Συνολικές προβολές σελίδας

Κυριακή 19 Ιανουαρίου 2014

O Μετροσπάστης



Είμαι απο αυτούς που έχουν κλαφτει κατά καιρούς που ο μόνος τρόπος που θα χαρώ το Θεσσαλονικιώτικο μετρό, θα'ναι όταν θα πηγαίνω στο ΙΚΑ για να στήσω αντίσκηνο μπας και πάρω κάνα χάπι ή - αν ποτέ αξιωθώ- να παίρνω το εγγόνι μου απ΄το νηπιαγωγείο. Άλλωστε μαντεύω πώς με τους ρυθμούς που πάμε, δε παίζει να'χουμε ούτε αεροκίνητα τραίνα ούτε και τηλεμεταφορείς "Αγία Σοφία- Συνδίκα" μέχρι τότε.
Τώρα το θέμα είναι οτί εδώ που είμαι, το'φαγα (ευτυχώς όχι κυριολεκτικά -ακόμα-) ανελέητα πολλές φορές στη μάπα και πλέον βρίσκομαι στην ώριμη και υπεύθυνη θέση να εκφέρω ολοκληρωμένη άποψη για τον κάθε λογής επιβάτη του! Voilà

  • Είναι ωρέ μερικοί τύποι απυθμένως αχακακτήριστοι: Σου λέει στα μούτρα "pardon" με μεσαιωνικού ζήλου ευγένεια λες και αποτίνει φόρο τιμής στους Γάλλους αριστοκράτες του τότε και χωρίς κανέναν βάσιμο και εξηγίσημο λόγο, χώνεται στα ίσα και μπροστά σου κλέβοντάς σου την σειρά! Δε πα να περιμενεις το έρμο το ήδη τρίτο σου μετρό μπας και καταφέρεις να πας "σπίτι" σου; Εκείνος με προχωρημένου θράσους είδους κινήσεις σε αφήνει να κοιτάς την πλάτη του, σαστισμένη σκεπτόμενη "Δε παίζει να το'κανε αυτό...". Κοινώς: από τότε που βγήκε το pardon...μπαίνεις πρώτος στο μετρό.

  •   Όλοι όσοι εκείνοι δεν έχουνε λεφτά να πάνε Disneyland (και που να τα βρεις δηλαδή, 70Ε έχει πάει το εισιτήριο, αν πάλι έχεις και παιδιά τότε δέξου το: "ΜΟΥΑΧΑΧΑΧΑΧΑ in your face" μου) έρχονται στο μετρό για να μην κρατιούνται από το τόσα τα ρημάδια τα πιαστράκια και να χτυπιούνται απο΄δω κι απο΄κει (ένα από αυτά τα τοπικά επιρρήματα είσαι ενίοτε κι εσύ) με τους γαλλικούς τους (extra bonus δυσκολία παιχνιδιού). Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση για το γιατί διάολο δεν κρατιούνται ή δεν στηρίζονται κάπου σαν κανονικοί επιβάτες μετρό.

  •  Όσο Γάλλος κι αν είσαι, όσο κι αν δεν είσαι, όσο κι αν το ξέρεις, υπάρχυον πάντα οι "Έλά (προσοχή στο αξάν)  μ'ακούς είμαι στο μετγό", λες και νομίζουν οτί  το κινητό τους άλλο γκαϊλέ δεν είχε και σου κρύβει τις μπάρες σήματος.  Φφφ λοιπόν θα το πω μία φορά: Στο μετρό δεν έχεις σήμα! Στο μετρό ΔΕΝ έχει σήμα. Στο μετρό δεν έχει καθόλου σήμα. Στο μετρό δεν έχει σήμα. Στο μετρό δεν έχει σήμα! Στο μετρό ΔΕΝ έχει σήμα. Στο μετρό δεν έχει καθόλου σήμα. Στο μετρό δεν έχει σήμα. Στο μετρό δεν έχει σήμα! Στο μετρό ΔΕΝ έχει σήμα. Στο μετρό δεν έχει καθόλου σήμα. Στο μετρό δεν έχει σήμα.

  •  Μερικοί πάλι είναι πρόθυμοι να σε σκοτώσουν αν πρόκειται να προλάβουν το μετρό. Ή να χτυπήσουν το εισιτήριο τους πριν απο εσένα. Ή να ανέβουν ένα σκαλάκι κυλιόμενης σκάλας πριν απο εσένα. Ή να μπούνε πριν απο σένα. Μπορεί ακόμα να'ναι κι άδειο. Άξιζε ο θάνατός σου.
  • Ε προφανώς λόγο για τα ακουστικά δε θα ανοίξω καν γιατί "μέσα μαζικής μεταφοράς, συνωστιμός, ακουστικά, ενοχλητική μουσική" θα με κάνουν πιό γραφική κι απο τα στενάκια της Μονμάρτης. Αλλά γαλλική ραπ οχτώ η ώρα το πρωί σε κάνει να ψάχνεις στο ήδη μη-σηματιασμένο κινητό σου κέντρα που επιχειρούν παράνομες λοβοτομές.
  • Αυτοί που θυμούνται οτί θα κατέβουν στην επόμενη στάση μόνο όταν ακουστεί ο ήχος κλεισίματος της πόρτας. Καταφέρνουν να αγχώσουν όλο το μετρό που αγωνιούμε για το αν θα προλάβουν να βγουν ενώ ταυτόχρονα μας σπρώχνουν τσαλαπατώντας μας,  πετώντας εκατομμύρια "Pardon" μόνο και μόνο επειδή τόση ώρα λούφαραν στην γαλαρία. Πολλές φορές υπάρχουν ορισμένοι που για να ανοίξουν χώρο, κατεβαίνουν απ'το μετρό για να βγει ο καθυστεροκατεβενάκιας. Εάν ποτέ δω αυτό το τέρας μεγαλοψυχίας να μένει απ΄έξω επειδή η πόρτα ήδη κλείνει, νομίζω θα πεθάνω από υστερικά γέλια.

  •   Όλα εκείνα τα μικρά που είτε κυκλοφορούν με τα προσωπικά τους καροτσάκια α) προκαλώντας συνωστιμό β) εξασφαλίζοντας πάντα κάθισμα/κούνια/κρεββάτι κάτω απ'τον κώλο τους ενώ εσύ είσαι όρθιος στο ένα πόδι πάνω από τριάντα πέντε λεπτά.
  • Είχα καιρό να έρθω τόσο πολύ κοντά με έναν άντρα όσο χθες. Πρέπει να κοκκίνησα, να μύρισα την αναπνοή του και να ξεχάστηκα προς στιγμήν από την τόση κοντινή επαφή οτί δεν τον ξέρω  κι οτί είναι ένας άγνωστος στο μετρό που απλά γουστάρει να στιβάζεται σα σαρδέλα, αρκεί να μη πάρει το επόμενο μετρό! Το μεγαλύτερο μου λάθος δε, ήταν να του γυρίσω πλάτη, εκεί κι αν τα πράγματα γίναν άβολα.

  •   Έχει ακούσει κανένας σας την έρμη την Άβε Μαρία σε Gypsy Jazz; Την κατακαημένη την Bohème με τσιγγανορουμάνικο "Αyyy"; 
  • Κάτι που μου έκανε εντύπωση είναι ο αριθμός των αναγνωστών σοβαρών βιβλίων μέσα στο μετρό. Τώρα άθελά μου σκέφτηκα τον αντίστοιχο αριθμό στο 24 προς χίλλια δέντρα. Τέλος πάντων, συνεχίζω: είμαι σίγουρη πώς απλά παριστάνουν πως διαβάζουν γιατί εγώ από δίπλα δυσκολεύομαι να διαβάσω ακόμα και τον τίτλο του βιβλίου μιας και το μετρό κουνάει ασύστολα πολύ. Μιά φορά όμως το δοκίμασα και πήγα με το βιβλίο μου παρέα στο μετρό και το μόνο που κατάφερα ήταν να κατέβω στην επόμενη στάση πανιασμένη με φρικτή αναγούλα. 

Μiscellaneous:

Ο ελεγκτής που θα σε ελέγξει μόνο την μία από τις 7 φορές που κόβεις εισιτήριο την ημέρα και γι'αυτό του αξίζει και η οσκαρική ερμηνεία "Λιποθυμώ, δε μπορεί να το'χασα απ΄την τσέπη μου, είμαι μετανάστης δε ξέρω γαλλικά, εξκιουζέ μουά".

Πέμπτη 2 Ιανουαρίου 2014

Eυχαριστώ

Και η αίσθηση αυτή με βυθίζει ολοένα και περισσότερο βαθύτερα στο απέραντο της μεγαλείο. Και δε θα μπορούσα να την νιώθω πιο δυνατή και ευτυχισμένη. Ολοκληρωμένη και ταυτισμένη με τον σκοπό της δημιουργίας του λόγου ύπαρξής της, σαν ένα πιά και φωτεινό σύνολο, ελεύθερη τώρα θα μείνει στην αιωνιότητα με τον δικό της τρόπο.
Μα πώς να μην είναι κανείς ευγνώμων μετά από αυτή την μαρτυρία. Και πώς να μην συνεχίζει να παίρνει δύναμη ώστε να μην χάσει λεπτό απ'τις ηδονές που δεν έχουν έρθει ακόμα; Πες μου εσύ, ή μάλλον όχι.