Eχει 111 μέρες που νιώθω π(ι)εσμένη, αλλά ποιός μετράει;
Εντάξει το ελέγχω, δεν είναι ότι τρελαίνομαι κιόλας. Με ανησυχεί βέβαια το ότι μου παίρνει λίγη ώρα να απαντάω σε ένα απλό "τί κάνεις" το οποίο προέρχεται από ενδιαφέρον και δεν είναι σαν εκείνα τα φευγαλέα της πλάκας. Όμως πιό πολύ με ανησυχεί ένα "τί κάνεις" που τελικά οδηγεί σε αδιαφορία προς τα γεγονότα που θα περιγράψουν οι λέξεις που θα δώσω ως απάντηση. Δε θα σταθώ εκεί όμως, άλλο είναι το θέμα μου.
Για την ακρίβεια δεν νιώθω καλά, αλλά όχι ότι έχω σταματήσει κιόλας να ονειρεύομαι. Ίσα ίσα, βλέπω εφιάλτες και ξυπνάω φωνάζοντας μπας και ξυπνήσω και θυμηθώ τον φόβο ο οποίος με αποκοίμισε και με καλημερίζει για σήμερα.
Αφού ξυπνήσω δε ξέρω ποιο ήταν τελικά χειρότερο, το ότι στον όνειρο εισέβαλαν ληστές στο σπίτι μου -το οποίο by the way, μισώ- ή ότι ξεκίνησε άλλη μιά μέρα που θα φοβάμαι μη χτυπήσει το κινητό, είτε επειδή θα ακούσω κάποιον να φωνάζει στην άλλη άκρη της γραμμής, είτε επειδή δε θα δω το όνομα που θέλω στο σημείο του αποστολέα του μηνύματος. Η μάλλον έχω και καλύτερο: να εύχομαι να μην ήταν τελικά αυτός που μου γράφει αυτές τις μπαρούφες στο μήνυμα.
Μερικές μέρες που ακολούθησαν τέτοια πρωινά ξυπνήματα είχαν ως μόνο αξιοθαύμαστο επίτευγμα το να συρθώ απ το κρεββάτι έως τον καναπέ και πίσω. Με καινούργιο λάπτοπ όμως μιας και το προηγούμενο κάηκε μόλις εσύ τόλμησες να αγοράσεις ένα ζεστό μπουφάν αντί να δώσεις το ενοίκιο σου. Τώρα δεν ξέρω εάν αυτό πιάνεται στα new year's resolutions μου για φέτος περί "καθημερινού απλού improvement". Στον εφιάλτη τουλάχιστον σηκώθηκα και έτρεχα πάνω κάτω υπό το σασπένς μιας ένοπλης, παρακαλώ, ληστείας.
Σ'αυτή τη φάση σίγουρα το όνειρο θα ήταν εντός εισαγωγικών καλύτερο.
Άλλες μέρες πάλι, εμπεριείχαν αναγεννησιακές τάσεις κι ορισμούς βαρύγδουπων στόχων που έχουν ως θεμέλιο την φιλοσοφία εκμηδενισμού της μέχρι τώρα υπαρξιακής σου πορείας με το cheat όμως του να κρατήσεις τις εμπειρίες και τις γνώσεις σου ως πολεμοφόδια για το μέλλον. Δεν ξέρω, το όνειρο πάλι, είχε λήξει με μια σφαίρα στο κούτελο μου. Ένα άλλο φινάλε που θυμήθηκα τώρα ήταν να μου ανοίγει ένα ζόμπι με τσεκούρι το κεφάλι.
Αν ασπαστούμε ψυχαναλυτικούς όρους και οδηγίες σε αυτό το σημείο, θα μπορούσα με καμάρι να αναφερθώ στην σύνδεση κρυφής επιθυμίας και ασυνείδητης έκφρασης της μέσω του μέσου "όνειρο". Με άλλα λόγια: βλέπω τον θάνατο μου στον ύπνο μου με σκοπό την αναγέννησή μου γιατί παραδέχομαι ευσυνείδητα την δυσαρέσκεια μου για τον τρόπο της σημερινής μου βιωματικής κατάστασης και επιζητώ απεγνωσμένα την αλλαγή της.
Ίσως πάλι μπορεί να φταίνε οι ταινίες που βλέπαμε με τους φίλους μου εκείνες τις βραδιές που υποβάθμισα την αβεβαιότητα που με βασανίζει τον τελευταίο καιρό για θέματα ζωτικής σημασίας, στο αν θα πάρουμε κινέζικο ή πίτσα. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, τα πράγματα χειροτέρευαν όταν ερχόταν στο τραπέζι -κυριολεκτικά- το δίλημμα του αν θα πάρουμε τις θερμίδες της νουτέλας μέσα σε κρέπα ή πάνω σε βάφλα, μετά το burger. Βλέπεις, το αν θα παραγγείλουμε δυο φορές δεν ήταν θέμα προς συζήτηση.
Με καμιά ντουζίνα κιλά παραπάνω, προσπαθώ να αντιμετωπίσω ανάλαφρα τις δυσκολίες που μου χτυπάνε την πόρτα -εκτός κι αν είναι τα κοινόχρηστα που ακόμα αναρωτιέμαι πόσα πληρώνει ο γείτονας του ογδόου εάν εγώ πληρώνω τριάντα ευρώ στον υπερυψωμένο ημιώροφο. Χωρίς ασανσέρ.
Δεν μπορείς να αποφύγεις την ώρα της αναθεώρησης και όπως όταν πας να ξεσκαρτάρεις συρτάρια θα πετάξεις πράγματα έτσι πρέπει να είσαι έτοιμος να χάσεις και ορισμένα πατώματα κάτω από τα πόδια σου.
Αμφισβητείς τον εαυτό σου για το γούστο που είχες πριν τρία χρόνια και πήγες και αγόρασες αυτό το μπλουζάκι, παίρνεις τηλέφωνα μες τα σκοτάδια και ρωτάς ξεχασμένους φίλους από τα παλιά εάν έπρεπε να είχες πολεμήσει πιο πολύ γι'αυτούς και καταλήγεις όπως και να'χει, είτε επειδή ξεσκαρτάρεις όπως είπαμε ρούχα είτε υπαρξιακές σου βάσεις, να κοιτιέσαι στον καθρέφτη απορώντας τί σκεφτόσουν.
Το θετικό είναι τουλάχιστον, πως έτυχα το φλουρί προχθές κι αυτό ίσως μου αλλάξει την διάθεση η οποία λειτουργεί κάτι σαν "λάδια" αυτοκινήτου. Εάν είναι καλά, δε θα φθείρουν τον κινητήρα και φαντάζομαι ή μάλλον ελπίζω, επειδή δε ξέρω και πολύ από αυτά - τώρα ξεκίνησα να μαθαίνω- πως το αμάξι θα πάρει μπρος.
Εντάξει το ελέγχω, δεν είναι ότι τρελαίνομαι κιόλας. Με ανησυχεί βέβαια το ότι μου παίρνει λίγη ώρα να απαντάω σε ένα απλό "τί κάνεις" το οποίο προέρχεται από ενδιαφέρον και δεν είναι σαν εκείνα τα φευγαλέα της πλάκας. Όμως πιό πολύ με ανησυχεί ένα "τί κάνεις" που τελικά οδηγεί σε αδιαφορία προς τα γεγονότα που θα περιγράψουν οι λέξεις που θα δώσω ως απάντηση. Δε θα σταθώ εκεί όμως, άλλο είναι το θέμα μου.
Για την ακρίβεια δεν νιώθω καλά, αλλά όχι ότι έχω σταματήσει κιόλας να ονειρεύομαι. Ίσα ίσα, βλέπω εφιάλτες και ξυπνάω φωνάζοντας μπας και ξυπνήσω και θυμηθώ τον φόβο ο οποίος με αποκοίμισε και με καλημερίζει για σήμερα.
Αφού ξυπνήσω δε ξέρω ποιο ήταν τελικά χειρότερο, το ότι στον όνειρο εισέβαλαν ληστές στο σπίτι μου -το οποίο by the way, μισώ- ή ότι ξεκίνησε άλλη μιά μέρα που θα φοβάμαι μη χτυπήσει το κινητό, είτε επειδή θα ακούσω κάποιον να φωνάζει στην άλλη άκρη της γραμμής, είτε επειδή δε θα δω το όνομα που θέλω στο σημείο του αποστολέα του μηνύματος. Η μάλλον έχω και καλύτερο: να εύχομαι να μην ήταν τελικά αυτός που μου γράφει αυτές τις μπαρούφες στο μήνυμα.
Μερικές μέρες που ακολούθησαν τέτοια πρωινά ξυπνήματα είχαν ως μόνο αξιοθαύμαστο επίτευγμα το να συρθώ απ το κρεββάτι έως τον καναπέ και πίσω. Με καινούργιο λάπτοπ όμως μιας και το προηγούμενο κάηκε μόλις εσύ τόλμησες να αγοράσεις ένα ζεστό μπουφάν αντί να δώσεις το ενοίκιο σου. Τώρα δεν ξέρω εάν αυτό πιάνεται στα new year's resolutions μου για φέτος περί "καθημερινού απλού improvement". Στον εφιάλτη τουλάχιστον σηκώθηκα και έτρεχα πάνω κάτω υπό το σασπένς μιας ένοπλης, παρακαλώ, ληστείας.
Σ'αυτή τη φάση σίγουρα το όνειρο θα ήταν εντός εισαγωγικών καλύτερο.
Άλλες μέρες πάλι, εμπεριείχαν αναγεννησιακές τάσεις κι ορισμούς βαρύγδουπων στόχων που έχουν ως θεμέλιο την φιλοσοφία εκμηδενισμού της μέχρι τώρα υπαρξιακής σου πορείας με το cheat όμως του να κρατήσεις τις εμπειρίες και τις γνώσεις σου ως πολεμοφόδια για το μέλλον. Δεν ξέρω, το όνειρο πάλι, είχε λήξει με μια σφαίρα στο κούτελο μου. Ένα άλλο φινάλε που θυμήθηκα τώρα ήταν να μου ανοίγει ένα ζόμπι με τσεκούρι το κεφάλι.
Αν ασπαστούμε ψυχαναλυτικούς όρους και οδηγίες σε αυτό το σημείο, θα μπορούσα με καμάρι να αναφερθώ στην σύνδεση κρυφής επιθυμίας και ασυνείδητης έκφρασης της μέσω του μέσου "όνειρο". Με άλλα λόγια: βλέπω τον θάνατο μου στον ύπνο μου με σκοπό την αναγέννησή μου γιατί παραδέχομαι ευσυνείδητα την δυσαρέσκεια μου για τον τρόπο της σημερινής μου βιωματικής κατάστασης και επιζητώ απεγνωσμένα την αλλαγή της.
Ίσως πάλι μπορεί να φταίνε οι ταινίες που βλέπαμε με τους φίλους μου εκείνες τις βραδιές που υποβάθμισα την αβεβαιότητα που με βασανίζει τον τελευταίο καιρό για θέματα ζωτικής σημασίας, στο αν θα πάρουμε κινέζικο ή πίτσα. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, τα πράγματα χειροτέρευαν όταν ερχόταν στο τραπέζι -κυριολεκτικά- το δίλημμα του αν θα πάρουμε τις θερμίδες της νουτέλας μέσα σε κρέπα ή πάνω σε βάφλα, μετά το burger. Βλέπεις, το αν θα παραγγείλουμε δυο φορές δεν ήταν θέμα προς συζήτηση.
Με καμιά ντουζίνα κιλά παραπάνω, προσπαθώ να αντιμετωπίσω ανάλαφρα τις δυσκολίες που μου χτυπάνε την πόρτα -εκτός κι αν είναι τα κοινόχρηστα που ακόμα αναρωτιέμαι πόσα πληρώνει ο γείτονας του ογδόου εάν εγώ πληρώνω τριάντα ευρώ στον υπερυψωμένο ημιώροφο. Χωρίς ασανσέρ.
Δεν μπορείς να αποφύγεις την ώρα της αναθεώρησης και όπως όταν πας να ξεσκαρτάρεις συρτάρια θα πετάξεις πράγματα έτσι πρέπει να είσαι έτοιμος να χάσεις και ορισμένα πατώματα κάτω από τα πόδια σου.
Αμφισβητείς τον εαυτό σου για το γούστο που είχες πριν τρία χρόνια και πήγες και αγόρασες αυτό το μπλουζάκι, παίρνεις τηλέφωνα μες τα σκοτάδια και ρωτάς ξεχασμένους φίλους από τα παλιά εάν έπρεπε να είχες πολεμήσει πιο πολύ γι'αυτούς και καταλήγεις όπως και να'χει, είτε επειδή ξεσκαρτάρεις όπως είπαμε ρούχα είτε υπαρξιακές σου βάσεις, να κοιτιέσαι στον καθρέφτη απορώντας τί σκεφτόσουν.
Το θετικό είναι τουλάχιστον, πως έτυχα το φλουρί προχθές κι αυτό ίσως μου αλλάξει την διάθεση η οποία λειτουργεί κάτι σαν "λάδια" αυτοκινήτου. Εάν είναι καλά, δε θα φθείρουν τον κινητήρα και φαντάζομαι ή μάλλον ελπίζω, επειδή δε ξέρω και πολύ από αυτά - τώρα ξεκίνησα να μαθαίνω- πως το αμάξι θα πάρει μπρος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου