Συνολικές προβολές σελίδας

Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2009

Υπάρχει πρόβλημα όταν...

- Δεν ξεχωρίζω πότε κοιμάμαι και πότε είμαι ξύπνια.

- Δεν μπορώ να θυμηθώ αν αυτό συνέβη πραγματικά ή σε κάποιο όνειρο μου.

- Φοβάμαι πιά τα όνειρα μου και τρομάζω στην ιδέα να κοιμηθώ για να τα αποφύγω.

- Γελάω μες τον ύπνο μου και δεν είμαι ευτυχισμένη γιατί σκέφτομαι πώς δεν είναι φυσιολογικό.

- Κλαίω μες τον ύπνο μου και είμαι ευτυχισμένη επειδή νιώθω πως όταν ξυπνήσω θα είμαι ήρεμη.

- Έχω αγωνία για το μέλλον και περιμένω να έρθει γρήγορα.

- Όταν νομίζεις πώς μπορείς να αποτρέψεις αυτά που είναι ήδη προγραμματισμένα να συμβούν.

Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2009

(μισή) Ημέρα 1η.

Άνοιξα τα μάτια μου, κοίταξα ίσια πάνω μου(ούτε καν γύρω μου, έμαθα να καταλαβαίνω οτί βρίσκομαι στο δωμάτιο μου κοιτώντας μόνο το ταβάνι χωρίς να χρειάζεται να ρίξω ματιές στα πλαϊνά) και άκουσα τον ήχο του τρυπανιού να είναι το πρώτο πράγμα που θα με καλημερίσει. Σκόνταψα στο ντοσιέ με τις διαφάνειες αλλά κατάφερα να ρίξω νερό στα μάτια μου και να πιώ ζεστό τσάι για τον ακόμα μιά φορά κατεστραμμένο μου λαιμό. Τί έχει σειρά εκτός απο τις τέρμα αχρείαστες λεπτομέρειες για ένα κείμενο σαν κι αυτό που έχει την τάση να γίνει έστω κι ευχάριστο; Μουσική λοιπόν για να απαλύνει τα αυτιά μου από τις κραυγές της μελλοντικής γιγαντοπολυκατοικίας απέναντι ακριβώς από το παράθυρό μου. Σκοπός της αύριο, μεθαύριο(...παραμεθαύριο επειδή είμαστε κάτοικοι της Ελλάδας)είναι να κάνει ακόμα πιό γκρίζες τις ημέρες που θα έχουν συννεφιά, αφού θα μου κρύβει την παραμικρή σπιθαμή εκείνης της κίτρινης μεγάλης μπάλας που βρίσκεται στον ουρανό.
Σταματώ εδώ, δυσκολεύομαι να συνεχίσω και υπόσχομαι στο blogspot.com να επανέλθω με την συνέχεια της ημέρας μου.

Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2009

Μπούρδες εδώ, μπούρδες εκεί, μπούρδες παντού.

Να δώ πότε θα σταματήσω να μου λέω ξανά και ξανά να σταματήσω να επενδύω σε λάθος πράγματα. Απ'ότι με έχω μάθει στην διάρκεια των τελευταίων είκοσι ετών, δε το κόβω να φεύγει απο το λεξιλόγιο μου τουλάχιστον στο άμεσο μέλλον η φράση αυτή. Έτσι είναι μωρέ δε βαριέσαι; Ο άνθρωπος δεν αλλάζει ακόμα κι αν το θέλει. Μπορεί εδώ που τα λέμε να μην θέλει κιόλας. Ξές είναι δύσκολο να αποχωριστείς ορισμένα πράγματα ακόμα κι αν τα μισείς, ακόμα κι αν σου καίνε τα σωθικά. Τώρα θα με πείς "μαζοχισμός" you know? Αλλά δε νομίζω να είναι αυτό. Κάτι άλλο συμβαίνει εδώ, κάτι πολύ σκοτεινό και βαθύ. Ίσως να είναι εκείνο που να δείς πώς το λέμε...; Δές τώρα το σκασμένο δεν μου έρχεται. Α! ναι, για την φυσική τάξη των πραγμάτων μιλάω. Ψαγμένο ε; Χαχ τί νόμιζες; Ή μάλλον τί περίμενες να σου αναλύσω βραδυάτικο, τα περί υποσυνέιδητου και ασυνείδητου και ετσέτετρα, μπά ούτε καν. Ε ναι λοιπόν, αυτό είναι, το να κάνω συνέχεια τα ίδια "λάθη" και ξανά-μανά(ντάξει, πρώτη φορά το βλέπω γραμμένο κάπου αυτό το ξανά-μανά-ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ Ω ΝΑΙ.)είναι απλά τόσο ανθρώπινο που χωρίς αυτό θα απαρνιόμουν την φύση μου; Δεκτό μωρέ; Εμένα με ικανοποιεί όπως το βλέπω. Ξές βρήκα το ... άλλωθι που χρειαζόμουν στην προκειμένη περίπτωση. Μόλις βρήκα δικαιολογία και μάλιστα πολύ "κουλ" για να την χρησιμοποιήσω. Κατηγορώ λοιπόν την φύση μου για ο,τιδήποτε δεν μου αρέσει και χαρακτηρίζω χωρίς κανένα δισταγμό, εγωιστές και άπληστους όλους όσοι θέλουν ή μάλλον απαιτούν να αλλάξουν κάποια απλά δεδομένα της ζωής μας.

Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2009

Μισή ώρα πρίν αρχίσει το μάθημα.

Θέλω να βάψω τα μαλλιά μου κίτρινα και να βάλω στο μπουφάν μου δύο φτερά. Να αρχίσω συλλογή με σπάνια φυτά και να γίνω συνδρομητής στο Strange. Θα αγοράσω ένα τηλεσκόπειο και θα γραφτώ σε μαθήματα μαγειρικής. Μπορώ να τρέφομαι με πεταλούδες και να πίνω νερό πισίνας. Επίσης στον ελέυθερο μου χρόνο θα μάθω να μην σκέφτομαι και να ξεστομίζω την πρώτη λέξη που ακούω στο κεφάλι μου. Υπνόσακος για παράδειγμα.

Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2009

Fact of the Day.



- Ο μόνος λόγος που υπάρχουν τα feuilles volantes ή αλλιώς τα φει βολάν, είναι για να στην σπάσουν. Εδώ κάτι έγινε. Δεν ήταν να γράψω αυτό καθώς στο μυαλό μου άλλη ήταν η συνέχεια της πρότασης μετά το "για να...", αλλά τώρα που το παρατηρώ καλύτερα ο αυθορμητισμός μου ήταν πολύ εύστοχος. Ναι φυσικά και στην σπάνε, επειδή εκτός του οτί γεμίζουν τα χέρια σου με χαζές προτάσεις φροντιστηρίων, εκδρομών και εκπτωτικών κουπονιών, γεμίζουν και τα πεζοδρόμια με αυτά.
Μην θέλοντας να συνεχίσω άλλο το θέμα, χρησιμοποιώ εκ νέου την πρώτη μου πρόταση απλά αυτή τη φορά θα την διαμορφώσω έτσι όπως την είχα φαναστεί.
- Ο μόνος λόγος που υπάρχουν τα feuilles volantes ή αλλιώς τα φει βολάν, είναι για να βρίσκουν δουλειά οι φοιτητές καθώς μοιράζοντας τα κερδίζουν ένα σεβαστό χαρτζιλίκι.

Και τέλος μια απορία προς το εαυτό μου. Γιατί άραγε δεν έκανα απλά copy paste την πρώτη πρόταση μέχρι το "για να..." και την ξαναέγραψα αντιγράφοντας την επί λέξη;

Πέμπτη 8 Οκτωβρίου 2009

Άνθρωποι #3

Ο χρήστης Κική!! λέει:
mar
Ο χρήστης Κική!! λέει:
otan kapoios keratwsei prepei na to pei ston allo?
Ο χρήστης Κική!! λέει:
sthn sxesh tou

Κοινώς τώρα ξέρεις ποιός ευθύνεται που μου'ρθε στο μυαλό να γράψω σχετικά με αυτό. Επίσης ξέρεις ποιό είναι το θέμα μου στο οποίο μπαίνω αμέσως και χωρίς πολλές εισαγωγικές σημειώσεις. "Αναμφίβολλα" απάντησα στο ερώτημα χωρίς ιδιαίτερη σκέψη όμως με μία φανερή υποσυνείδητη καθοδήγηση. Δηλαδή αμέσως με φαντάστηκα να ομολογώ στην σχέση μου το αμάρτημα μου, περιμένοντας με λαχτάρα να ισχύσει η μπούρδα που λέει "Τουλάχιστον είχες τα κότσια να είσαι ειλικρινής και να μου πείς την αλήθεια". Το θέμα όμως δεν είναι οτί εγώ βρήκα την δύναμη να σου το πώ-θα απαντούσα εγώ αν είχα το θράσσος- αλλά το οτί σε απάτησα! Κι αυτό δεν αλλάζει ακόμα κι αν με συγχωρήσεις. Δεν θα το ξεχάσεις, ούτε και θα το εξαφανήσεις όσο κι αν το θέλεις γιατί μπορεί στ'αλήθεια να με συγχωρήσεις.
(Εδώ κάνω μία πάυση και αλλάζω το πρώτο και το δευτερο ενικό γιατί με κάνει να νιώθω πως απάτησα την ανύπαρκτη σχέση μου κι επειδή αρκετές τάσεις σχοζοφρένειας έχω ήδη, το συνεχίζω αόριστα και αεράτα.)
Οι εκδοχές και τα σενάρια είναι μετρημένα στα δάχτυλα τους ενός χεριού και είναι έγκυρα και αποδεδειγμένα. Ας τα παρόυμε όμως με την σειρά. Με το που ομολογήσει κανείς την απιστία του στο ταίρι του, η αρχή του τραγικού τέλους είναι εδώ, ή μάλλον η τραγική αρχή του τέλους. Το τέλος αυτό που πρόκειται λοιπόν να αρχίσει(ναι έχεις δίκιο, το παράκανα με αυτό) επηρεάζει άμεσα και τους δύο. Ο φταίχτης, που στην προκειμένη περίπτωση είναι αυτός που έκανε την κουτσουκέλα, φαίνεται μετανοιωμένος και λυπάται που έφτασε σε αυτό το σημείο με τον αγαπημένο του. Έχει ήδη αναγκαστεί απο τον εαυτό του να απολογηθεί και κάνει τα πάνδυνα για να ξανακάνει ευτυχισμένο τον άλλο. Όμως δεν είναι τόσο άσχημα τα πράγματα για εκείνον όσο για τον ...κερατά από όποια μεριά κι αν το εξετάσουμε το θέμα. Αν τον συγχωρήσει, τότε αναπόφευκτα σημαίνει πώς έχει κατηγορήσει τον εαυτό του με τις κλασσικές πίπες " Δε μπορεί, κάτι έκανα εγώ λάθος" και ήδη θα έχει κάνει το μεγαλύτερο λάθος να κατηγορήσει τον εαυτό του σε κάτι που μόνο αυτός δε φταίει! Κι αν συνεχίσει έτσι στο τέλος είναι ικανός να κατηγορήσει τον εαυτό του και να βρεί δικαολογητικά και γι'αυτόν που σκότωσε την μάνα του(εδώ που τα λέμε αν κάποιος σκότωνε την δικιά μου, κάποιον λόγο θα είχε!).
Όμως αγαπάει ο Θεός τον κλέφτη, αγαπάει και το νοικοκύρη(μ'αρεσει πολύ που μερικές φορές οι παροιμίες ταιριάζουν πολύ στην κατάσταση που περιγράφω). Βλέπεις δεν είναι καθόλου εύκολο να κρύψεις την απιστία γιατί υποσυνείδητα έχεις τύψεις που βγαίνουν στην επιφάνεια με έναν γλυκό λόγο ή ένα χάδι παραπάνω. Στον κόσμο των μεγάλων το γλυκόλογο είναι το βραχιόλι και το χάδι η γραβάτα. Όλο αυτό το θέατρο κινεί αν μη τί αλλο τις υποψίες του άλλου και κάθε φορά που γίνεται η πράξη "μετάνοιας" (θα εξηγήσω αργότερα προς τί τα εισαγωγικά) ο άλλος νομίζει οτί άκουσε την λέξη συγγνώμη αντί του "έχει καρτούλα αλλαγής αν δε σου αρέσει".
Το θα εξηγήσω αργότερα τα εισαγωγικά στην λέξη μετάνοια είναι απλό. Πολύ απλά λοιπόν, δεν υπάρχει καμία είδους μετάνοια, αλλά μόνο τύψεις που προκαλούν την ψευδαίσθηση αυτή.
Αν ήταν να μετανιώσει δε θα το έκανε. Έτσι πιστεύω εγώ και κάτι μου λέει πώς έτσι είναι! Ακολουθεί παράδειγμα για να σε πείσω. Είσαι σε δίαιτα και τρως ένα προφιτερόλ. Μην μου πείς οτί μετάνιωσες. Μπορεί να εκνευρίστηκες με τον εαυτό σου ή ακόμα και να θέλεις να τον τιμωρήσεις υποβάλλοντας τον σε ασυτία όμως δεν μετάνιωσες. Ήθελες το προφιτερόλ και το έφαγες. Το ίδιο συμβαίνει και με το θέμα της απιστίας. Δε μετανιώνεις απλά ξέρεις πώς έκανες λάθος, οτί πλήγωσες τον άνθρωπό σου. Τέλος για να το τραγικοποιήσω λίγο ακόμα, ακόμα κι αν εκείνος σε συγχωρήσει, οι θερμίδες του προφιτερόλ είναι ακόμα εκεί.

Σάββατο 3 Οκτωβρίου 2009

Τα ράσσα δε κάνουν τον παπά.

Να τα μας πάλι. Χθές με πυροβόλησε κατακούτελα άλλη μια εφιαλτική σκέψη που έντός μιάς βραδιάς πρόλαβε κι έγινε ολόκληρωμένος προβληματισμός. Πάλι με την λατρεμένη μέθοδο της "σκόρπιας γραφής όποιας λέξης μου΄ρχεται" θα προσπαθήσω να τον καταγράψω.
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί είναι αντικειμενικά ορθό και καλοδεχούμενο κοινωνικά, το γεγονός οι παπάδες να κυκλοφορούν στους δρόμους με τα ράσα τους. Η ανθρωπότητα διανύει τον 21ο της αιώνα όμως αποδέχεται χωρίς καμία αντίδραση αντιθέτως με μεγάλη κατανόηση το να περπατάει ένας παπάς με το ράσσο του στον δρόμο. Στο δικό μου μυαλό κυριαρχεί η αντίληψη πώς το να είσαι παπάς είναι ένα επάγγελμα και πως το ράσσο δεν είναι τίποτα άλλο παρά αυτό που είναι η ιατρική μπλούζα για έναν γιατρό και η στολή του κλόουν για έναν κλόουν(όσο δύσκολο κι αν είναι να το πιστέψει κανείς, δε κάνω κανέναν συνειρμό μεταξύ παπά και κλόουν).
Βλέπεις λοιπόν τον παπά με την επική γενειάδα του και τα μάυρο ράσσο του και δε σου προξενεί καμία απορία. Αν όμως έβλεπες έναν πυροσβέστη να πίνει καφέ(που σημαίνει πως δεν είναι εν ώρα υπηρεσίας-ή τουλάχιστον ας ελπίσουμε) με την στολή του θα παραξενευόσουν. Το ίδιο θα συνέβαινε αν έβλεπες στο σούπερ μάρκετ έναν δύτη με τις φυάλες οξυγόνου. Μπορώ να το συνεχίσω με τις ώρες αυτό αλλά θα το σταματήσω με το πολύ αστείο: έναν αστροναύτη με το σκάφανδρό του και με την ανάλογη αμφίεση να διαλέγει κουτάβι σε πετ σοπ. Είμαι σίγουρη πώς κατάλαβες τί πάω να πώ. Επίσης ελπίζω να συμφωνείς μαζί μου μέχρι εδώ.
Τώρα θέτω το βασικό και πολύ κρίσιμο ερώτημα. Γιατί ο μόνος τρόπος ένας παπάς να κάνει αισθητή την παρουσία του είνα με την εμφάνιση του κι όχι με την ψυχική του υπόσταση; Μία εξήγηση με ικανοποιεί. Οι παπάδες δεν έχουν αντιληφθεί και πολύ σωστά το ορθόδοξο μήνυμα που λέει " Να διαφέρεις από τους άλλους" και φαίνονται να είναι θύματα της μόδας αντί μάρτυρες της κοινωνίας μας. Θεωρείται επίσης πολύ ορθό να πηγαίνει ο παπάς στο Village Cinema και να τρώει Pop Corn με το αυτοκίνητο του φορώντας ράσσο. Θεωρείται επίσης εύστοχο να μιλάει στο κινητό τελευταίας τεχνολογίας φορώντας τα ράσσα του.
Καταλήγω άθελα μου στο συμπέρασμα οτί ένας παπάς είναι ελέυθερος κοινωνικά να κάνει ο,τιδήποτε εκείνος θέλει με μοναδική προυπόθεση να φοράει το ράσσο του.