Συνολικές προβολές σελίδας

Κυριακή 29 Δεκεμβρίου 2013

9 1/2 εβδομάδες [μετά]

Και πάντα μα πάντα και παντού κι οπουδήποτε, θα υπάρχουν εκεινα τα μικρά ,στιγμιαία αν θες, σημεία που θα με κάνουν να ανατριχιάζω στην εικόνα σου να δικαιώνει την διαίσθησή μου.  Κι όχι μόνο θα με κάνουν να σε βλέπω αλλά θα νιώθω την σκέψη σου να ορμάει κατά πάνω μου, να φωνάζει τ'όνομά μου, να επιζητά την αύρα μου, κάθε στιγμή που αγγίζεις κι εσύ τα ίδια αυτά σημεία.

Πες μου που κάνω λάθος.

Ευτυχώς δε λες που γλυτώσαμε την πυρηνική έκρηξη που θα προκαλούσε η ταυτόχρονη άφιξή μας στα ... σημεία αυτά; Έτσι κατά κάποιο τρόπο, ξέρω και ξέρεις και θα ξέρουμε.

Σάββατο 28 Δεκεμβρίου 2013

I promised.

Κάποτε ένα μπαλόνι, ένα χαρτονένιο κουτί κι ένα frisbee αρκούσαν για να με κάνουν τον πιό ευτυχισμένο άνθρωπο στη γη. Και ήμουν.
Το σημερινό "κάποτε" που ζω δείχνει να γίνεται ολοένα και πιό απαιτητικό για να ικανοποιεί τις απαιτήσεις του τώρα μου.
Αλλά και όχι. Για παράδειγμα ήδη νίωθω πολύ καλύτερα με την σιγουριά της ανακούφισης που φέρνει η χαρά της συνειδητοποίησης της εν δυνάμη κίνησης που θα επιτύχει το Ματ. Αμέσως ή ακόμα και ταυτόχρονα, το μπαλόνι, το χαρτονένιο κουτί και το frisbee φαίνονται πιό μακρινά και πιό δυσεύρετα.
Το θέμα είναι να ξέρεις τί επιζητάς και τί νομίζεις πώς θέλεις. Με δυό λόγια "τώρα ξέρεις".  Ίσως είναι πιό δύσκολο, αλλά αντιστοίχως είναι και πιό προκλητικό. Αφού είπαμε πιά τώρα, τις δυσκολίες μας τις αντιμετωπίζουμε ως προκλήσεις κι όχι σαν εμπόδια.

Κοινώς: πρέπει να στρωθώ να διαλευκάνω τί παίζει με τα Γαριδάκια γιατί έχει καταντήσει πιά βασανιστική αυτή η διαδρομή μέχρι το σπίτι όπου θα ανοιχτεί το εκάστοτε σακουλάκι που τί το πείραζε δηλαδή να'ναι Δρακουλίνι; Για να μη μιλήσω για τα μούφα και καλά φάση Πακοτίνια που αντί να έχουν εκείνη την υπέροχη γεύση Τυρί-Πόδι, μου το παίζουν γκουρμεδοϊστορία "Ξυδίλα σα να μην υπάρχει αύριο-Πατάτα Goody's-ΦΑΚΙΝ' ΜΗΛΟ. 

Η ξενιτιά στο φαί δείχνει τα δόντια της, αλλά ευτυχώς, αυτό θα'ναι απαίσιο και οι απειλές της θα μείνουν νηστικές [όπως εμείς].

Πέμπτη 19 Δεκεμβρίου 2013

Σοβαρά τώρα.

Μάλλον, ίσως, πιθανόν και με τα δίκια του, θα ακουστώ σαν το Βλαχάκι της (προπαρα)διπλανής χώρ(τ)ας (βλ.πόρτα), αλλά εγώ μου οφείλω να με υποστηρίξω και θα ξεστομίσω πώς η μεγαλούπολη είναι σκατά.
Φαίνεται να σφίζει από ζωή, αλλά στην πραγματικότητά της, είναι νεκρή και οι ταχυδρόμοι της μοιράζουν τα γράμματα και τα πακέτα μαζί με κατάρες. Ο φούρναρης αρνείται να παριστάνει πώς σε ξέρει και δε θυμάται επίτηδες πώς κάθε πρωί και την ίδια ώρα αγοράζεις απο'κείνον το pain baltique σου. Τα μετρό δε σταματάνε μπροστά σου και οι άνθρωποι μέσα τους, πρόσθεσαν στην λέξη "ατομισμός" ένα επιπλέον "κι" και γίναν περισσότερο ατομικιστές από ποτέ.
Η ουσία των πραγμάτων δίνει την σημασία της στην επιβεβαίωση της λεγόμενης ισότητας και το αποτέλεσμα είναι μια τυφλή κι αδίκως ικανοποιημένη μες την δυστυχία της γενιά, της οποίας μέλημα  είναι να ευγνωμονεί και να διαιωνίζει την φανφάρα της ονειρικής κεντροκοσμίτικης επιβίωσης.

Τώρα που έκανα λόγο για όπια των λαών δε μπορώ παρά να αναφερθώ και στην φρενίτιδα των Χριστουγέννων και των λαμπιώνιων και ένα έχω να πω: Ας πάνε εδώ πέρα οι Γάλλοι λίγο Εύοσμο να δουν τί πάει να πει στολισμός μπαλκονιού κι ας κρυφτούν μετά απ'τις ντροπές τους μες τα κρασιά τους κλαίγοντας.

Αλλά τί να πεις, εδώ τους βάζουν πρόστιμο εάν απλώσουν κάλτσα στο μπαλκόνι γιατί λέει χαλάς την αισθητική του δρόμου. Ναι δε λέω, μην το κάνουμε τσαντήρι το νεοκλασσικό, αλλά λεω'γω τώρα, ποιά αισθητική μου λες εσύ, όταν το κιλό ντομάτας κοστίζει 3.99Ε κι ο φτωχός τρώει κρέας μιά φορά το δίμηνο κι αν. Αλήθεια, κάποτε δεν ήταν in εκείνο το παραμυθάκι του οτι είναι απόλυτη αμαρτία το να είσαι τρελλά πολύ φτωχός; Πού είναι τα πρόστιμα σε αυτούς που χαλάνε την αισθητική της ανθρωπιάς;



Κυριακή 8 Δεκεμβρίου 2013

Midnight in Paris

Όλα πήγαιναν καλά μέχρι που πάτησα αυτή τη λακούβα με το παγωμένο νερό χιονόνερου. Για να τιμήσω την αιώνια τάση μου για υπερβολή: θα ορκιζόμουν πώς έτσι πρέπει να είναι εκείνη η αίσθηση όλων όσοι παριστάνουν τους Ρώσους πατινέρ πάνω σε παγωμένες λιμνούλες, όταν ξάφνου σπάει η  επιφάνεια λιμνούλας κι έρχονται σε επαφή με εκείνο το ,πολικού ψύχους, νερό που ακόμα και οι λευκές αρκούδες το αφήνουν λίγο να χλιαρώσει πριν το πιούν.
Είχα λοιπόν φτάσει είκοσι λεπτά νωρίτερα στον σωστό δρόμο που μόλις με την τρίτη προσπάθεια είχα εντοπίσει και είχα τολμήσει ακόμα και να χαρώ που είχε σταματήσει να βρέχει. Η τρίτη και καλή μου προσπάθεια που λες, ήταν ντυμένη τόσο έντονα γαλλικά που κάτι μου βρωμούσε (!). Η υποψία μου επιβεβαιώθηκε όταν άνοιξε το στόμα της και χρησιμοποίησε την ιταλική προφορά της στις παρακάτω λέξεις: "Είναι στη μέση εκείνου του δρόμου...Δεν θα δυσκολευτείτε καθόλου να το δείτε μιας και είναι τόσο άσχημο κτίριο", "Ναι, ναι θα το καταλάβετε αμέσως με το που μπει στο πεδίο της όρασης σας". Στο μανιφέστο του κατά της αισθητικής του κτιρίου, μου ανέφερε μάλιστα πώς είναι και πολύ μοντέρνο. Άφησε να εννοηθεί πώς συνεπώς το φυσικό επακόλουθο αυτού, είναι να είναι απαίσιο.
Όλο αυτό μου έδωσε αφορμή για να κρίνω κι εγώ με την σειρά μου την εμφάνιση του στυλό που αγόρασα πάλι δοκιμάζοντας εκείνο στο "την τύχη" και που κρατάω τώρα (σκέψου χειρόγραφο blog τώρα, δε ξέρω).

Κάτι που σκεφτόμουν αυτές τις μέρες που λίγο μ'επιασε το "κοντοζυγώνει νέο έτος- απολογισμός" είναι πώς αυτό που έμαθα φέτος -μεταξύ άλλων- είναι πώς πλέον υποστηρίζω την εξής ιδέα:
" Όταν δεν θέλεις να χάσεις κάτι από κοντά σου, τότε κάθεσαι στον κώλο σου -τονίζω την κτητική αντωνυμία- και φροντίζεις έτσι ώστε να μην προκαλέσεις αίτια, λόγους κι αφορμές που θα σε οδηγήσουν στην μη αναστρέψιμη [πλέον] απώλειά τους, ευχαριστώ".
Μεταξύ εκείνων των άλλων, έμαθα επίσης και για τα καλά πιά, πώς αυτή η λεγόμενη και ρημάδα "δεύτερη ευκαιρία" είναι ο,τι πιό βάναυσο και απάνθρωπο μπορεί να μας καρφωθεί στο μυαλό ως επιλογή.

Για να επανέλθω και να μείνω λίγο στο θέμα που άνοιξα, θα ασχοληθώ λίγο με τα θύματα της προαναφερθείσας απώλειας μιάς και έχουν πολύ ζουμί, όπου σίγουρα και με τόσο αυστηρή φωνή ,που με κάνει να παίρνω εκεινη τη φάτσα που δε μου πάει καθόλου, σου ουρλιάζω πώς δεν είσαι εσύ!
(Με το εσύ, αναφέρομαι σε εκείνο το Χ πρόσωπο που δεν ήθελε πριν λίγο να χάσει το αντικείμενο Υ από κοντά του, έτσι για να μιλήσουμε υπό την έγκριση του συντακτικού.)

Πώς να σου πω, αυτό που εννοώ είναι πώς εάν όντως δεν ήθελες να χάσεις, θα "έπαιζες" ακόμα και άθελά σου, μιας και θα είχε σημαντικό ρόλο το ίδιο σου το υποσυνείδητο, με τέτοια στρατηγική που θα σε έβγαζε νικητή. Εάν τα' κανες (σχόλια κειμενογράφου: γι'αλλη μια φορά) σκατά δε σου φταίει τίποτ'άλλο παρά και ολοκληρωτικά οι δικές σου πράξεις. Εκτός αν όλο σου το Είναι είναι συμφιλιωμένο αρμονικά με τον βαθύτερό σου στόχο. Να χάσεις.

Σε δεύτερη (πάντα) μοίρα, έρχεται το χαμένο θύμα της υπόθεσης, το οποίο μιας και με τα χεράκια του έβγαλε τα ματάκια να κάτσει τώρα εκεί που είναι και να θυμάται άλλη φορά να μην ξεχνάει. Κατεμέ, μεγαλύτερος φταίχτης στην όλη κατάσταση που ίσως δημιουργείται όταν και εφόσον όλοι οι παραπάνω αναλαμβάνουν ρόλους και το σενάριο παίρνει οπτικοακουστική μορφή.

Τέλος για να ελαφρύνω λίγο το κλίμα (που σιγά να μη, τί είμαι πιά μπροστά σε ολόκληρο κυκλώνα) αυτό που επίσης έμαθα φέτος τωρα στα κοντά, είναι πώς οι παρέες μεθύστακων στα μετρό του Παρισιού αποτελούνται πάντα από τρία άτομα. Ο ένας κάθεται στη μέση έχοντας ενα μπουκάλι ανάμεσα στα χέρια του χωρίς να μιλάει. Μέσα στη σιωπή του μοιάζει σοφός και καμιά φορά ρίχνει κυνικά βλέμματα στον άλλον που είναι μετά βίας όρθιος με το καμάρι του πιωμένου και τον ενθουσιαμό του μαστουρωμένου κουνάει γρήγορα και απότομα τα χέρια του από τον ενθουσιασμό της φοβερής του ανακάλυψης προσπαθώντας να πείσει τον τρίτο και μοναδικό που, αλήθεια, προσπαθεί να τον ακούσει. Εκείνος έχει μεγάλη κόκκινη μύτη. Πάντα τυλιγμένο κάπου κοντά τους υπάρχει κι ένα αδέσποτο σκυλί ράτσας και η επιγραφή "πεινάμε". Στο'πα, εγώ και η λέξη "ελαφρύς" σε οποιαδήποτε της μορφή δε πάμε πακέτο.