Μαρινιά.

Γνωστό σκηνικό και πολύ μισητό συμπληρώνω. Τα βάζω με μένα γιατί δε μπορώ να κατηγορίσω κανέναν άλλον αν και θα ήθελα. Οι δικαιολογίες για τους πάντες είναι ήδη έτοιμες και μόνος φταίχτης είμαι εγώ για άλλη μιά φορά. Ίσως το γιατί που ρωτάω τον εαυτό μου να είναι η τιμωρία που χρειάζομαι. Η τιμωρία που θα με κάνει να νιώθω αυτο που αισθάνομαι αυτή τη στιγμή.
Τί κάνεις; Καλά. Μια χαρά. Αλήθεια είναι, μιά χαρά είμαι. Ψάχνω ίσως λόγους να μην το πιστέψω, ίσως υπάρχουν και δε το παραδέχομαι ή δε τους βλέπω γιατί δε θέλω. Ίσως όμως τους ξέρω κι αυτό σημαίνει πως υπάρχουν τελικά.
Αν δεν υπάρχουν γιατί δε μπορώ να αναπνέυσω; Γιατί κάθε βράδυ το σκέφτομαι; Γιατί υποκρίνομαι πως όλα είναι καλά;