Συνολικές προβολές σελίδας

Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2009

Τραγούδια που φαγουρίζουν το μυαλό

Το ''Brain Itch Songs'' δεν είναι ούτε κάποια καινούργια συλλογή, του ατελείωτου, Compact Disc Club, ούτε καμιά λίστα των charts. Είναι η λίστα με τα τραγούδια που σπάνε νέυρα επί γής και που κανένας τραγουδιστής δεν θα ήθελε να δεί το ονομά του μέσα σε αυτήν. (Μουαχαχα κι όμως μπήκες-sucker!)
Τα κριτήρια για να μπούν τα τραγούδια μέσα σε αυτήν, την όχι και τόσο τιμητική λίστα(νιενιε και πάλι!), δεν έχουν να κάνουν μόνο με την μελωδία και τους στίχους του κάθε τραγουδιού, αλλά και με την πληθώρα προβολής τους. Μπήκες; ...Σεβι;
Ποσες φορές έχεις κυριολεκτικά θελήσει να ξεκοιλιάσεις ένα να τραγούδι επειδή το ακούς πάντα και παντού, σε οποιοδήποτε ραδιοφωνικό σταθμό, σε οποιοδήποτε μαγαζί, σε διαφημίσεις, ή ακόμα και στον δρόμο χάρη σε κάποιο παπαροάμαξο που πέρασε με ανοιχτά παράθυρα απο μπροστά σου με το εν λόγω τραγούδι στη διαπασόν; Εάν δεν υπάρχει στην διεθνή λίστα εκνευριστικών τραγουδιών, σίγουρα κατέχει την πρώτη θέση στην προσωπική σου.
Το πιό εκνευριστικό για μένα σε όλη αυτή την ιστορία, δεν είναι το τραγούδι, αλλά η εμμονή μερικών που αρχίζουν και το λατρεύουν ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΟ, αφού είναι απαίσιο! Οι συγκεκριμένοι, κάθε φορά που ακούνε την εκνευριστική εισαγωγή, που προμηνύει τουλάχιστον 3 με 4 φρικτά μελωδικά λεπτά, πρίν αρχίσουν και χορεύουν έξαλλα στον ρυθμό του, ουρλιάζουν απο χαρά και σπανιότερα αγκαλιάζονται κιόλας με δάρκυα χαράς και συγκίνησης στα μάτια τους. Όταν δε τελειώσει, η απογοήτευση παίρνει την θέση της ευτυχίας και οι θρασσύτατες ιδέες να το ξαναζητήσουνε απο τον Dj κυριαρχούν στο μυαλό τους.
Όμως, εκτός απο την πλύση εγκεφάλου που δεχόμαστε οι έρμοι, ένοχα έιναι και τα ίδια τα σατανοτράγουδα καθώς χωρίς καμία ντροπή έχουν γεννηθεί για ΝΑ ΣΤΗΝ ΣΠΑΣΟΥΝ. Δες τί κάνουν τα λαμόγια.
Οι συνθέτες του τραγουδιού(τα λαμόγια), έχουν την ψευδαίσθηση οτί είναι έμποροι ναρκωτικών και προσπαθούν να βρούν μια πιασάρικη μελωδία που θα σε εθίσει, κοινώς να μην βγαίνει εύκολα απο το μυαλό σου. Έτσι το τραγουδάς, το ζητάς, το αγαπάς και κολλάς. Στην καλύτερη περίπτωση για τον music dealer αγοράζεις το singlακι.
Η ναρκωτική ουσία/τραγούδι, συνήθως έιναι τεσσάρων νοτών, διόλου δύσκολη να μουρμουρισθεί κι απο τον πίο φάλτσο άνθρωπο του κόσμου και φυσικά να έιναι κατάλληλη για κούνημα γοφών, ποπών, χεριών. Όσον αφορά τους στίχους, οφείλουν να απευθύνονται σε όλο το κοινό, ώστε να μπορούν να τους ασπαστούν όλοι και καθώς έιναι επαναλαμβανόμενοι (γεγονός που καθιστά το τραγούδι εκνευριστικότερο και κουραστικότερο)μπορούν άνετα χωρίς κάποια ιδιαίτερη προσπάθεια, να αποστηθιστούν.
Παρακάτω, παρουσιάζονται τα δέκα εκνευριστικότερα τραγούδια, που αλλιώς χαρακτηρίζονται και ως '' Σκουλήκια των αυτιών'',( ''earworms'' ) σύμφωνα με την λίστα

'' Brain Itch Songs''

10. YMCA- Village People
9. Tommy Tutone -867-5309/Jenny
8. QUEEN- We Will Rock You
7. Bobby McFerrin- Don't Worry, Be Happy
6. Right Said Fred- I am Too Sexy
5. Hanson - "MMMBop"
4. Chumbawamba- Tubthumping
3. Lou Bega- Mambo No.5
2. Baha Men- Who Let The Dogs Out
1. Beyonce Knowles- Single Ladies ( Put a Ring on It )

Αλλά για μένα... Μόνο που το σκέφτομαι με πιάνει πονοκέφαλος από τα νεύρα. Θέλω να του κάνω κακό... Ένα είναι το εκνευριστικότερο τραγούδι (μετά απο τις τελευταιες κουραδοεπιτυχίες του Χατζηγιάννη) και λέγεται '' Beggin'- Frankie Valli".

Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2009

Όταν σταματάμε να είμαστε άνθρωποι #1


-->


Εφοδιασμένοι με τα πιό παγερά μας συναισθήματα και με πανοπλία ,εκείνο που απροκάλυπτα, φωνάζει '' Τί μπορώ να κάνω εγώ;'' αντικρύζουμε την φωτογραφία που απεικονίζει ένα παιδί να αποτελεί μελλοντικό γεύμα του γύπα που περιμένει με αργή και βασανιστική ανυπομονησία τον θάνατο του.
Όταν αντιμετωπίζουμε με απόλυτη φυσικότητα το στατιστικό γεγονός οτί κάθε ένα λεπτό , εννέα παιδιά που ανήξουν στον λεγόμενο "τρίτο κόσμο" χάνουν την ζωή τους απο υποσιτισμό, σταματάμε να είμαστε άνθρωποι και τα παγερά αυτά συναισθήματα είναι πλέον η κινητήρια δύναμη της ...μηχανής που μετατρεπόμαστε . Απομακρυνόμαστε απο το γεγονός αποζητώντας χωρίς κανένα δισταγμό, εκείνη την αγαλλίαση που έρχεται αφού συνειδητοποιήσουμε πώς ευτυχώς, ούτε εμείς, ούτε τα παιδιά μας θα έχουμε την μοίρα αυτού του πλάσματος. Αγαλλίαση λοιπόν που ξεδιάντροπα παίρνει την μορφή της ευγνωμοσύνης στα δεδομένα που μας χαρίζουν την ζωή μακρία απο τον τρίτο κόσμο.
Όμως εκτός από αυτή την προσέγγιση, άθελα μας, στο προσκήνιο της αίσθησης έρχονται η ευσπλαχνία και η συμπόνοια που όμως δεν έχουν την δύναμη για να μας αγγίξουν παραπάνω από μερικά λεπτά. Η δοκιμασία μας συνεχίζεται και πλέον αποκτά άλλο περιεχόμενο, αυτό της οργής και της αγανάκτησης. Η φαντασία μας όσο και να την αφήσουμε ελέυθερη να καλπάσει, δεν μπορεί να έρθει ούτε στο ελάχιστο, κοντά τον αριθμό των δισεκατομμυρίων ευρώ που δαπανούνται στα έξοδα που απαιτεί η κατασκευή πολεμικών όπλων μαζικής καταστροφής (βόμβες,πυρομαχικά,σφαίρες, πολεμικά αεροπλάνα, στρατεύματα μάχης, άρματα και άλλοι εξοπλισμοί). Βοήθημα όμως θα αποτελούσε η σκέψη που υποστηρίζει οτί με διαφορετική χρήση των χρημάτων αυτών, πέντε εκατομμύρια παιδιά μαζί τις οικογένειες τους θα είχαν κυριολεκτικά σωθεί.
-->
Όσον αφορά την σκληρή φωτογραφία,την απαθαντίζει το 1993 ο τότε άσημος φωτογράφος, Κέβιν Κάρτερ που ένα χρόνο μετά τιμήθηκε με βραβείο Πούλιτζερ. Η συνέχεια είναι δραματική καθώς τρείς μήνες μετά την απονομή, ο φωτογράφος αυτοκτονεί. Φήμες θέλουν το αίτιο της αυτοκτονίας να αποτελεί το γεγονός οτί ο Κάρτερ δεν άντεχε να ζεί με την ιδέα οτί η δόξα και τα πλούτη του ήταν η ανταμοιβή της σκληρότητας και του ανθρώπινου πόνου.
-->
Εδώ θα να σημειωθεί ότι χρειάστηκαν είκοσι λεπτά της ώρας προκειμένου να τραβηχτεί η συγκεκριμένη φωτογραφία. Ύστερα, ο Κάρτερ, έδιωξε το αρπακτικό και παρά την Κυβερνητική Απαγόρευση που υπογραμμίζει πως δεν επιτρέπεται ένας δημοσιογράφος να έρθει σε επαφή με πιθανόν μολυσμένους ανθρώπους, το μετέφερε στο ιατρικό κέντρο της περιοχής όπου, εντός λίγων λεπτών,το παιδί πέθανε λόγω προχωρημένου σταδίου υποσιτισμού.
Οι ρομαντικοί της εποχής άφησαν να πλανάται στον αέρα η φήμη που ήθελε τον Κάρτερ να αυτοκτονεί λόγω των ενοχών που ενδέχεται να ένιωσε, όσο υπήρχαν τα σενάρια που υποστήριζαν οτί το παιδί μπορεί να ήταν ζωντανό εάν είχε μεταφερθεί στο νοσοκομείο ακόμα και λεπτά νωρίτερα.

Κυριακή 25 Ιανουαρίου 2009

Κυριακή, γιορτή και σχόλη να'ταν η βδομάδα όλη -ΟΧΙΙΙΙΙΙΙΙΙ

Μα τώρα σοβαρά, σε ποιόν αρέσει η Κυριακή; Αν ναι, θα ήθελα να μου στείλει προσωπικό μήνυμα με τα επιχειρήματα του μπας και αρχίσω να βλέπω με άλλο μάτι το όλο θέμα. Ας το πάρουμε όμως από την αρχή.
Εκτός του οτί δεν υπάρχει ο παραμικρός λόγος να ξυπνήσεις το πρωί της Κυριακής καθώς η πόλη θυμίζει silent hill γιατί όλα είναι κλειστά και όλοι λείπουν, εσύ ξυπνάς και μάλιστα με κόπο γιατί όλο και κάτι θα έκανες Σαββατόβραδο, είτε έξω, είτε μέσα στο σπίτι. Σηκώνεσαι κατά τις 14΄00, έχει περάσει τουλάχιστον η μισή μέρα. Αν η μέρα είναι μουντή, μην μου το πείς γιατί ήμουν σίγουρη! Απαίσια μέρα. Κι εκεί που τίποτα δεν μπορεί να το κάνει χειρότερο, να σου θυμίσω αγαπητέ πως αύριο θα έχουμε Δευτέρα που σηματοδοτεί μια καινούργια εβδομάδα 'Αλλη μια εβδομάδα που θα έχει κατάληξη μια απαίσια Κυριακή σαν την σημερινή.
Ουφφφφφ. Σε αυτό το σημείο ταιριάζουν απόλυτα οι στίχοι του τραγουδιού που τυχαίνει να ακούω τώρα ( ε δε έτυχε τόσο πολύ... ) " Άχαρη μέρα " τραγουδάνε οι Τρύπες και άντε βγάλε μου εσύ από το μυαλό, οτί δεν ήταν Κυριακή όταν το γράψανε. Κακοντυμένη μέρα, κάνε μας συντροφιά λοιπόν.
Για την ιστορία :
Τουλάχιστον χθές το βράδυ ο Γιάννης Αγγελάκας και οι Επισκέπτες του, μας χάρισαν μια μαγική συναυλία γι' άλλη μια φορά. Όμορφος τρόπος να κλείσουμε έναν μήνα γεμάτο κακουχίες κι αναποδιές.
Τώρα όμως με συγκίνηση ανακοινώνω οτί επιτέλους πάω για διάβασμα αφού έχω μερικά βιβλία.
Μπαι-Μπαι

Παρασκευή 16 Ιανουαρίου 2009

Βρε τα Λαμόγια

Ε νομίζω το ποτήρι έχει ξεχειλήσει για τα καλά. Δε φτάνει δηλαδή που είχε ξεχειλήσει εδώ και καιρό κι αντί να μας πούν κι ένα ευχαριστώ που δεν είπαμε τίποτα, αυτοί όχι μόνο δεν έκαναν καμιά προσπάθεια να το αδείασουν λίγο, αλλά έριξαν περισσότερο νερό προκειμένου να φτάσει σε τέτοια ποσότητα που να έιναι ικανό να μας πνίξει. Τα κατάφερε, καθημερινά μας πνιγόμαστε μέσα στο δίκιο μας, που κοντέυουμε με τα λαμόγια που ψηφίζουμε να το ξεχάσουμε κιόλας. Δε λέω χάσουμε αλλά ξεχάσουμε, διότι το λεγόμενο δίκιο μας, έχει χαθεί προ πολλού.
Θυμάστε εκείνη την ιστοριούλα με τα βιβλιαράκια του πανεπιστημίου; Ξεχάστε την. Βιβλία καπούτ. Εδώ και ένα μήνα εκείνη η φωνούλα που μου φώναζε '' ΜΗ ΣΠΟΥΔΑΖΕΙΣ, ΜΗΝ ΜΟΡΦΩΝΕΣΑΙ'', έχει βραχνιάσει η καημένη, καθώς πιά δε μου το λέει, αλλά στρινγκλίζει μες τ'αυτάκια μου που είναι και πονεμένα απο την βρωμοωτίτιδα που με κατακλύζει. Έχουμε λοιπόν την απώλεια του δεξιού αυτιού μου, έχουμε και την εξεταστική που θα πάει χαμένη. Χαμένη όπως ακριβώς είναι και η ελληνική Παιδεία. όπως ακριβώς είναι και η Ελλάδα ολόκληρη.
Σε δώδεκα μέρες, έχω εξετάσεις. Βιβλία απο ΄βδομάδα όπως μου είπε η τύπισσα στο βιβλιοπωλείο. Ήθελα να της σπάσω το κεφάλι εκείνη τη στιγμή, αλλά να μου πείς τί φταίει κι αυτη. Άλλοι φταίνει, τα Λαμόγια. Η Δημοτική Βιβλιοθήκη δε τα΄χει, αλλά δε φταίει αυτή. Η βιλιοθήκη του Πανεπιστημίου δε τα δανείζει, αλλά δε φταίει αυτή. Τα φιλαράκια μου τα μεγαλύτερα τα χρωστάνε και διαβάζουνε απο αυτά. Άντε τώρα, βρές εσύ το βιβλίο να διαβάσεις. Φυσικά τη νύφη θα την πληρώσει κυριολεκτικά αυτή τη φορά ο μπαμπάς, που στέλνει το παιδί του φροντιστήριο για να μπεί το καμάρι του στο Δημόσιο Δωρεάν Πανεπιστήμιο και μετά να χτυπάει, μαζί με το προαναφερθέν καμάρι, του στον τοίχο που δε το΄στειλε κατευθείαν στο εξωτερικό. Αμ βέβαια, τί νόμιζες; Δε το σκεφτήκαμε αυτό;
Δηλαδή να παρακαλάς το Πανεπιστήμιο να σου διδάξει, αυτό να αρνείται κατηγορηματικά, κι όταν αποφοιτήσεις δε θα΄σαι τίποτα πέρα απο ένα ταλαιπωρημένο, πρώην καμάρι του μπαμπά με πτυχίο ανεργίας.
Κάτι τελευταίο- Ορκίζομαι ! Θέλω να δώ, ποιός καθηγητής που σέβεται τον εαυτό του θα κάτσει να μου βάλει εμένα ερωτήσεις για να δεί εάν διάβασα, κι εαν περνάω το μαθημά του ; Τέτοιο ρε που είναι, δε το θέλω, κράτα το καλά να μη σου φύγει κι εσύ καθηγητή που δε ξέρεις τι γίνεται κι αυτό επειδή δεν ενδιαφέρεσαι να μάθεις τί γίνεται με τα εγχειρίδια που εσύ προτείνεις προκειμένου να γίνει ομαλή η διδαχή σου.
Καληνύχτα!

Κυριακή 4 Ιανουαρίου 2009

Finito la musica, passato la festa.

'Ενας λόγος για τον οποίον χαίρομαι που πέρασα τις γιορτές μου στο εξωτερικό, είναι που άκουσα μόνο 1.358 φορές φέτος το last christmas και την ηλίθια εισαγωγή του Jingle bells. Ένας άλλος λόγος που χαίρομαι που έλειπα στις γιορτές, είναι που πέρασα τόσο ωραία που αν ήμουν εδώ δε θα άγγιζα ούτε κάν με την φαντασία μου όλο αυτό που έζησα.
Φυσικά όμως οι λόγοι που θα'θελα να ήμουν ακόμα εκεί είναι περισσότεροι. Μα αν δε τελείωνε δε θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω την φράση '' 'Ολα τα ωραία κάποια στιγμή τελειώνουν''. Μπορεί να είναι λίγο απαισιόδοξη η φράση αυτή, όμως τόσο αληθινή. Το χειρότερο είναι πως όταν κάτι τελειώνει είσαι ο πρώτος που το ξέρει και δυστυχώς πρέπει να το δείς μέχρι τέλους.
Καλή Χρονιά απο μένα
Καληνύχτα