Συνολικές προβολές σελίδας

Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2010

Need Somebody HELP

Το΄χουμε δει όλοι μας πολύ σκληρά καρύδια μου φαίνεται, το παίζουμε δυνατοί και ζούμε για να πούμε "στ'αρχίδια μου". Το χειρότερο όμως δεν είναι οτί υποκρινόμαστε ο ένας στον άλλον, αλλά οτί δε τολμάμε να ζητήσουμε βοήθεια απο τον άλλο για να μην φανούμε αδύναμοι στα μάτια του. Καταφευγουμε στους εαυτούς μας και προσπαθούμε να τον πείσουμε πως όλα είναι καλά κι οτί θα τα καταφέρουμε μόνοι μας.
Πονάει πολύ, αλλά ντρεπόμαστε να το παραδεχτούμε επειδή ο κόσμος μας είναι τρομακτικός και μπορεί αν δείξεις αδυναμία να σε κατασπαράξει. Ζούμε πλεόν μόνο με πλαστές ταυτότητες κι ενώ ξέρουμε πως είναι παράνομο, πηγαίνουμε όλο και πιό βαθιά. Φόβος κυριαρχεί όταν πας να δηλώσεις τα συναισθήματα σου, ακόμα κι όταν πρόκειτα για τα πιό όμορφα που υπάρχουν.
Έχεις αναρωτηθεί γιατί συμβαίνει αυτό; Δεν υπάρχει κανένας λόγος να υποκρίνεσαι στον εαυτό σου ο,τιδήποτε. Δε θα σε υποβιβάσει αν ζητήσεις βοήθεια, είναι ανθρώπινο μη ξεχνάς. Φώναξε βοήθεια και αν θέλεις κλάψε. Δε θα σε κοροιδέψει κανείς. Ούτε καν ο εαυτός σου που δε του το΄χεις πει ποτέ.

Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2010

πετάμε χαρταετό!

Ε τώρα τί να λέμε αν δεν έχεις βίσμα για καλαμαράκια. Τί εννοείς τί΄ν'τούτο; Όταν θες να κάνεις το καλαμαράκι πυροτέχνημα κι έχεις ήδη τοποθετήσει το βλήμα στην θήκη αλλά δεν έχεις το βισματάκι που θα προκαλέσει την έκρηξη! Αν δε το'χεις δοκιμάσει ποτέ, σου συνιστώ να απευθυνθείς σε μιά καλή ψαροταβέρνα και να ζητήσεις να σου δείξουνε. Εμπιστεύσου με και πές μου μετά τις απόψεις σου επί του θέματος.
Να τη πετιέται η δικιά μου βόμβα!

Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2010

ένα πριν πάω για νάνι.

Ίσως αυτό που λένε (μ'αρέσει πάντα όταν σε αυτό το σημείο μετά το αόριστο "λένε" να κολλάω και να θέλω να το σχολιάσω) οτί ,δε θέλει κόπο αλλά τρόπο, να είναι πιό σωστό απ'ότι ακούγεται να είναι. Γιατί δηλαδή να είναι τόσο δύσκολο, ή να το κάνουμε πάντα δύσκολο και να μην είναι πανεύκολο; Δε θέλεις τίποτα παραπάνω απο όλα αυτά που έχεις, απλά πρέπει να τα δεις, να τα κατανοήσεις στη συνέχεια, ύστερα να τ'αγαπήσεις και τέλος να ικανοποιηθείς. Τα'χει πει κι ο Γλάρος αυτά... Απλά εγώ τώρα το πήρα είδηση. Κάλλιο αργά παρά ποτέ δε λένε; Mα ποιοί τέλος πάντων; Καληνύχτα!

Τρίτη 9 Φεβρουαρίου 2010

Χωρίς νερόοοο μπορώωωω.

Καλά πλάκα με κάνεις τώρα. Σπας που σπας τον σωλήνα, δε μπορείς που δε μπορείς τρείς μέρες να το φτιάξεις κι έχουμε κάνει το παξιμάδι μας σκατό να πούμε χωρίς νερό κι εκεί που κανείς δε το περιμένει τσούπ δίνεις το νερό. Τώρα ρε μεγάλε σου΄ρθε; Τώρα που συνηθήσαμε να πλενόμαστε με HondosCenter υπέροχο ταξίδι ομορφίας τα ραν ραν, να φοράμε μάσκα οξυγόνου όταν μπαίνουμε στην τουαλέτα, τώρα που ήρθαμε κοντά με τους συγκατοίκους μας που μας ρίχνανε νερό με το μπουκάλι για να ξεπλυθούμε, τώρα που έχουμε έναν κοινό στόχο βρισιάς όλοι οι Κεντρίωτες και βελτιώνουμε τις σχέσεις μας; Συνεχίζω γιατί μ'άρεσε.
Τώρα ρε που είχαμε πάρει απόφαση οτί θα το βγάλουμε το βράδυ έτσι μετανασταστικά κι αγοράσαμε βρε και εξάδα ΑΥΡΑ-green αφού πρώτα μαλώσαμε για το ποιός θα πάει σουπερ μάρκετ. Φυσικά χασκογελάς ήδη γιατί υποψιάζεσαι πως εγώ την έκανα την παλικαριά. Και ξες ε; Μπαίνεις σπίτι φορτωμένος σα το γάιδαρο, αφήνεις την εξάδα κάτω αναστενάζοντας και σου λένε "Μόλις μας το δωσαν! Δεν έπρεπε να πας! (χειρότερο- Τζάμπα πήγες τελικά!)". Πφφ. Τέλος πάω να κάνω μπάνιο.

Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2010

Καθημερινές Μουσικές.

Ακούς; Ακούω να λες, και δε θα μπορούσες κι αλλιώς έρχομαι να σου πώ εγώ. Ξυπνάς το πρωί επειδή θα ακούσεις έναν θόρυβο ή στην καλύτερη των περιπτώσεων το Stairway to Heaven που έχεις για ξυπνητήρι. Μετά θα ακούσεις το εκνευριστικό "ξύπνησες;" που συγκαταλέγεται στα χαζά εκείνα ερωτήματα του στύλ "α ήρθες;" ή σε 'κείνο που σε παίρνουν στο σταθερό και σε ρωτάνε "ελά, που είσαι;". Στην συνέχεια ακούς την πόλη να σου κορνάρει, τον αέρα να σου φωνάζει στ'αυτιά και τον φίλο σου να σε ρωτάει αν διάβασες. Χάος ακολουθεί στο αμφιθέατρο και σίγουρα θα γελάσεις όταν θα ακούσεις την παντοτινή ερώτηση "Πειράζει να μην απαντήσουμε με την σειρά στις ερωτήσεις;". Εκεί πάντα ειρωνεύομαι ρωτώντας "Το μπλάνκο επιτρέπεται;". Ψίθυροι, ψίθυροι ψίθυροι και ο έρμος επιτηρητής(!) αλλάζει την κοπελιά με τα κόκκινα γυαλιά θέση και την φέρνει μπροστά.
Την θέση των ψιθύρων παίρνουν κραυγές τώρα. Η ζούγκλα της νεολαίας που ανήκεις κι εσύ μέσα. Κακές λεξούλες προσανατολισμένες προς αυτόν που έβαλε τα θέματα. Βλασφημίες για τον συγγραφέα του βιβλίου και τέλος, αστείες εκφράσεις την φοιτητικής αργκώ του στυλ "περνίσσιμο περνίσσιμο" σε ιταλική προφορά.
Μετά ακολουθούν γέλια, βηχαλάκια, ξεφυσήματα και αγκαλιές. Α ναι, και το αστείο φύσημα της μύτης που σου κεντρίζει το ενδιαφέρον. Είδες που ακούς;

Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2010

About me.

Να είμαι ξαπλωμένη στο πάτωμα και να τραγουδάω με τις ώρες κι ασταμάτητα έχοντας στο μυαλό μου πώς δινω συναυλία σε κάποια άλλη εποχή. Να ξέρω πάντα οτί όλα αυτά που με τρομάζουν αργά η γρήγορα θα αποδειχτούν ανούσια κι οτί επειδή είμαι εγώ, τίποτα απ'ολα αυτά δεν υπάρχουν. Να ξέρω βαθιά μέσα μου πώς δε μπορεί, είμαι διαφορετική. Δεν ανήκω εδώ. Να μ'αρέσει η αποξένωση αυτή και με οδηγεί συνεχως σε όλο και καλύτερα μέρη. Να αντιμετωπίζω τον εαυτό μου σαν κάποιο σπουδαίο άνθρωπο που σίγουρα μπορεί να κάνει πολλά. Να εξαρτώμαι απο ένα χάδι, από ένα δικό σου άγγιγμα, μια λέξη που να'χει βγει απο το ζεστό σου στόμα. Χωρίς εσένα, δεν θα κάνω τίποτα. Σ'αγαπώ και πάλι. Συγχώρεσε με αν δεν είμαι αυτό που θες. Το κάνω για σένα. Για να φαίνεσαι καλύτερος στα μάτια όλων... ακόμα και στα δικά μου. Σε θαυμάζω, στο χω πει.

Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2010

Υπάρχει πρόβλημα ,σοβαρό αυτή τη φορά, όταν...

..Αντιμετωπίζεις τον εαυτό σου σαν κάποιον που δεν έχει την παραμικρή σχέση με σένα. Πώς να σου πώ, νιώθεις πώς ο,τι σου συμβαίνει τα παθαίνει κάποιος άλλος κι όχι εσύ ο ίδιος. Τί μπορεί να σημαίνει αυτό; Δεν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου γαμώτο και νιώθεις πώς ο,τι κάνεις δεν το κάνεις εσύ, αλλά κάποιος άλλος άνθρωπος, ένας άγνωστος σε σένα. Πιό απλά; Είσαι εκτός του χορού, είσαι άλλος ένας παρακολουθητής... Α, μπάι δε γουει, καλώς ήρθες!

Τρίτη 2 Φεβρουαρίου 2010

"Caramel Capuccino σε tall"

Εσύ τα λες αυτά; Δε πιστεύω στα αυτιά μου, μου προκαλέις εμετό και συγγνώμη που θα στο πω είσαι τελικά για γέλια. Αν ήταν msn εδώ θα χρησιμοποιούσα ένα αρκετά ειρωνικό και θα μπορούσα να πω κακό εικονάκι που κατευθείαν σε μειώνει και σε κάνει να ντρέπεσαι. Αλλά δεν θα κάνω αυτό, αντιθέτως θα σου πω, κάλλιο αργά παρά ποτέ δε λένε; Τώρα μη τυχόν και με ρωτήσεις με το υφάκι σου ¨ποιοί;" γιατί θα θυμηθώ την γελοιότητα σου και θα σου ξανακάνω επίθεση.
Πάντως να το ξες, δεν υποφέρεσαι, στο χω ξαναπεί ε; Μέχρι χθές φιλοσοφούσες και μου αράδιαζες εκατοντάδες μπούρδες σχετικά με το τί θέλεις κι οτί είσαι διαφορετική κι οτι δε μπορεί κανείς να καταλάβει τί λες και τί εννοείς. "Άσε ρε ...κι" που θά'λεγε και μιά φίλη μου.
Σ'άρεσε η απομυθοποίηση; Σ'άρεσε που την πάτησες όσο δε πάει; Να μάθεις να μην ακούς κανέναν και να πιστεύεις στους ανθρώπους. Οι μαλακίες πληρώνονται μα ακόμα να το μάθεις; Δε βλέπεις οτί η πουτάνα η ρόδα το μόνο που κάνει είναι να γυρνάει; Ναι για την ίδια ρόδα λέω, απο εκείνη που μερικές φορές ,ειδικά εσύ πολλές, πέφτεις. Ντάξει μην την κατηγορείς, αυτό έχει μάθει να κάνει.
Αλλά στο θέμα μας τώρα που είσαι εσύ. Ξεχάστηκες κιόλας; Πάλι τα ίδια; Με το που σε αφήσω λίγο πάλι εσύ εκεί. Να σου πω κάτι; Δε θα βάλεις ποτέ μυαλό κι εγώ όμως δε θα σε παρατήσω ποτέ. Να το ξές.