτήν την περίπτωση. Θα είναι πιό όμορφα τα βράδυα εκείνα που θα περπατάς και θα βλέπεις την Ακρόπολη θα δεσπώζει ψηλά, φωτισμένη.
Επιστροφή όμως σε μας. Εμείς τί κάνουμε; Συμμετέχουμε στο τραγελαφικό σχέδιο; Γιατί δεν πάυει να είναι η μέρα χωρίς φώς και δε γίνεται ζωή χωρίς σπατάλη φωτός; Σταματάμε να είμαστε άνθρωποι για άλλη μια φορά αφού ζούμε πλέον χωρίς καμία ανθρώπινη υπόσταση. Όλα είναι ηλεκτρονικά, ο ρομαντισμός για παράδειγμα. Κάποτε ήταν ρομαντικό ένα αναμμένο κεράκι, τώρα την θέση του έχει πάρει ο χαμηλός φωτισμός την έξυπνης λάμπας που ρυθμίζει την ένταση του φωτός της. Κάποτε θα σου έστελνα γράμμα και θα έγραφα σε ημερολόγιο, τώρα σου στέλνω email και γράφω σε blog. Αν συνεχίσω με τα κάποτε, δε θα σταματήσω. Μπορείς εσύ, στην καθημερινότητά σου να βρείς όλα αυτά τα κάποτε και να διαλέξεις.

Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2009

Απόγνωση

Ναι είμαι αγχωτικός τύπος και δεν ανέχομαι να μην ξέρω τί μου συμβαίνει ανά πάσα στιγμή. Θέλω όταν τηλεφωνώ σε κάποιον να το σηκώνει αμέσως γιατί αλλιώς αρχίζω και σκέφτομαι οτί κάτι κακό έκανα κι οτί με αποφεύγει ή οτί κάτι συνέβη. Μετά αγχωνομαι και δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο εκτός απο το να περιμένω με τις ώρες αν χρειαστεί το τηλέφωνο να χτυπήσει και να ακούσω το "έλα ρε, δεν το άκουγα, τί έγινε και με πήρες τόσες φορές;". Επίσης ναι! Είμαι ικανή αν κάποιος δεν μου απαντήσει στο μσν ή ακόμα και σε σμσ, να αρχίσω να σκέφτομαι οτί κάτι είπα και τα χάλασα όλα. Η συνέχεια γνωστή. Θα περιμένω ενώ θα με εχουν πυροβολήσει εκατοντάδες σκέψεις του τί μπορεί να είπα, μέχρι αν έρθει το μήνυμα που θα λέει "με πέταξε" ή δεν "δεν είχα κάρτα" αντίστοιχα. Τέλος, κάτι που επίσης με αγχώνει είναι τα μηνύματα του τύπου "πάρε με τηλέφωνο όποτε μπορέσεις". Μπορεί μεν να είναι οποιαδήποτε ανοησία αλλά εγώ θα κάνω τα πάνδυνα να κανω το τηλεφώνημα όπου κι αν είμαι, ακόμα και διακόπτωντας κάποια δουλειά μου.

Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2009

Υπάρχει πρόβλημα όταν...

- Δεν ξεχωρίζω πότε κοιμάμαι και πότε είμαι ξύπνια.

- Δεν μπορώ να θυμηθώ αν αυτό συνέβη πραγματικά ή σε κάποιο όνειρο μου.

- Φοβάμαι πιά τα όνειρα μου και τρομάζω στην ιδέα να κοιμηθώ για να τα αποφύγω.

- Γελάω μες τον ύπνο μου και δεν είμαι ευτυχισμένη γιατί σκέφτομαι πώς δεν είναι φυσιολογικό.

- Κλαίω μες τον ύπνο μου και είμαι ευτυχισμένη επειδή νιώθω πως όταν ξυπνήσω θα είμαι ήρεμη.

- Έχω αγωνία για το μέλλον και περιμένω να έρθει γρήγορα.

- Όταν νομίζεις πώς μπορείς να αποτρέψεις αυτά που είναι ήδη προγραμματισμένα να συμβούν.

Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2009

(μισή) Ημέρα 1η.

Άνοιξα τα μάτια μου, κοίταξα ίσια πάνω μου(ούτε καν γύρω μου, έμαθα να καταλαβαίνω οτί βρίσκομαι στο δωμάτιο μου κοιτώντας μόνο το ταβάνι χωρίς να χρειάζεται να ρίξω ματιές στα πλαϊνά) και άκουσα τον ήχο του τρυπανιού να είναι το πρώτο πράγμα που θα με καλημερίσει. Σκόνταψα στο ντοσιέ με τις διαφάνειες αλλά κατάφερα να ρίξω νερό στα μάτια μου και να πιώ ζεστό τσάι για τον ακόμα μιά φορά κατεστραμμένο μου λαιμό. Τί έχει σειρά εκτός απο τις τέρμα αχρείαστες λεπτομέρειες για ένα κείμενο σαν κι αυτό που έχει την τάση να γίνει έστω κι ευχάριστο; Μουσική λοιπόν για να απαλύνει τα αυτιά μου από τις κραυγές της μελλοντικής γιγαντοπολυκατοικίας απέναντι ακριβώς από το παράθυρό μου. Σκοπός της αύριο, μεθαύριο(...παραμεθαύριο επειδή είμαστε κάτοικοι της Ελλάδας)είναι να κάνει ακόμα πιό γκρίζες τις ημέρες που θα έχουν συννεφιά, αφού θα μου κρύβει την παραμικρή σπιθαμή εκείνης της κίτρινης μεγάλης μπάλας που βρίσκεται στον ουρανό.
Σταματώ εδώ, δυσκολεύομαι να συνεχίσω και υπόσχομαι στο blogspot.com να επανέλθω με την συνέχεια της ημέρας μου.

Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2009

Μπούρδες εδώ, μπούρδες εκεί, μπούρδες παντού.

Να δώ πότε θα σταματήσω να μου λέω ξανά και ξανά να σταματήσω να επενδύω σε λάθος πράγματα. Απ'ότι με έχω μάθει στην διάρκεια των τελευταίων είκοσι ετών, δε το κόβω να φεύγει απο το λεξιλόγιο μου τουλάχιστον στο άμεσο μέλλον η φράση αυτή. Έτσι είναι μωρέ δε βαριέσαι; Ο άνθρωπος δεν αλλάζει ακόμα κι αν το θέλει. Μπορεί εδώ που τα λέμε να μην θέλει κιόλας. Ξές είναι δύσκολο να αποχωριστείς ορισμένα πράγματα ακόμα κι αν τα μισείς, ακόμα κι αν σου καίνε τα σωθικά. Τώρα θα με πείς "μαζοχισμός" you know? Αλλά δε νομίζω να είναι αυτό. Κάτι άλλο συμβαίνει εδώ, κάτι πολύ σκοτεινό και βαθύ. Ίσως να είναι εκείνο που να δείς πώς το λέμε...; Δές τώρα το σκασμένο δεν μου έρχεται. Α! ναι, για την φυσική τάξη των πραγμάτων μιλάω. Ψαγμένο ε; Χαχ τί νόμιζες; Ή μάλλον τί περίμενες να σου αναλύσω βραδυάτικο, τα περί υποσυνέιδητου και ασυνείδητου και ετσέτετρα, μπά ούτε καν. Ε ναι λοιπόν, αυτό είναι, το να κάνω συνέχεια τα ίδια "λάθη" και ξανά-μανά(ντάξει, πρώτη φορά το βλέπω γραμμένο κάπου αυτό το ξανά-μανά-ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ Ω ΝΑΙ.)είναι απλά τόσο ανθρώπινο που χωρίς αυτό θα απαρνιόμουν την φύση μου; Δεκτό μωρέ; Εμένα με ικανοποιεί όπως το βλέπω. Ξές βρήκα το ... άλλωθι που χρειαζόμουν στην προκειμένη περίπτωση. Μόλις βρήκα δικαιολογία και μάλιστα πολύ "κουλ" για να την χρησιμοποιήσω. Κατηγορώ λοιπόν την φύση μου για ο,τιδήποτε δεν μου αρέσει και χαρακτηρίζω χωρίς κανένα δισταγμό, εγωιστές και άπληστους όλους όσοι θέλουν ή μάλλον απαιτούν να αλλάξουν κάποια απλά δεδομένα της ζωής μας.

Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2009

Μισή ώρα πρίν αρχίσει το μάθημα.

Θέλω να βάψω τα μαλλιά μου κίτρινα και να βάλω στο μπουφάν μου δύο φτερά. Να αρχίσω συλλογή με σπάνια φυτά και να γίνω συνδρομητής στο Strange. Θα αγοράσω ένα τηλεσκόπειο και θα γραφτώ σε μαθήματα μαγειρικής. Μπορώ να τρέφομαι με πεταλούδες και να πίνω νερό πισίνας. Επίσης στον ελέυθερο μου χρόνο θα μάθω να μην σκέφτομαι και να ξεστομίζω την πρώτη λέξη που ακούω στο κεφάλι μου. Υπνόσακος για παράδειγμα.

Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2009

Fact of the Day.



- Ο μόνος λόγος που υπάρχουν τα feuilles volantes ή αλλιώς τα φει βολάν, είναι για να στην σπάσουν. Εδώ κάτι έγινε. Δεν ήταν να γράψω αυτό καθώς στο μυαλό μου άλλη ήταν η συνέχεια της πρότασης μετά το "για να...", αλλά τώρα που το παρατηρώ καλύτερα ο αυθορμητισμός μου ήταν πολύ εύστοχος. Ναι φυσικά και στην σπάνε, επειδή εκτός του οτί γεμίζουν τα χέρια σου με χαζές προτάσεις φροντιστηρίων, εκδρομών και εκπτωτικών κουπονιών, γεμίζουν και τα πεζοδρόμια με αυτά.
Μην θέλοντας να συνεχίσω άλλο το θέμα, χρησιμοποιώ εκ νέου την πρώτη μου πρόταση απλά αυτή τη φορά θα την διαμορφώσω έτσι όπως την είχα φαναστεί.
- Ο μόνος λόγος που υπάρχουν τα feuilles volantes ή αλλιώς τα φει βολάν, είναι για να βρίσκουν δουλειά οι φοιτητές καθώς μοιράζοντας τα κερδίζουν ένα σεβαστό χαρτζιλίκι.

Και τέλος μια απορία προς το εαυτό μου. Γιατί άραγε δεν έκανα απλά copy paste την πρώτη πρόταση μέχρι το "για να..." και την ξαναέγραψα αντιγράφοντας την επί λέξη;

Πέμπτη 8 Οκτωβρίου 2009

Άνθρωποι #3

Ο χρήστης Κική!! λέει:
mar
Ο χρήστης Κική!! λέει:
otan kapoios keratwsei prepei na to pei ston allo?
Ο χρήστης Κική!! λέει:
sthn sxesh tou

Κοινώς τώρα ξέρεις ποιός ευθύνεται που μου'ρθε στο μυαλό να γράψω σχετικά με αυτό. Επίσης ξέρεις ποιό είναι το θέμα μου στο οποίο μπαίνω αμέσως και χωρίς πολλές εισαγωγικές σημειώσεις. "Αναμφίβολλα" απάντησα στο ερώτημα χωρίς ιδιαίτερη σκέψη όμως με μία φανερή υποσυνείδητη καθοδήγηση. Δηλαδή αμέσως με φαντάστηκα να ομολογώ στην σχέση μου το αμάρτημα μου, περιμένοντας με λαχτάρα να ισχύσει η μπούρδα που λέει "Τουλάχιστον είχες τα κότσια να είσαι ειλικρινής και να μου πείς την αλήθεια". Το θέμα όμως δεν είναι οτί εγώ βρήκα την δύναμη να σου το πώ-θα απαντούσα εγώ αν είχα το θράσσος- αλλά το οτί σε απάτησα! Κι αυτό δεν αλλάζει ακόμα κι αν με συγχωρήσεις. Δεν θα το ξεχάσεις, ούτε και θα το εξαφανήσεις όσο κι αν το θέλεις γιατί μπορεί στ'αλήθεια να με συγχωρήσεις.
(Εδώ κάνω μία πάυση και αλλάζω το πρώτο και το δευτερο ενικό γιατί με κάνει να νιώθω πως απάτησα την ανύπαρκτη σχέση μου κι επειδή αρκετές τάσεις σχοζοφρένειας έχω ήδη, το συνεχίζω αόριστα και αεράτα.)
Οι εκδοχές και τα σενάρια είναι μετρημένα στα δάχτυλα τους ενός χεριού και είναι έγκυρα και αποδεδειγμένα. Ας τα παρόυμε όμως με την σειρά. Με το που ομολογήσει κανείς την απιστία του στο ταίρι του, η αρχή του τραγικού τέλους είναι εδώ, ή μάλλον η τραγική αρχή του τέλους. Το τέλος αυτό που πρόκειται λοιπόν να αρχίσει(ναι έχεις δίκιο, το παράκανα με αυτό) επηρεάζει άμεσα και τους δύο. Ο φταίχτης, που στην προκειμένη περίπτωση είναι αυτός που έκανε την κουτσουκέλα, φαίνεται μετανοιωμένος και λυπάται που έφτασε σε αυτό το σημείο με τον αγαπημένο του. Έχει ήδη αναγκαστεί απο τον εαυτό του να απολογηθεί και κάνει τα πάνδυνα για να ξανακάνει ευτυχισμένο τον άλλο. Όμως δεν είναι τόσο άσχημα τα πράγματα για εκείνον όσο για τον ...κερατά από όποια μεριά κι αν το εξετάσουμε το θέμα. Αν τον συγχωρήσει, τότε αναπόφευκτα σημαίνει πώς έχει κατηγορήσει τον εαυτό του με τις κλασσικές πίπες " Δε μπορεί, κάτι έκανα εγώ λάθος" και ήδη θα έχει κάνει το μεγαλύτερο λάθος να κατηγορήσει τον εαυτό του σε κάτι που μόνο αυτός δε φταίει! Κι αν συνεχίσει έτσι στο τέλος είναι ικανός να κατηγορήσει τον εαυτό του και να βρεί δικαολογητικά και γι'αυτόν που σκότωσε την μάνα του(εδώ που τα λέμε αν κάποιος σκότωνε την δικιά μου, κάποιον λόγο θα είχε!).
Όμως αγαπάει ο Θεός τον κλέφτη, αγαπάει και το νοικοκύρη(μ'αρεσει πολύ που μερικές φορές οι παροιμίες ταιριάζουν πολύ στην κατάσταση που περιγράφω). Βλέπεις δεν είναι καθόλου εύκολο να κρύψεις την απιστία γιατί υποσυνείδητα έχεις τύψεις που βγαίνουν στην επιφάνεια με έναν γλυκό λόγο ή ένα χάδι παραπάνω. Στον κόσμο των μεγάλων το γλυκόλογο είναι το βραχιόλι και το χάδι η γραβάτα. Όλο αυτό το θέατρο κινεί αν μη τί αλλο τις υποψίες του άλλου και κάθε φορά που γίνεται η πράξη "μετάνοιας" (θα εξηγήσω αργότερα προς τί τα εισαγωγικά) ο άλλος νομίζει οτί άκουσε την λέξη συγγνώμη αντί του "έχει καρτούλα αλλαγής αν δε σου αρέσει".
Το θα εξηγήσω αργότερα τα εισαγωγικά στην λέξη μετάνοια είναι απλό. Πολύ απλά λοιπόν, δεν υπάρχει καμία είδους μετάνοια, αλλά μόνο τύψεις που προκαλούν την ψευδαίσθηση αυτή.
Αν ήταν να μετανιώσει δε θα το έκανε. Έτσι πιστεύω εγώ και κάτι μου λέει πώς έτσι είναι! Ακολουθεί παράδειγμα για να σε πείσω. Είσαι σε δίαιτα και τρως ένα προφιτερόλ. Μην μου πείς οτί μετάνιωσες. Μπορεί να εκνευρίστηκες με τον εαυτό σου ή ακόμα και να θέλεις να τον τιμωρήσεις υποβάλλοντας τον σε ασυτία όμως δεν μετάνιωσες. Ήθελες το προφιτερόλ και το έφαγες. Το ίδιο συμβαίνει και με το θέμα της απιστίας. Δε μετανιώνεις απλά ξέρεις πώς έκανες λάθος, οτί πλήγωσες τον άνθρωπό σου. Τέλος για να το τραγικοποιήσω λίγο ακόμα, ακόμα κι αν εκείνος σε συγχωρήσει, οι θερμίδες του προφιτερόλ είναι ακόμα εκεί.

Σάββατο 3 Οκτωβρίου 2009

Τα ράσσα δε κάνουν τον παπά.

Να τα μας πάλι. Χθές με πυροβόλησε κατακούτελα άλλη μια εφιαλτική σκέψη που έντός μιάς βραδιάς πρόλαβε κι έγινε ολόκληρωμένος προβληματισμός. Πάλι με την λατρεμένη μέθοδο της "σκόρπιας γραφής όποιας λέξης μου΄ρχεται" θα προσπαθήσω να τον καταγράψω.
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί είναι αντικειμενικά ορθό και καλοδεχούμενο κοινωνικά, το γεγονός οι παπάδες να κυκλοφορούν στους δρόμους με τα ράσα τους. Η ανθρωπότητα διανύει τον 21ο της αιώνα όμως αποδέχεται χωρίς καμία αντίδραση αντιθέτως με μεγάλη κατανόηση το να περπατάει ένας παπάς με το ράσσο του στον δρόμο. Στο δικό μου μυαλό κυριαρχεί η αντίληψη πώς το να είσαι παπάς είναι ένα επάγγελμα και πως το ράσσο δεν είναι τίποτα άλλο παρά αυτό που είναι η ιατρική μπλούζα για έναν γιατρό και η στολή του κλόουν για έναν κλόουν(όσο δύσκολο κι αν είναι να το πιστέψει κανείς, δε κάνω κανέναν συνειρμό μεταξύ παπά και κλόουν).
Βλέπεις λοιπόν τον παπά με την επική γενειάδα του και τα μάυρο ράσσο του και δε σου προξενεί καμία απορία. Αν όμως έβλεπες έναν πυροσβέστη να πίνει καφέ(που σημαίνει πως δεν είναι εν ώρα υπηρεσίας-ή τουλάχιστον ας ελπίσουμε) με την στολή του θα παραξενευόσουν. Το ίδιο θα συνέβαινε αν έβλεπες στο σούπερ μάρκετ έναν δύτη με τις φυάλες οξυγόνου. Μπορώ να το συνεχίσω με τις ώρες αυτό αλλά θα το σταματήσω με το πολύ αστείο: έναν αστροναύτη με το σκάφανδρό του και με την ανάλογη αμφίεση να διαλέγει κουτάβι σε πετ σοπ. Είμαι σίγουρη πώς κατάλαβες τί πάω να πώ. Επίσης ελπίζω να συμφωνείς μαζί μου μέχρι εδώ.
Τώρα θέτω το βασικό και πολύ κρίσιμο ερώτημα. Γιατί ο μόνος τρόπος ένας παπάς να κάνει αισθητή την παρουσία του είνα με την εμφάνιση του κι όχι με την ψυχική του υπόσταση; Μία εξήγηση με ικανοποιεί. Οι παπάδες δεν έχουν αντιληφθεί και πολύ σωστά το ορθόδοξο μήνυμα που λέει " Να διαφέρεις από τους άλλους" και φαίνονται να είναι θύματα της μόδας αντί μάρτυρες της κοινωνίας μας. Θεωρείται επίσης πολύ ορθό να πηγαίνει ο παπάς στο Village Cinema και να τρώει Pop Corn με το αυτοκίνητο του φορώντας ράσσο. Θεωρείται επίσης εύστοχο να μιλάει στο κινητό τελευταίας τεχνολογίας φορώντας τα ράσσα του.
Καταλήγω άθελα μου στο συμπέρασμα οτί ένας παπάς είναι ελέυθερος κοινωνικά να κάνει ο,τιδήποτε εκείνος θέλει με μοναδική προυπόθεση να φοράει το ράσσο του.

Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2009

Τύφλα να΄χε η Μαρινιά.

Ε μήπως τελικά να μην τα βάζω με τον εαυτό μου αλλά με οποιονδήποτε άλλο και για οποιονδήποτε λόγο; Μπορεί αν το κάνω αυτό να με αντιπαθήσουν μερικά άτομα όχι όμως αυτά που ίσως να μην θέλω. Κι εδω η κλισέ μαλακία που λέει (διαβάζεται με βαρετή διάθεση και με ειρωνικό ύφος του στυλ''ναι ρε δε το ξέραμε, εσένα περιμέναμε να μας το πεις") οτί: τα άτομα που πραγματικά θέλεις να σε αγαπάνε ξέρουν πολύ καλά γιατί είναι δίπλα σου, όσο για τους άλλους δεν αξίζει καν να ασχοληθείς γιατί δε σε ξέρουν όχι επειδή δε θέλουν όμως αλλά επειδή δε θέλεις εσύ. Επομένως λοιπόν τα ατομα που πρόκειται να σε παρεξηγήσουν είναι άτομα που δε σε πολυενδιαφέρει το αν θα σε αντιπαθήσουνε ή όχι. Ναι, έτσι είναι! Δέξου το. Αν σε ένοιαζε δε θα σε παρεξηγούσανε γιατί θα τους έιχες δώσει την δυνατότητα να σε ξέρουν. Οχ καλά, αν δε συμφωνείς δεν έχω την παραμικρή διάθεση να σε πιέσω.

Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2009

Μαρινιά.

Γνωστό σκηνικό και πολύ μισητό συμπληρώνω. Τα βάζω με μένα γιατί δε μπορώ να κατηγορίσω κανέναν άλλον αν και θα ήθελα. Οι δικαιολογίες για τους πάντες είναι ήδη έτοιμες και μόνος φταίχτης είμαι εγώ για άλλη μιά φορά. Ίσως το γιατί που ρωτάω τον εαυτό μου να είναι η τιμωρία που χρειάζομαι. Η τιμωρία που θα με κάνει να νιώθω αυτο που αισθάνομαι αυτή τη στιγμή.
Τί κάνεις; Καλά. Μια χαρά. Αλήθεια είναι, μιά χαρά είμαι. Ψάχνω ίσως λόγους να μην το πιστέψω, ίσως υπάρχουν και δε το παραδέχομαι ή δε τους βλέπω γιατί δε θέλω. Ίσως όμως τους ξέρω κι αυτό σημαίνει πως υπάρχουν τελικά.
Αν δεν υπάρχουν γιατί δε μπορώ να αναπνέυσω; Γιατί κάθε βράδυ το σκέφτομαι; Γιατί υποκρίνομαι πως όλα είναι καλά;

Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου 2009

Ας μιλήσουμε για... νούμερα.

Ο 1 έχει κάνει σεξ με την 2 και με την 3, η 3 είναι φίλη της 4 η οποιά είναι φίλη του 7 που κάνει σεξ με την 2. Η 2 έχει φίλη την 5 που είναι φίλη της 6 που είναι η πρώην του 7 επίσης και την 4 που είναι η κολλητή του 7. Η 3 κοινώς που έχει κάνει σεξ με τον 1 που έχει κάνει σεξ με την 2 που έχει κάνει σεξ με τον 7 και είναι φίλη της 6 που είναι η πρώην του γκόμενου της 2 και φίλη της 4 γνωρίζει την 5.
Κι όλα αυτά συμβαίνουν στην πραγματικότητα με μόνη διαφορά οτί δεν ονομάζονται 1,2,3 αλλά έχουν κανονικά ονόματα. Κι επειδή είμαι πλέον σίγουρη πώς όλοι γνωριζόμαστε μεταξύ μας κι ότι σίγουρα εσύ ξέρεις τουλάχιστον 2 από τα παραπάνω νούμερα, θα ήταν καλύτερο να μείνουν έτσι τα ονόματα.
Η πλάκα είναι πώς όλο αυτό αγγίζει τα όρια της τρέλλας αλλά παραμένει αληθινό. Και επίσης αν το βλέπαμε σε ταινία θα λέγαμε: Οχοουου μα τί σκέφτονται αυτοί οι Αμερικάνοι; Αυτά τα πράγματα δε συμβαίνουν. Ανίδεοι άνθρωποι.

Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2009

Προσευχή.

Δεν είμαι δα και η καλύτερη επιλογή για ευχάριστη παρεούλα αυτές τις μέρες. Εγώ η ίδια προσπαθώ να με αποφύγω αφού έχω καταντήσει αφόρητη. Είχα να αντιμετωπίσω ασθενείς πυρετούς που άγγιζαν με μεγάλη δυσκολία το 37 και 2 όμως είναι ό,τι πρέπει για να σε κρατούν σε μόνιμη κατάσταση κοτόπουλου(ξέρεις τί εννοώ μην με κουράζεις και εσύ). Μαζί με τα σατανικά δέκατα, τσούξιμο ματιών και ισχυροί πονοκέφαλοι ήρθαν κι ολοκλήρωσαν την άκρως νευρική μου διάθεση μαζί με τον εκνευριστικά ηλίθιο καιρό του να-βάλω-μπαλαρινάκι-θα-γίνω-μούσκεμα-αλλά-δεν-είναι-καιρός-ακόμα-για-μπότες-. Και για να τελειώνω με την γκρίνια όσον αφορά φυσικά φαινόμενα-Πότε θα πάρουν πόδι τα κουνούπια; Τί περιμένουν πιά για να τα ξαναπούμε του χρόνου; Από την άλλη το φάντασμα της αιώνιας Σεπτεμβριανής εξεταστικής δε λέει να με αφήσει σε ησυχία αφού δίνω δίνω δίνω αλλά ακόμα να πάει 25 του μηνός. Καλά, τέλος με αυτά.
Θα πάμε ρε για καμιά καφεδιά; Μπα έχω να ξεψειρίσω ένα φιλαράκι. Α οκ μεν μπές msn. Ένα freddo γλυκό σε παρακαλώ. Σκατά ρε φίλε. Ξέρεις ρε ποιά είμαι εγώ; The bitch is back. Μπα ρε συ, δεν ΥΠΑΡΧΕΙ σου λέω! Τον έκανα ignore ρε. Σώπα ρε Μαρινάκι. Δε κερνάς ρε καμιά μπύρα; Έχω πονοκέφαλο φίλος. Εντάξει λοιπόν. Θέλω τα λεφτά μου πίσω. Love you babe-m2.
Βάλε τις φώτο και taggare μας. Εσύ απο δώ είσαι; Βλέπω έχουμε κοινούς γνωστούς. Τους ξέρεις Λατρεία; Τί είναι αυτά ρε; Εχμ σόρρυ κολλάει το κινητό μου. Ψιλονιενιε σκατά διάθεση. Εμετός τοματοχυμού. Θέλω φορμάτ. Καλές δουλειές!

Σάββατο 5 Σεπτεμβρίου 2009

Πράσινο σταφύλι χωρίς κουκούτσι παρακαλώ.

Όχι όχι όχι! Δε γράφω τίποτα. Δε θέλω. Θέλω για την ακρίβεια και γι'αυτό γράφω αυτό. Αλλά τί είναι αυτό; Αρχίζει να μ'αρέσει αν και είναι λίγο στημμένο. Ήθελα να δώ αν τελικά τρώγοντας έρχεται η όρεξη. Έρχεται αλλά καλύτερα να φύγει και να πάει απο'κεί που ήρθε. Στα έγκατα το μυαλού μου, με τρώει μια μανία, μία θέληση που όμως παγιδεύεται απο τον εαυτό της. Εμένα δηλαδή. Είμαι η μανία της μανίας μου. Εγώ φταίω τελικά. Κανένας άλλος. Ουφ ξαλάφρωσα. Παύση. Επιστροφή και τέλος.

Τετάρτη 26 Αυγούστου 2009

Νευρική ασυναρτησία

Ρε μην με ζαλίζεις με το είναι όλα θέμα ταιμινγκ. Σκατά. Όλα είναι θέμα μυαλού. Τί ζητάς, τί ψάχνεις και τί βγάζεις προς τα έξω. Απο κεί και πέρα και πάλι εσύ ορίζεις αν τελικά ήταν ταιμινγκ, σύμπτωση ή απλή τύχη. Άκους εκεί τύχη/ταιμινγκ/σύμπτωση...χαχ.
Θέλεις να πιστεύεις οτί είναι όλα αυτά για να κάνεις την μιζέρια σου ρομαντική και απρόβλεπτη, συναρπαστική κι αξιοζήλευτη. Όμως αλήθεια, δεν είναι παρά αυτό που έπρεπε απλά να συμβεί. Ξενέρα ε;
Σε παρακαλώ πείσε με λίγο οτί ο μόνος λόγος που πέρασε απο δίπλα σου αυτός που είχες αναφέρει το όνομα του πρίν δύο λεπτά (ναι δύο ήταν σε πιστεύω) ήταν το ''...ταιμινγκ" . Μπούρδες. Θέλεις να μου πείς πώς βρέθηκε εκεί επειδή η αόρατη και πανίσχυρη δύναμη του συγχρονισμού τον έφερε. Εσύ το ζήτησες, το θέλησες και να'το μπροστά σου. Έτσι είναι κι άμα αρχίζω να στη σπάω, απλά συνέχισε θα το κάνω πιό έντονο.
Το ίδιο συμβαίνει λοιπόν και με την άλλη μούφα που ακούει στο όνομα ''σύμπτωση'' (στην χειρότερη, ''τραγική σύμπτωση'' όπου συνήθως αυτός που το ξεστομίζει είναι έτοιμος να κλάψει από ενθουσιασμό και σαν σύνολο ακούγεται κάπως έτσι ''Ε μαλάαακα, άκου ρε τραγική σύμπτωση. Το πρωί ρε μαλάαακα το άκουσα στο ραδιόφωνο που ξές εγώ ποτέ δεν ακούω, και μόλις πέρασε μια τύπισσα που το είχε για ήχο κλήσης. Πώ μαλάαακα απίστευτο;''). Δε θα το συνεχίσω γιατί νομίζω με πιάνεις τί εννοώ. Δεν είσαι δα κάνα βλαμμένο που έχει πάθει πλάκα επειδή ..."μαλάαακα Μαρίνα αυτό ακριβώς σκεφτόμουν κι εγώ χθές. Τραγικόοο;"... Μα τί θα πεί πιά σύμπτωση; Δηλαδή η λέξη πιθανότητα μας είναι τόσο άγνωστη; Όσες πιθανότητες υπάρχουν να χτυπαέι το κινητό ενός άσχετου περαστικού, τόσες πιθανότητες έχει και το τραγούδι που ακούσαμε στο ραδιόφωνο το πρωί, ακόμα κι αν δεν ακούμε ποτέ ραδιόφωνο εκείνη την ώρα, να είναι ο ήχος κλήσης του.
Τύχη ε; Εκεί νομίζεις πώς θα το βουλώσω ε; Όχι, δεν με κρατάει τίποτα από το να σου πώ πώς η τύχη όχι απλά δεν είναι τυφλή, αλλά βλέπει υπερτέλεια και χτυπάει αυτούς που την προκαλούν. Εσύ προκαλείς το τί θα σου συμβεί. Ε και μετά αν αυτό που θα σου συμβεί είναι αυτό που πάσχιζες τόσο καιρό θα πείς πώς στάθηκες τυχερός (εδώ ξεχνάς όλο το λούκι που τράβηξες για να περάσεις το μάθημα και αυτοαποκαλείσαι με χαρά κιόλας, κωλόφαρδος που έπεσαν αυτά τα θέματα), ενώ αυτός που θα πνιγεί με τον καφέ, θα είναι ο καημενούλης άτυχος κι όχι ο σπάστης που μου'κλεψε την σειρά. Συνειρμός του στύλ: βιαζόταν--μου πήρε την σειρά--παρήγγειλε πρώτος--ήπιε γρήγορα μια γουλιά καφέ--ήταν ζεστός--πήγε να το φτύσει για να μην κάψει την γλώσσα του--πολύ αργά όμως γιατί είχε ήδη καταπιεί λίγο από την γουλιά αυτήν με αποτέλεσμα να βήχει δυνατά και επειδή κάηκε ταυτόχρονα ΠΝΙΓΗΚΕ!

Πέμπτη 20 Αυγούστου 2009

Υπάρχει σοβαρό πρόβλημα όταν...

- είσαι σίγουρος πως θα σου έρθει από κάπου και τελικά σου έρχεται από'κει που δε το περιμένεις.
- είσαι στο εξωτερικό στις 2 Αυγούστου και πάς να βάλεις κάρτα στο κινητό σου μετά από υπόδειξη μηνύματος της εταιρίας σου και φτάνει 20 Αυγούστου εσύ επιστρέφεις Ελλάδα αλλά δεν έχουν μπεί ακόμα οι μονάδες.
- ο καθένας σου λέει διαφορετικά πράγματα που είναι αντίθετα στην πραγματικότητα. Άμα είναι να πείς ψέμματα τουλάχιστον συννενοήσου να λέτε τα ίδια για να ξέρω κι εγώ τί μου γίνεται.
- μία ευρωπαική φοιτητική κάρτα σου εξασφαλίζει την αντικειμενική και αποδεκτή φοιτητική έκπτωση σε κάθε γωνιά της Ευρώπης, αλλά δεν γίνεται δεκτή στο ΚΤΕΛ Ηγουμενίτσας γιατί έτσι. Το πρόβλημα χειροτερεύει όταν σου λένε αγανακτισμένα(!) '' Ναι, είσαι φοιτητής, αλλά θα πληρώσεις ενιαίο εισιτήριο''. Θα μπορούσε ο ίδιος κύριος που σου το λέει αυτό να το κάνει τραγελαφικό εάν σε ρωτούσε '' Πότε αρχίζεις εξεταστική;''...
- τα αποσιωπητικά δεν αρκούν και ψάχνεις να βρείς κανούργιο σημείο στίξης για να ταιριάζει δίπλα στην πρόταση σου.

Δευτέρα 17 Αυγούστου 2009

InterRail 2009


Η λέξη ''Ηγουμενίτσα'' βρίσκεται μετά την άνω κάτω τελεία δίπλα στο ''πρώτος σταθμός''. Πρόκειται για το ημερολόγιο του ονειρεμένου μου ταξιδιού που μόλις σήμερα τελείωσε. Κάτι λιγότερο από ένα μήνα μετά την πρώτη Ηγουμενίτσα, ξαναβρέθηκα εκεί χθές κλείνοντας έτσι τον κύκλο του InteRrail από'κει που άρχισε (θα με κάνω να κλάψω με τα κλισέ που λέω). Ευτυχώς γλυτώνω χωρίς προσπάθεια από το μίζερο ''δε ξέρω από που να αρχίσω'' και θα τα πάνω όλα με την σειρά για να καταλήξω στο χειρότερο ''έχω τόσα να πώ''. Ξεκινάω αν και ακόμα μπορώ να σταματήσω και να φύγω από τον υπολογιστή.
Ληγμένο πάσο σημαίνει 37Ε στο κτέλ και φυσικά στόλισμα της τύπισσας στο εκδοτήριο. Τώρα ξέρω πως δεν υπάρχει καμμία κοινωνική αλληλεγγύη, επίσης ξέρω πώς επίσημα δεν μπορώ να κοιμηθώ σε κτελ. Τελευταία Goody's πριν την δυναστεία των Mc Donalds που θα με στοιχειώσουν τις επόμενες 23 μέρες και μια αντιβίωση για τον κατεστραμμένο μου λαιμό έτσι για αρχή που σημαίνει τρείς μέρες χωρίς στάλα αλκοόλ. Για βόλτα στα στενά της Ηγουμενίτσας ούτε λόγος και την μάχη κερδίζει ο ύπνος στο ξενοδοχείο. Minoan Lines για ένα 24ωρο. Μετά την παρατήρηση του Ιταλού και΄γω δε ξέρω τί, να φύγουμε αμέσως από την πλώρη του πλοίου που σου δίνει την ψευδαίσθηση οτί είσαι πουλί και πετάς και κάνει το σάλιο σου να ανεμίζει προς τα πίσω (στα μαλλία σου κοινώς) επειδή ενοχλούσαμε λέει το ραντάρ, καταλήξαμε μετά την υπόδειξη του ''Λευτέρη'' στο δεύτερο επίπεδο του καταστρώματος προκειμένου να παγώσουμε και να φτάσουμε στην Βενετία.
Αυτό που θα μου μείνει αξέχαστο από την Βενετία είναι τα περιστέρια που κουτσούλησαν δύο από μάς εντός μιάς ώρας. Σύνολο είμαστε τέσσερις και για την ιστορία εγώ γλύτωσα το χέσιμο των πουλιών. Πιό ρομαντική και πιό ακριβή από ποτέ μας υποδέχτηκε η Βενετία με τα κανάλια της γεμάτα με γόνδολες που μετέφεραν πλούσιους τουρίστες. Όχι και πολύ φιλική πάντως με τουρ τουρίστες της η πόλη, αφού υπήρχε τουριστικό εισιτήριο για το λεωφορείο που κόστιζε 16Ε ενώ για τους ντόπιους μόλις 1,60Ε. Ισότητα, αδελφότητα, αλληλεγγύη.
Μερικές ώρες αργότερα φτάνουμε στο Μιλάνο όπου κάναμε μία σιωπηλή βόλτα πρίν κοιμηθούμε στον τεράστιο σταθμό των τρένων. Η σιωπή μας εκείνη τη βραδιά με ανάγκασε να σκεφτώ πράγματα που αποφεύγω εδώ και καιρό. Αλλά καλά να πάθουν αφού μετατράπηκαν σε σκόρπιες και χαώδεις σημειώσεις πάνω σε ένα απόκομμα εισιτηρίου.
Χάραμα και αποφασίζουμε να αφήσουμε την χώρα και να πάμε στον παράδεισο του έμενταλ. Μπάσελ Ελβετίας για λίγες ώρες προτού φτάσουμε σε έναν άλλο παράδεισο, στο Άμστερνταμ. ''Storung'' (google it) είναι η λέξη που θέλω να πώ εδώ. Το τρένο σταματά στην μέση του πουθενά και το σκηνικό θυμίζει ταινία. Τα φώτα σβήνουν και μία φωνή λέει στα Γερμανικά πως το τρένο έχει βλάβη. Μετά από τρία τέταρτα της ώρας ξεκινάμε και πάλι για Ολλάνδία. Ο ύπνος μας ανθρώπινος για τις επόμενες δύο μέρες. Το sleeping bag μου δε θα κάνει τουρισμό στην πόλη και θα παραμείνει μέσα στον σάκο μου στο ξενοδοχείο. Η ζακέτα που είχα πάρει μαζί μου μετά από εισήγηση της μαμάς, έρχεται στο προσκήνιο καθώς έχει κρύο! Νυχτερινή βόλτα στα σοκάκια του Άμστερνταμ και μια πρώτη γνωριμία με τα αξιοθέατα της που δεν έχουν καμία σχέση με τα τυπικά. Coffe shops και Red Light District.
Η πρώτη γνωριμία που ανέφερα είναι τρομακτική και μπορεί να κάνει ακόμα και το πιό πρωτοποριακό και ανοιχτό μυαλό να μοιάζει συντηρητικό. Στην αρχή κοιτάς σαν χάνος όποιον καπνίζει χόρτο ανέμελα στον δρόμο και φοβάσαι οτί η μυρωδιά του που σου τρυπάει τη μύτη, θα αφυπνίσει κάποιο ρουθούνι αστυνομικού. Αλλά τζάμπα αγχώνεσαι, απλά περπάτα και βρές ένα τσιγάρο πρίν κλείσουν τα cofee shops. Όσο συνεχίζεις την βόλτα σου πιάνεις στον αέρα χυδαία κύματα (ευχαριστώ για την λέξη!) που έρχονται κατευθείαν από τις βιτρίνες των κοριτσιών που πουλάνε σε τιμή ευκαιρίας ένα δεκάλεπτο σεξ. Fast sex on sales.
Μετά από πολλά χιλιόμετρα φτάνουμε στην δεύτερη πρωτεύουσα αυτή των Βρυξελλών όπου και πάλι γνωρίζουμε την πόλη νύχτα. Δεκαπέντε μόλις βαθμοί κελσίου μας ενημερώνει ένας πίνακας κι εγώ στέλνω ένα μήνυμα γκρίνιας στην Ελλάδα '' Ρε εδώ δε τη παλέυουν, 31 Ιουλίου κι έχουν 15 βαθμούς κελσίου. Χαχα! Κρυώνω''. Το Βέλγιο δεν αποτελεί σταθμό στο ταξίδι μας και σειρά έχει το Παρίσι που έκλεψε την παράσταση για πολλούς και ιδιαίτερα προσωπικούς λόγους. Εγωιστικά και χωρίς καμία ντροπή θα κρατήσω για μένα τις μέρες μου στο Παρίσι. Ίσως είναι ένας τρόπος μη απομυθοποίησης του. Ίσως απλά ενα καπρίτσιο. Πέμπτο και τελευταίο βράδυ, ύπνος στο πάρκο με θέα τον πύργο του Άιφελ. Η λέξη που αποδώσαμε σε εκείνη την βραδιά ήταν ''περίεργο''.
Βαρκελώνη. Μια μεγάλη Θεσσαλονίκη. Στην Ισπανία οι ηλικίες σταματάνε μαγικά στα 25. Κατά τη διάρκεια της ημέρας, ζεστή άμμος στην παραλία και ήλιος που ναρκώνει και σε οδηγά υπνωτισμένπ στα νερά της θάλασσας. Νυχτερινές βόλτες με μία διαφορετική σανγκριά από αυτό που νόμιζα πώς είναι. Οι φιλικές τιμές είναι αυτό που θυμάμαι από την πόλη αυτή.
Επιστροφή στην Γαλλία. Με πετυχαίνω στην παραλία των Καννών να τρώω κονσέρβα ενώ περιμένω με τα σαμάρια μας, τους άλλους συνταξιδιώτες μου. Το που θα ξυπνήσω αύριο δεν το γνωρίζω ενώ την κατάσταση μπορώ να την μαντέψω ακόμα και να με δώ να ξυπνάω στην παραλία παγωμένη και κουκουλωμένη στο sleeping bag μου μπορώ. Το μέρος όμως όπως προείπα παραμένει μυστήριο όπως και το αν θα καταφέρω να γυρίσω σπίτι μου χωρίς να υποκύψω στις σειρήνες της πίστωσης. Η Γαλλία κυριαρχεί στο ταξίδι μας καθώς η επόμενη μας στάση είναι στην γαλλική Νίκαια. Ξενοδοχείο λοιπόν με τα τελευταία μας χρήματα κι έχουμε ακόμα μία εβδομάδα ταξιδιού. Μόντε Κάρλο στην συνέχεια για να χαζέψουμε τις βίλες και τις Ρολς Ρόυς που πρός έκπληξή μας είχαν ελληνικές πινακίδες! Φέυγουμε από την χώρα με την ανάμνηση του ΑΤΜ να μου λέει πώς δεν μπορώ να βγάλω τα τριάντα ευρώ που ζήτησα γιατί δεν αρκεί το υπόλοιπό μου. Ακολουθεί μήνυμα που ζητά ελεημοσύνη από την μητέρα αυτή την φορά.
Ιταλία προκειμένου να επιβιβαστούμε στις Μinoan Lines με προορισμό την πατρίδα. Πρίν όμως την Ανκόνα, χόστελ στην Ρώμη, Βατικανό, Fontana di Trevi και Κολοσσαίο. Τις δύο μέρες στην Ρώμη, είχα την εντύπωση οτί θα ξαναδώσω πανελλήνιες κι οτί διαβαζω Λατινικά. Ένιωθα λές και περπατούσα στον βιβλίο των λατινικών μου. Η πόλη αυτή θα έχει σκοπό να κρατά την νεκρή αρχαιότητα ζωντανή μπροστά στα μάτια όσων την περπατούν.
Ανκόνα λοιπόν και λίγο πρίν φτάσουμε, μέσα στο τρένο ακούγεται το πολύ ειρωνικό και ρεαλιστικό '' Last destnantion of this journey: Ancona''. Το ακούμε και συνειδητοποιούμε πώς όντως η Ανκόνα είναι ο τελευταίος προορισμός αυτού του ταξιδιού. Μία πίτσα για το πλοίο σε σχήμα δικηγορικού φακέλου και η επιστροφή στην Ελλάδα δε θα μπορούσε να είναι πιό απότομη. 17 Αυγούστου παρακολουθούμε το πρωτοχρονιάτικο πρόγραμμα του 2006 της εκπομπής ''Κοίτα τί έκανες'' με την Πέγκυ Ζήνα να μας καλωσορίζει.
Ηγουμενίτσα λοιπόν. Δανειζομαι τα 20 λεπτά που μου έλειπαν για το εισιτήριο του κτέλ και λίγες ώρες μετά είμαι σπίτι και γράφω αυτή την ανάρτηση. Αν θέλετε λοιπόν να κατηγορήσετε κάποιον για την επιστροφή μου, πείτε μου να σας πώ ποιός μου δάνεισε το 20λεπτο.

Τρίτη 21 Ιουλίου 2009

Πάλι εγώ εδώ;

Να΄μαι πάλι εδώ
Πιό κοντά αλλά ακόμα μακριά


Πόσες φορές ακόμα θα είμαι εδώ;
Μόνη ή με ανθρώπους γύρω μου
Ο λόγος πάντα διαφορετικός,
Εγώ όμως η ίδια σκιά
που τραγουδάει σιωπηλά

Να΄μαι πάλι εδώ
Στα ίδια μέρη, την ίδια στιγμή

Πόσες φορές ακόμα θα είμαι εδώ;
Πετώντας ψηλά ή κάτω χαμηλά
Η αιτία πάντα ικανοποιημένη,
Εγώ όμως η ίδια παραμένω σκιά
που πέφτει και σηκώνεται ξανά.

Άραγε θα 'μαι εδώ
όταν θα κλαίω για μένα;

Όταν σταματησω να πετώ και να τραγουδώ
θα είμαι ακόμα μακριά, αλλά δε θα ΄μαι εδώ

Παρασκευή 26 Ιουνίου 2009

Δεν έχει τίτλο.

Ούτε τίτλο μπορώ να σκεφτώ, ούτε τί να γράψω σε αυτό το σημείο. Τα΄χω χαμένα όλα στο μυαλό μου και αφήνομαι στο πολύ εκνευριστικό και μισητό '' δεν ξέρω από πού να αρχίσω ''. Αυτό λοιπόν που θα κάνω είναι να καταγράψω όποια σκέψη μου μοιάζει πιό ολοκληρωμένη και έτοιμη να μεταφραστεί σε λόγια.
Ανάμεσα στους παλιούς και στους επόμενους, είμαστε οι άτυχοι. Βρισκόμαστε στην μειωνεκτική θέση του σήμερα. Δεν έχουμε σχέση με το χθές και σίγουρα το αύριο θα είναι αφιλόξενο. Ο ρόλος που ερμηνεύουμε έχει να κάνει με την σημερινή παράσταση της ζωής μας. Είμαστε αυτοί που παίζουν σήμερα και θεατές μας είναι οι ηθοποιοί του χθές και του αύριο.
Οι ''χθεσινοί'' έπαιξαν στην ταινία που εμείς σήμερα αντιμετωπίζουμε σαν ιστορία. Την έχουμε μπροστά μας, αλλά δεν μπορούμε να ενταχθούμε εκεί. Δεν μας ανήκει. Η δόξα του παρελθόντος είναι όσων σήμερα μας παρακολουθούν ως παλιοί. Το μόνο που μας συνδέει είναι να τους βλέπουμε να χάνονται ο ένας μετά τον άλλο. Η αυλαία πέφτει για εκείνους κι ότι είδαμε έιδαμε. Αυτοί που θα πάρουν την θέση μας, όταν εμείς γίνουμε βετεράνοι ηθοποιοί, είναι οι μελλοντικοί. Αυτοί που τώρα, μας παρακολουθούν ανήμποροι να παίξουν στην ταινία θα είναι οι αυριανοί πρωταγωνιστές. Δεν είμαστε ούτε εκεί ευπρόσδεκτοι και δεν θα μας ανήκει ούτε τότε η μελλοντική δόξα.
Δεν μας ανήκει τίποτα από το παρελθόν και τίποτα από το μέλλον και αυτό που έχουμε είναι η ατυχία να είμαστε οι παρακολουθητές του χθές, οι ανυπόμονοι του αύριο και οι φιλόδοξοι του σήμερα. Αποχαιρετάμε καθημερινά, ηθοποιούς-θρύλους του χθές χωρίς όμως να έχουμε παίξει στην ίδια παράσταση. Ξέρουμε τα έργα τους αλλά δεν είχαμε την τύχη να τους δούμε να '' παίζουνε''. Είμαστε άτυχοι. Οι μελλοντικοί θα έχουν την τύχη να τους γνωρίσουνε νεκρούς, δε θα τους έχουν δει να χάνονται. Είμαστε άτυχοι.
Δεν είχαμε ούτε την τύχη να τους γνωρίσουμε, αλλά ούτε την τύχη να μην τους γνωρίσουμε. Δεν μας ανήκει ούτε η γνώση, ούτε η άγνοια.
Michael Jackson Αναπάυσου εν ειρήνη.

Πέμπτη 25 Ιουνίου 2009

Υπάρχει πρόβλημα όταν ...

- φέρνεις στο μυαλό ένα καλοψημένο μπουτάκι με ρυζάκι δίπλα, κάθε φορά που ακούς την λέξη ''κοτόπουλο'' αντί να σου έρχεται η εικόνα μιάς κότας.
- κάθε φορά μετά από ''λογομαχία'' συνήθως μετά από λίγο κρασί και μεταξύ φίλων αυτό που ακούγεται στο τέλος (ξέρεις μετά την ένταση που ηρεμούν τα πνεύματα) είναι '' Μα κι εγώ αυτό σου έλεγα τόση ώρα ''...
- κατεβαίνεις στις 3μιση τα ξημερώματα να πάρεις τσιγάρα και γυρνάς με κρουασανάκια σοκολάτας, ενημερωμένη πώς ο Μασούτης δεν έχει καλές σοκολάτες το καλοκαίρι (φρόντισε ο περιπτεράς να ρίξει λάσπη).
- ανεβαίνεις και σε ρωτάνε που είναι τα τσιγάρα. Ακολουθούν οι προσβλητικές δηλώσεις '' Τί έκανε το βλήμα ρε'', και οι ανούσιες και ήδη απαντημένες ερωτήσεις '' Καλά ρε, κατέβηκες για τσιγάρα και ξέχασες να πάρεις;''.
- βγαίνεις από την αίθουσα με χαμόγελο και λές σε όλους '' 10 ! 10 !'' και τελικά παίρνεις 6.
- κυνηγάς αυτό που θέλεις και είσαι ο σπασίκλας, ο αγχωτικός, ο ...psycho.
- τα γράφεις όλα και τα αφήνεις στην ροή τους και είσαι ο βλάκας, ο αδιάφορος, ο ...looser.
- έχεις στην ΚοσμΟΤΕ 180Ε επιδότηση ενώ ταυτόχρονα χρωστάς στην EUROBANK το ίδιο ποσό. Φυσικά δεν έχεις 180Ε και δεν θέλεις κινητό.
-είναι τόσο δύσκολο να πιείς έναν καφέ με κάποιον που σκέφτεται σαν εσένα.

Υπάρχει πρόβλημα την στιγμή που αντί γι΄αυτό που γράφω τώρα, ήθελα να γράψω '' Έπεται συνέχεια''...

Κυριακή 21 Ιουνίου 2009

Δε βάζω μυαλό εγώ... 'Ανθρωποι vol. #2

Από μικρή ήμουν χαμηλών τόνων παιδί, ντάξει ας αρκεστούμε στο γεγονός οτί δεν έκανα ποτέ τον μπαμπά μου να χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο επειδή δεν τελείωσε έξω εκείνο το βράδυ, ούτε την μαμά μου να ορκίζεται να μην ξανακάνει παιδί. Εδώ που τα λέμε, δεν εκανε άλλο παιδί, αλλά θα προβληματιστώ γι'αυτό άλλη φορά. Μάλλον την ολοκλήρωσα εγώ, τί διάολο, δεν αρκώ;
Από την στιγμή που γεννιόμαστε, γνωρίζουμε ανθρώπους που είναι ικανοί να μας εκνευρίζουν ακόμα κι όταν είμαστε μωρά, να συνεχίσουν να το κάνουν όταν είμαστε παιδιά, και φυσικά δε σταματούν όταν ενηλικιωθούμε. Δε μπορείς να μου βγάλεις από το μυαλό, οτί αυτοί που μπουκάρουν στο λεωφορείο λες και μοιράζεται κάποιο σπάνιο είδος διαμαντιού μέσα, χωρίς πρώτα να σε αφήσουν να κατέβεις, δεν ήταν ηταν σπαστικά ως μωρά. Σίγουρα θα ξυπνούσαν άκυρες ώρες και θα έκλαιγαν μέχρι και πέντε λεπτα πρίν έρθει η ώρα που έπρεπε να πάει στην δουλεία ο μπαμπάς. Μετά ύπνος μέχρι να γυρίσει ο μπαμπάς.
Βρε, ο άνθρωπος δεν αλλάζει κι εδώ αν πας να με ταπώσεις λέγοντας μου τον κλισέ ρομαντισμό '' Εάν θέλει, αλλάζει '' εγώ θα σου απαντήσω πολύ ρεαλιστικά '' Δεν θέλει ! Γιατί μπαίνει πρώτος στο λεωφορείο ! ''.
Ένας άλλος σπάστης ενήλικας που, χωρίς αμφιβολία, μικρό έκρυβε το τηλεκοντρόλ δευτερόλεπτα πρίν αρχίσει η αγαπημένη εκπομπή της μαμάς, είναι αυτός που κραταέι ομπρέλλα και επιμένει να περπατάει κάτω απο τα υποστεγάκια στην άκρη του πεζοδρομίου. Για να το κάνω χειρότερο, ενδέχεται να φοράει ακόμα και κουκούλα και να κοιτάει με θράσσος τις βιτρίνες γιατί δε βιάζεται. Επίσης λατρεύει να περνάει κάτω απο εκεί που σταματάνε τα υποστεγάκια και μαζεύεται το νερόβροχο για να απολαύσει τον ήχο που κάνει καθώς πέφτει πάνω στην ομπρέλλα. Εσύ φυσικά, δεν έχεις ομπρέλλα, ούτε κουκούλα, βιάζεσαι, έχεις γίνει λούτσα και ενώ δε θές, σου'ρχονται στο κεφάλι οι χοντρές σταγόνες -Εδώ μπορείς να φανταστείς την παραπονεμένη φατσούλα αυτού που κρατά ομπρέλλα που έχασε τις σταγόνες- .
'Οταν ήμουν μικρό κοριτσάκι, στην γειτονιά μου είχα μια παρέα που παίζαμε μαζί τα απογεύματα. Συγκεκριμένα θα μιλήσω για ένα κοριτσάκι που έκλεβε στα μήλα, θύμωνε όταν δε γινόταν το δικό της και πάντα ήθελε να είναι η αρχηγός της παρέας. Από τότε έχουμε χαθεί, αλλά κάτι μου λέει πως είναι εκείνη που δε θα κουνηθεί για κανέναν λόγο, ακόμα κι αν είσαι στα πρόθυρα να πέσεις πηγαίνοντας τουαλέτα σε κάποιο ασφυκτικά γεμάτο μαγαζί. Δε κουνιέται σε λέω ! Προτιμά να την σπρώξεις και να την βρίσεις απο μέσα σου, παρά να κουνηθεί. Ξές γιατί; Γιατί κατάφερε να σε κάνει σα τα μούτρα της. Να σε εκνευρίσει δηλαδή πρώτα, να σε κάνει σπάστη για την παρέα σου και τέλος να σου χαλάσει την βραδιά.
Ένα πρώτο συμπερασμα είναι πως οι σπάστες έχουν απώτερο σκοπό να σε εκνευρίσουν (κι απο κεί παίρνουν την δύναμή τους καθώς σου ρουφάνε την χαρά) και ύστερα να σε κάνουν έναν απ'αυτούς.
Σου θυμίζει καθόλου τις εκνευριστικές ταινιές του hollywood με τα βαμπίρ και τα λυσασμένα ζόμπι; Αν ναι, πέτυχα τον σκοπό μου. Το όλο θέμα πρόκειται για '' Βαμπιρισμό ''. Δηλαδή να μην ικανοποιείσαι με τον εαυτό σου και να χρειάζεσαι κάποιον άλλον για να του κλέψεις κάτι που του δίνει ζωή, κλέβοντας τους κατά μία έννοια την δύναμή του. Να είσαι ανίκανος να παράγεις την δύναμη που χρειάζεσαι καθημερινά και να την κλέβεις (ένας τρόπος είναι να τον εξοργίσεις) από κάποιον άλλον.

Πέμπτη 23 Απριλίου 2009

Αναμνήσεις ΜΗ ΤΟ ΠΑΙΡΝΕΙΣ ΣΤΑ ΣΟΒΑΡΑ -ΘΕΛΕΙ EDIT

Ίσως οι αναμνήσεις να είναι το πολυτιμότερο δώρο της φύσης σε εμάς τους ανθρώπους. Συχνά έχουμε να κάνουμε με αυτές. Έχουμε ανάγκη να θυμόμαστε, έχουμε ανάγκη να ξεχνάμε. Αναμνήσεις ευχάριστες, ανατρεπτικές, συγκλονιστικές και ασήμαντες. Αναμνήσεις που μετατρέπουν την ζωή μας, σε ένα βιβλίο προσεκτικά μεταφρασμένο σε εικόνες, μυρωδιές και μελωδίες.
Είναι σπουδάιο πράγμα ένα τραγούδι που θα ακούσεις σε μία στιγμή που δε περίμενες να ακουστεί, να είναι τόσο έντονα συνδεδεμένο όχι απλά με ένα γεγονός της ζωής σου, αλλά με μία περίοδο αυτής. Δε χρειάζεται να ταυτιζόμαστε με στίχους ενός τραγουδιού για να γίνει ξεχωριστό για εμάς. Ούτε να βρίσκουμε ομοιότητες σε αυτό που περιγράφει το τραγούδι με αυτό που ζούμε ή έχουμε ζήσει εμείς. Άσχετα εάν οι στίχοι του έχουν σχέση, εσύ το ακούς και νιώθεις πώς είναι δικό σου. Πώς κανένας άλλος όταν ακούει αυτό το τραγόυδι δεν μπορεί να νιιώσει αυτό που σου ξυπνάει μέσα σου την συγκεκριμένη στιγμή. Χάνεσαι με το τραγούδι αυτό, έχεις να το ακούσεις μήνες, χρόνια. Το ακούς όμως τυχαία σε ένα καφέ που θα είσαι, στον δρόμο, στο ραδιόφωνο και θα νιώσεις να σε πλακώνουν κύματα αναμνήσεων. Αναμνήσεις παγιδευμένες σε μία μελωδία. Σε μερικούς σκόρπιους στίχους. Αναμνήσεις που θα σε κάνουν να ακούσεις ξανά και ξανά το τραγούδι αυτό.
Η μαγική ικανότητα μας να εγκλωβίζουμε τις αναμνήσεις μας σε cd ή σε photo albums, θα μας κοστίσει μια ζωή στοιχειωμένη. Μπορεί να ξεχάσεις, αλλά δε θα εξαφανίσεις το τραγούδι. Θα κάψεις την φωτογραφία, αλλά δε θα εξαφανίσεις το μέρος που απεικόνιζε. Δε θα σταματήσεις ποτέ να μυρίζεις λουλούδια και καρπούς που θα σου θυμίζουν. Πάντα θα σου θυμίζουν.

Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου 2009

Άνθρωποι...

-->
Πήγαινα στο πανεπιστήμιο, και μπήκα στο λεωφορείο, το οποίο ήταν κάτι παραπάνω απο ασφυκτικά γεμάτο. Αφού πέρασα την δοκιμασία με τις πόρτες του λεωφορείου που πήγαν να με κλείσουν αναμεσά τους επειδή δε χωρούσα, ήρθα αντιμέτωπη με την δεύτερη κι όπως αποδείχθηκε πιό σκληρή δοκιμασία. Αυτή ήταν η έλλειψη αξιών και σεβασμού προς τους ηλικιωμένους. Μπροστά μου, όρθια βρισκόταν μια κυρία που η ηλικία της ήταν σίγουρα πάνω απο 85 χρονών, στα χέρια της κρατούσε ένα κόκκινο σάκο και απο την άλλη μία μάυρη μεγάλη σακούλα. Έκπληκτη την ρώτησα '' Κυρία δεν σας προσφέρθηκε θέση;'' και κοίταξα επιδοκιμαστικά τους καθισμένους γύρω μου, που φυσικά δε έχρηζαν της θέσης. Τότε ακούστηκε το απαράδεκτο '' θα κατέβει σε 2 στάσεις''.
-->
Η κυρία άφησε τα πράγματα της κάτω και περίμενε να κατέβει. Φτάσαμε στην στάση όπου θα κατέβαινε εκείνη, κι ενώ άρχισε να ετοιμάζεται με τα χίλια ζόρια μέσα στο στριμωξίδι που επικρατούσε, παρατήρησε οτί δεν έβρισκε την μάυρη σακούλα της. Άρχισα να ψάχνω εγώ, καθώς είχε αγχωθεί ιδιαίτερα επειδή έπρεπε να κατέβει. Την βρήκα την σακούλα της, και την σήκωσα ψιλά έτσι ώστε να μπορέσω να την απεγκλωβίσω απο τον κόσμο.
Καθώς η κυρία με ευχαριστούσε, η σακούλα που ήταν στα χέρια μου ακούμπησε μια απο εκείνες τις κυρίες που δεν είχε προσφέρει την θέση της, η οποία μου είπε δυνατά '' Μην με ακουμπάς με την σακούλα της, τα μαζεύει απο τα σκουπίδια'', '' Είναι βρώμικα μην με ακουμπάς''. Η κυρία ήταν μπροστά.
Αισθάνθηκα την ανάγκη να κλάψω. 'Ενιωσα όλη την δύναμη της προσβολής μέσα σου. Με παρέλυσε. Κατέβηκα στην στάση αυτή μαζί με την κυρία, ενώ είχα άλλες τέσσερις. Δεν ήθελα να βρίσκομαι άλλο σε αυτόν τον χώρο. Κρατούσα στα χέρια μου τα πράγματα της κυρίας και άρχισα να αναρωτιέμαι ακόμα κι αν ήταν απο τα σκουπίδια, τί ήταν πιό βρώμικο. Τί συχαινόμουν εκείνη την στιγμή και κατέβηκα απο το λεωφορείο; Ντράπηκα που είμαι άνθρωπος.

Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου 2009

Άγιε Βαλεντίνε τί της ήθελες τις αγάπες; Φάτα τώρα...

Ένας δέυτερος Άγιος που έχει γίνει ρόμπα, ( την πρώτη θέση την κατέχει ο Άγιος Βασίλης, που έχει συνδυαστεί με την χαρακτηριστική κόκκινη ενδυμασία που η Coca-Cola του '' έραψε '' για να είναι ασορτί με το μπουκάλι και την επιγραφή του αναψυκτικού), έιναι φυσικά ο Άγιος Βαλεντίνος. Ρόμπα λοιπόν ,όσο δε πάει άλλο, έχει γίνει αυτός ο έρμος Λατίνος Ιερέας εν ονόματι Βαλεντίνος ( valens, -tis : 'αξιος ). Ο βαλεντίνος έζησε στην Λατινική Αυτοκρατορία του 3ου αι. όταν Αυτοκράτορας ήταν ο Κλαούδιος.
Η Ρωμαική Αυτοκρατορία με επικεφαλή τον Κλαούδιο, διψούσε μανιωδώς για εδαφική εξάπλωση, αλλά γι'αυτό χρειάζεται χρονοβόρος αγώνας και φυσικά μεγάλος στρατός γενναίων ανδρών έτοιμοι να θυσιαστεί. Ο αυτοκράτορας δυσκολεύτηκε να οργανώσει αυτόν τον μεγάλο στρατό, επειδή οι άντρες δεν ήθελαν να αποχωρίστούν τις γυναίκες και τα παιδιά τους για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα και μάλιστα με πιθανότητα θανάτου κατά τις μάχες. Τότε στο μυαλό του Κλαούδιο, ήρθε η εξωφρενική ιδέα να ... απαγορεύσει τους γάμους! Αν δεν γίνονταν γάμοι, δε θα υπήρχαν οικογένειες και συνεπώς οι άνδρες δε θα είχαν δικαιολογία για να μην πολεμήσουν.
Ο ιερέας Βαλεντίνος, εναντιώθηκε σε αυτήν την απόφαση του αυτοκράτορα και άρχισε να παντρέυει κρυφά. Η ανυπακοή του τον οδήγησε στην φυλακή όπου και καταδικάστηκε σε θάνατο. Καθώς οι μέρες στην φυλακή περνούσαν, δεκάδες άνθρωποι γέμιζαν το κελί του Βαλεντίνου με λουλούδια, γράμματα αγάπης και πίστης. Η κόρη του φύλακα, του έκανε πολύωρες επισκέψεις που είχαν θέμα την αγάπη και την δύναμή της. Φημολογείται πως την ημέρα της εκτέλεσης του Βαλεντίνου ( 14 Φεβρουαρίου) άφησε ένα σημέιωμα στην κόρη του φύλακα που έγραφε '' Με αγάπη απο τον Βαλεντίνο σου '' ( Love from your Valentine).
Τί τό'θελές αυτό το σημείωμα Βαλεντίνε; Ποιός να στο έλεγε οτί θα γινόσουν ο Αγιος των Ζαχαροπλαστείων και των Λουλουδοπολείων; Ποιός να στο'λεγε οτί θα βρισκόσουν πάνω σε γλυκανάλατες κάρτες, είτε αυτές είναι χαρτόνινες έιτε ηλεκτρονικές;

Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2009

Τραγούδια που φαγουρίζουν το μυαλό

Το ''Brain Itch Songs'' δεν είναι ούτε κάποια καινούργια συλλογή, του ατελείωτου, Compact Disc Club, ούτε καμιά λίστα των charts. Είναι η λίστα με τα τραγούδια που σπάνε νέυρα επί γής και που κανένας τραγουδιστής δεν θα ήθελε να δεί το ονομά του μέσα σε αυτήν. (Μουαχαχα κι όμως μπήκες-sucker!)
Τα κριτήρια για να μπούν τα τραγούδια μέσα σε αυτήν, την όχι και τόσο τιμητική λίστα(νιενιε και πάλι!), δεν έχουν να κάνουν μόνο με την μελωδία και τους στίχους του κάθε τραγουδιού, αλλά και με την πληθώρα προβολής τους. Μπήκες; ...Σεβι;
Ποσες φορές έχεις κυριολεκτικά θελήσει να ξεκοιλιάσεις ένα να τραγούδι επειδή το ακούς πάντα και παντού, σε οποιοδήποτε ραδιοφωνικό σταθμό, σε οποιοδήποτε μαγαζί, σε διαφημίσεις, ή ακόμα και στον δρόμο χάρη σε κάποιο παπαροάμαξο που πέρασε με ανοιχτά παράθυρα απο μπροστά σου με το εν λόγω τραγούδι στη διαπασόν; Εάν δεν υπάρχει στην διεθνή λίστα εκνευριστικών τραγουδιών, σίγουρα κατέχει την πρώτη θέση στην προσωπική σου.
Το πιό εκνευριστικό για μένα σε όλη αυτή την ιστορία, δεν είναι το τραγούδι, αλλά η εμμονή μερικών που αρχίζουν και το λατρεύουν ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΟ, αφού είναι απαίσιο! Οι συγκεκριμένοι, κάθε φορά που ακούνε την εκνευριστική εισαγωγή, που προμηνύει τουλάχιστον 3 με 4 φρικτά μελωδικά λεπτά, πρίν αρχίσουν και χορεύουν έξαλλα στον ρυθμό του, ουρλιάζουν απο χαρά και σπανιότερα αγκαλιάζονται κιόλας με δάρκυα χαράς και συγκίνησης στα μάτια τους. Όταν δε τελειώσει, η απογοήτευση παίρνει την θέση της ευτυχίας και οι θρασσύτατες ιδέες να το ξαναζητήσουνε απο τον Dj κυριαρχούν στο μυαλό τους.
Όμως, εκτός απο την πλύση εγκεφάλου που δεχόμαστε οι έρμοι, ένοχα έιναι και τα ίδια τα σατανοτράγουδα καθώς χωρίς καμία ντροπή έχουν γεννηθεί για ΝΑ ΣΤΗΝ ΣΠΑΣΟΥΝ. Δες τί κάνουν τα λαμόγια.
Οι συνθέτες του τραγουδιού(τα λαμόγια), έχουν την ψευδαίσθηση οτί είναι έμποροι ναρκωτικών και προσπαθούν να βρούν μια πιασάρικη μελωδία που θα σε εθίσει, κοινώς να μην βγαίνει εύκολα απο το μυαλό σου. Έτσι το τραγουδάς, το ζητάς, το αγαπάς και κολλάς. Στην καλύτερη περίπτωση για τον music dealer αγοράζεις το singlακι.
Η ναρκωτική ουσία/τραγούδι, συνήθως έιναι τεσσάρων νοτών, διόλου δύσκολη να μουρμουρισθεί κι απο τον πίο φάλτσο άνθρωπο του κόσμου και φυσικά να έιναι κατάλληλη για κούνημα γοφών, ποπών, χεριών. Όσον αφορά τους στίχους, οφείλουν να απευθύνονται σε όλο το κοινό, ώστε να μπορούν να τους ασπαστούν όλοι και καθώς έιναι επαναλαμβανόμενοι (γεγονός που καθιστά το τραγούδι εκνευριστικότερο και κουραστικότερο)μπορούν άνετα χωρίς κάποια ιδιαίτερη προσπάθεια, να αποστηθιστούν.
Παρακάτω, παρουσιάζονται τα δέκα εκνευριστικότερα τραγούδια, που αλλιώς χαρακτηρίζονται και ως '' Σκουλήκια των αυτιών'',( ''earworms'' ) σύμφωνα με την λίστα

'' Brain Itch Songs''

10. YMCA- Village People
9. Tommy Tutone -867-5309/Jenny
8. QUEEN- We Will Rock You
7. Bobby McFerrin- Don't Worry, Be Happy
6. Right Said Fred- I am Too Sexy
5. Hanson - "MMMBop"
4. Chumbawamba- Tubthumping
3. Lou Bega- Mambo No.5
2. Baha Men- Who Let The Dogs Out
1. Beyonce Knowles- Single Ladies ( Put a Ring on It )

Αλλά για μένα... Μόνο που το σκέφτομαι με πιάνει πονοκέφαλος από τα νεύρα. Θέλω να του κάνω κακό... Ένα είναι το εκνευριστικότερο τραγούδι (μετά απο τις τελευταιες κουραδοεπιτυχίες του Χατζηγιάννη) και λέγεται '' Beggin'- Frankie Valli".

Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2009

Όταν σταματάμε να είμαστε άνθρωποι #1


-->


Εφοδιασμένοι με τα πιό παγερά μας συναισθήματα και με πανοπλία ,εκείνο που απροκάλυπτα, φωνάζει '' Τί μπορώ να κάνω εγώ;'' αντικρύζουμε την φωτογραφία που απεικονίζει ένα παιδί να αποτελεί μελλοντικό γεύμα του γύπα που περιμένει με αργή και βασανιστική ανυπομονησία τον θάνατο του.
Όταν αντιμετωπίζουμε με απόλυτη φυσικότητα το στατιστικό γεγονός οτί κάθε ένα λεπτό , εννέα παιδιά που ανήξουν στον λεγόμενο "τρίτο κόσμο" χάνουν την ζωή τους απο υποσιτισμό, σταματάμε να είμαστε άνθρωποι και τα παγερά αυτά συναισθήματα είναι πλέον η κινητήρια δύναμη της ...μηχανής που μετατρεπόμαστε . Απομακρυνόμαστε απο το γεγονός αποζητώντας χωρίς κανένα δισταγμό, εκείνη την αγαλλίαση που έρχεται αφού συνειδητοποιήσουμε πώς ευτυχώς, ούτε εμείς, ούτε τα παιδιά μας θα έχουμε την μοίρα αυτού του πλάσματος. Αγαλλίαση λοιπόν που ξεδιάντροπα παίρνει την μορφή της ευγνωμοσύνης στα δεδομένα που μας χαρίζουν την ζωή μακρία απο τον τρίτο κόσμο.
Όμως εκτός από αυτή την προσέγγιση, άθελα μας, στο προσκήνιο της αίσθησης έρχονται η ευσπλαχνία και η συμπόνοια που όμως δεν έχουν την δύναμη για να μας αγγίξουν παραπάνω από μερικά λεπτά. Η δοκιμασία μας συνεχίζεται και πλέον αποκτά άλλο περιεχόμενο, αυτό της οργής και της αγανάκτησης. Η φαντασία μας όσο και να την αφήσουμε ελέυθερη να καλπάσει, δεν μπορεί να έρθει ούτε στο ελάχιστο, κοντά τον αριθμό των δισεκατομμυρίων ευρώ που δαπανούνται στα έξοδα που απαιτεί η κατασκευή πολεμικών όπλων μαζικής καταστροφής (βόμβες,πυρομαχικά,σφαίρες, πολεμικά αεροπλάνα, στρατεύματα μάχης, άρματα και άλλοι εξοπλισμοί). Βοήθημα όμως θα αποτελούσε η σκέψη που υποστηρίζει οτί με διαφορετική χρήση των χρημάτων αυτών, πέντε εκατομμύρια παιδιά μαζί τις οικογένειες τους θα είχαν κυριολεκτικά σωθεί.
-->
Όσον αφορά την σκληρή φωτογραφία,την απαθαντίζει το 1993 ο τότε άσημος φωτογράφος, Κέβιν Κάρτερ που ένα χρόνο μετά τιμήθηκε με βραβείο Πούλιτζερ. Η συνέχεια είναι δραματική καθώς τρείς μήνες μετά την απονομή, ο φωτογράφος αυτοκτονεί. Φήμες θέλουν το αίτιο της αυτοκτονίας να αποτελεί το γεγονός οτί ο Κάρτερ δεν άντεχε να ζεί με την ιδέα οτί η δόξα και τα πλούτη του ήταν η ανταμοιβή της σκληρότητας και του ανθρώπινου πόνου.
-->
Εδώ θα να σημειωθεί ότι χρειάστηκαν είκοσι λεπτά της ώρας προκειμένου να τραβηχτεί η συγκεκριμένη φωτογραφία. Ύστερα, ο Κάρτερ, έδιωξε το αρπακτικό και παρά την Κυβερνητική Απαγόρευση που υπογραμμίζει πως δεν επιτρέπεται ένας δημοσιογράφος να έρθει σε επαφή με πιθανόν μολυσμένους ανθρώπους, το μετέφερε στο ιατρικό κέντρο της περιοχής όπου, εντός λίγων λεπτών,το παιδί πέθανε λόγω προχωρημένου σταδίου υποσιτισμού.
Οι ρομαντικοί της εποχής άφησαν να πλανάται στον αέρα η φήμη που ήθελε τον Κάρτερ να αυτοκτονεί λόγω των ενοχών που ενδέχεται να ένιωσε, όσο υπήρχαν τα σενάρια που υποστήριζαν οτί το παιδί μπορεί να ήταν ζωντανό εάν είχε μεταφερθεί στο νοσοκομείο ακόμα και λεπτά νωρίτερα.

Κυριακή 25 Ιανουαρίου 2009

Κυριακή, γιορτή και σχόλη να'ταν η βδομάδα όλη -ΟΧΙΙΙΙΙΙΙΙΙ

Μα τώρα σοβαρά, σε ποιόν αρέσει η Κυριακή; Αν ναι, θα ήθελα να μου στείλει προσωπικό μήνυμα με τα επιχειρήματα του μπας και αρχίσω να βλέπω με άλλο μάτι το όλο θέμα. Ας το πάρουμε όμως από την αρχή.
Εκτός του οτί δεν υπάρχει ο παραμικρός λόγος να ξυπνήσεις το πρωί της Κυριακής καθώς η πόλη θυμίζει silent hill γιατί όλα είναι κλειστά και όλοι λείπουν, εσύ ξυπνάς και μάλιστα με κόπο γιατί όλο και κάτι θα έκανες Σαββατόβραδο, είτε έξω, είτε μέσα στο σπίτι. Σηκώνεσαι κατά τις 14΄00, έχει περάσει τουλάχιστον η μισή μέρα. Αν η μέρα είναι μουντή, μην μου το πείς γιατί ήμουν σίγουρη! Απαίσια μέρα. Κι εκεί που τίποτα δεν μπορεί να το κάνει χειρότερο, να σου θυμίσω αγαπητέ πως αύριο θα έχουμε Δευτέρα που σηματοδοτεί μια καινούργια εβδομάδα 'Αλλη μια εβδομάδα που θα έχει κατάληξη μια απαίσια Κυριακή σαν την σημερινή.
Ουφφφφφ. Σε αυτό το σημείο ταιριάζουν απόλυτα οι στίχοι του τραγουδιού που τυχαίνει να ακούω τώρα ( ε δε έτυχε τόσο πολύ... ) " Άχαρη μέρα " τραγουδάνε οι Τρύπες και άντε βγάλε μου εσύ από το μυαλό, οτί δεν ήταν Κυριακή όταν το γράψανε. Κακοντυμένη μέρα, κάνε μας συντροφιά λοιπόν.
Για την ιστορία :
Τουλάχιστον χθές το βράδυ ο Γιάννης Αγγελάκας και οι Επισκέπτες του, μας χάρισαν μια μαγική συναυλία γι' άλλη μια φορά. Όμορφος τρόπος να κλείσουμε έναν μήνα γεμάτο κακουχίες κι αναποδιές.
Τώρα όμως με συγκίνηση ανακοινώνω οτί επιτέλους πάω για διάβασμα αφού έχω μερικά βιβλία.
Μπαι-Μπαι

Παρασκευή 16 Ιανουαρίου 2009

Βρε τα Λαμόγια

Ε νομίζω το ποτήρι έχει ξεχειλήσει για τα καλά. Δε φτάνει δηλαδή που είχε ξεχειλήσει εδώ και καιρό κι αντί να μας πούν κι ένα ευχαριστώ που δεν είπαμε τίποτα, αυτοί όχι μόνο δεν έκαναν καμιά προσπάθεια να το αδείασουν λίγο, αλλά έριξαν περισσότερο νερό προκειμένου να φτάσει σε τέτοια ποσότητα που να έιναι ικανό να μας πνίξει. Τα κατάφερε, καθημερινά μας πνιγόμαστε μέσα στο δίκιο μας, που κοντέυουμε με τα λαμόγια που ψηφίζουμε να το ξεχάσουμε κιόλας. Δε λέω χάσουμε αλλά ξεχάσουμε, διότι το λεγόμενο δίκιο μας, έχει χαθεί προ πολλού.
Θυμάστε εκείνη την ιστοριούλα με τα βιβλιαράκια του πανεπιστημίου; Ξεχάστε την. Βιβλία καπούτ. Εδώ και ένα μήνα εκείνη η φωνούλα που μου φώναζε '' ΜΗ ΣΠΟΥΔΑΖΕΙΣ, ΜΗΝ ΜΟΡΦΩΝΕΣΑΙ'', έχει βραχνιάσει η καημένη, καθώς πιά δε μου το λέει, αλλά στρινγκλίζει μες τ'αυτάκια μου που είναι και πονεμένα απο την βρωμοωτίτιδα που με κατακλύζει. Έχουμε λοιπόν την απώλεια του δεξιού αυτιού μου, έχουμε και την εξεταστική που θα πάει χαμένη. Χαμένη όπως ακριβώς είναι και η ελληνική Παιδεία. όπως ακριβώς είναι και η Ελλάδα ολόκληρη.
Σε δώδεκα μέρες, έχω εξετάσεις. Βιβλία απο ΄βδομάδα όπως μου είπε η τύπισσα στο βιβλιοπωλείο. Ήθελα να της σπάσω το κεφάλι εκείνη τη στιγμή, αλλά να μου πείς τί φταίει κι αυτη. Άλλοι φταίνει, τα Λαμόγια. Η Δημοτική Βιβλιοθήκη δε τα΄χει, αλλά δε φταίει αυτή. Η βιλιοθήκη του Πανεπιστημίου δε τα δανείζει, αλλά δε φταίει αυτή. Τα φιλαράκια μου τα μεγαλύτερα τα χρωστάνε και διαβάζουνε απο αυτά. Άντε τώρα, βρές εσύ το βιβλίο να διαβάσεις. Φυσικά τη νύφη θα την πληρώσει κυριολεκτικά αυτή τη φορά ο μπαμπάς, που στέλνει το παιδί του φροντιστήριο για να μπεί το καμάρι του στο Δημόσιο Δωρεάν Πανεπιστήμιο και μετά να χτυπάει, μαζί με το προαναφερθέν καμάρι, του στον τοίχο που δε το΄στειλε κατευθείαν στο εξωτερικό. Αμ βέβαια, τί νόμιζες; Δε το σκεφτήκαμε αυτό;
Δηλαδή να παρακαλάς το Πανεπιστήμιο να σου διδάξει, αυτό να αρνείται κατηγορηματικά, κι όταν αποφοιτήσεις δε θα΄σαι τίποτα πέρα απο ένα ταλαιπωρημένο, πρώην καμάρι του μπαμπά με πτυχίο ανεργίας.
Κάτι τελευταίο- Ορκίζομαι ! Θέλω να δώ, ποιός καθηγητής που σέβεται τον εαυτό του θα κάτσει να μου βάλει εμένα ερωτήσεις για να δεί εάν διάβασα, κι εαν περνάω το μαθημά του ; Τέτοιο ρε που είναι, δε το θέλω, κράτα το καλά να μη σου φύγει κι εσύ καθηγητή που δε ξέρεις τι γίνεται κι αυτό επειδή δεν ενδιαφέρεσαι να μάθεις τί γίνεται με τα εγχειρίδια που εσύ προτείνεις προκειμένου να γίνει ομαλή η διδαχή σου.
Καληνύχτα!

Κυριακή 4 Ιανουαρίου 2009

Finito la musica, passato la festa.

'Ενας λόγος για τον οποίον χαίρομαι που πέρασα τις γιορτές μου στο εξωτερικό, είναι που άκουσα μόνο 1.358 φορές φέτος το last christmas και την ηλίθια εισαγωγή του Jingle bells. Ένας άλλος λόγος που χαίρομαι που έλειπα στις γιορτές, είναι που πέρασα τόσο ωραία που αν ήμουν εδώ δε θα άγγιζα ούτε κάν με την φαντασία μου όλο αυτό που έζησα.
Φυσικά όμως οι λόγοι που θα'θελα να ήμουν ακόμα εκεί είναι περισσότεροι. Μα αν δε τελείωνε δε θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω την φράση '' 'Ολα τα ωραία κάποια στιγμή τελειώνουν''. Μπορεί να είναι λίγο απαισιόδοξη η φράση αυτή, όμως τόσο αληθινή. Το χειρότερο είναι πως όταν κάτι τελειώνει είσαι ο πρώτος που το ξέρει και δυστυχώς πρέπει να το δείς μέχρι τέλους.
Καλή Χρονιά απο μένα
Καληνύχτα