InterRail 2009

Η λέξη ''Ηγουμενίτσα'' βρίσκεται μετά την άνω κάτω τελεία δίπλα στο ''πρώτος σταθμός''. Πρόκειται για το ημερολόγιο του ονειρεμένου μου ταξιδιού που μόλις σήμερα τελείωσε. Κάτι λιγότερο από ένα μήνα μετά την πρώτη Ηγουμενίτσα, ξαναβρέθηκα εκεί χθές κλείνοντας έτσι τον κύκλο του InteRrail από'κει που άρχισε (θα με κάνω να κλάψω με τα κλισέ που λέω). Ευτυχώς γλυτώνω χωρίς προσπάθεια από το μίζερο ''δε ξέρω από που να αρχίσω'' και θα τα πάνω όλα με την σειρά για να καταλήξω στο χειρότερο ''έχω τόσα να πώ''. Ξεκινάω αν και ακόμα μπορώ να σταματήσω και να φύγω από τον υπολογιστή.
Ληγμένο πάσο σημαίνει 37Ε στο κτέλ και φυσικά στόλισμα της τύπισσας στο εκδοτήριο. Τώρα ξέρω πως δεν υπάρχει καμμία κοινωνική αλληλεγγύη, επίσης ξέρω πώς επίσημα δεν μπορώ να κοιμηθώ σε κτελ. Τελευταία Goody's πριν την δυναστεία των Mc Donalds που θα με στοιχειώσουν τις επόμενες 23 μέρες και μια αντιβίωση για τον κατεστραμμένο μου λαιμό έτσι για αρχή που σημαίνει τρείς μέρες χωρίς στάλα αλκοόλ. Για βόλτα στα στενά της Ηγουμενίτσας ούτε λόγος και την μάχη κερδίζει ο ύπνος στο ξενοδοχείο. Minoan Lines για ένα 24ωρο. Μετά την παρατήρηση του Ιταλού και΄γω δε ξέρω τί, να φύγουμε αμέσως από την πλώρη του πλοίου που σου δίνει την ψευδαίσθηση οτί είσαι πουλί και πετάς και κάνει το σάλιο σου να ανεμίζει προς τα πίσω (στα μαλλία σου κοινώς) επειδή ενοχλούσαμε λέει το ραντάρ, καταλήξαμε μετά την υπόδειξη του ''Λευτέρη'' στο δεύτερο επίπεδο του καταστρώματος προκειμένου να παγώσουμε και να φτάσουμε στην Βενετία.
Αυτό που θα μου μείνει αξέχαστο από την Βενετία είναι τα περιστέρια που κουτσούλησαν δύο από μάς εντός μιάς ώρας. Σύνολο είμαστε τέσσερις και για την ιστορία εγώ γλύτωσα το χέσιμο των πουλιών. Πιό ρομαντική και πιό ακριβή από ποτέ μας υποδέχτηκε η Βενετία με τα κανάλια της γεμάτα με γόνδολες που μετέφεραν πλούσιους τουρίστες. Όχι και πολύ φιλική πάντως με τουρ τουρίστες της η πόλη, αφού υπήρχε τουριστικό εισιτήριο για το λεωφορείο που κόστιζε 16Ε ενώ για τους ντόπιους μόλις 1,60Ε. Ισότητα, αδελφότητα, αλληλεγγύη.
Μερικές ώρες αργότερα φτάνουμε στο Μιλάνο όπου κάναμε μία σιωπηλή βόλτα πρίν κοιμηθούμε στον τεράστιο σταθμό των τρένων. Η σιωπή μας εκείνη τη βραδιά με ανάγκασε να σκεφτώ πράγματα που αποφεύγω εδώ και καιρό. Αλλά καλά να πάθουν αφού μετατράπηκαν σε σκόρπιες και χαώδεις σημειώσεις πάνω σε ένα απόκομμα εισιτηρίου.
Χάραμα και αποφασίζουμε να αφήσουμε την χώρα και να πάμε στον παράδεισο του έμενταλ. Μπάσελ Ελβετίας για λίγες ώρες προτού φτάσουμε σε έναν άλλο παράδεισο, στο Άμστερνταμ. ''Storung'' (google it) είναι η λέξη που θέλω να πώ εδώ. Το τρένο σταματά στην μέση του πουθενά και το σκηνικό θυμίζει ταινία. Τα φώτα σβήνουν και μία φωνή λέει στα Γερμανικά πως το τρένο έχει βλάβη. Μετά από τρία τέταρτα της ώρας ξεκινάμε και πάλι για Ολλάνδία. Ο ύπνος μας ανθρώπινος για τις επόμενες δύο μέρες. Το sleeping bag μου δε θα κάνει τουρισμό στην πόλη και θα παραμείνει μέσα στον σάκο μου στο ξενοδοχείο. Η ζακέτα που είχα πάρει μαζί μου μετά από εισήγηση της μαμάς, έρχεται στο προσκήνιο καθώς έχει κρύο! Νυχτερινή βόλτα στα σοκάκια του Άμστερνταμ και μια πρώτη γνωριμία με τα αξιοθέατα της που δεν έχουν καμία σχέση με τα τυπικά. Coffe shops και Red Light District.
Η πρώτη γνωριμία που ανέφερα είναι τρομακτική και μπορεί να κάνει ακόμα και το πιό πρωτοποριακό και ανοιχτό μυαλό να μοιάζει συντηρητικό. Στην αρχή κοιτάς σαν χάνος όποιον καπνίζει χόρτο ανέμελα στον δρόμο και φοβάσαι οτί η μυρωδιά του που σου τρυπάει τη μύτη, θα αφυπνίσει κάποιο ρουθούνι αστυνομικού. Αλλά τζάμπα αγχώνεσαι, απλά περπάτα και βρές ένα τσιγάρο πρίν κλείσουν τα cofee shops. Όσο συνεχίζεις την βόλτα σου πιάνεις στον αέρα χυδαία κύματα (ευχαριστώ για την λέξη!) που έρχονται κατευθείαν από τις βιτρίνες των κοριτσιών που πουλάνε σε τιμή ευκαιρίας ένα δεκάλεπτο σεξ. Fast sex on sales.
Μετά από πολλά χιλιόμετρα φτάνουμε στην δεύτερη πρωτεύουσα αυτή των Βρυξελλών όπου και πάλι γνωρίζουμε την πόλη νύχτα. Δεκαπέντε μόλις βαθμοί κελσίου μας ενημερώνει ένας πίνακας κι εγώ στέλνω ένα μήνυμα γκρίνιας στην Ελλάδα '' Ρε εδώ δε τη παλέυουν, 31 Ιουλίου κι έχουν 15 βαθμούς κελσίου. Χαχα! Κρυώνω''. Το Βέλγιο δεν αποτελεί σταθμό στο ταξίδι μας και σειρά έχει το Παρίσι που έκλεψε την παράσταση για πολλούς και ιδιαίτερα προσωπικούς λόγους. Εγωιστικά και χωρίς καμία ντροπή θα κρατήσω για μένα τις μέρες μου στο Παρίσι. Ίσως είναι ένας τρόπος μη απομυθοποίησης του. Ίσως απλά ενα καπρίτσιο. Πέμπτο και τελευταίο βράδυ, ύπνος στο πάρκο με θέα τον πύργο του Άιφελ. Η λέξη που αποδώσαμε σε εκείνη την βραδιά ήταν ''περίεργο''.
Βαρκελώνη. Μια μεγάλη Θεσσαλονίκη. Στην Ισπανία οι ηλικίες σταματάνε μαγικά στα 25. Κατά τη διάρκεια της ημέρας, ζεστή άμμος στην παραλία και ήλιος που ναρκώνει και σε οδηγά υπνωτισμένπ στα νερά της θάλασσας. Νυχτερινές βόλτες με μία διαφορετική σανγκριά από αυτό που νόμιζα πώς είναι. Οι φιλικές τιμές είναι αυτό που θυμάμαι από την πόλη αυτή.
Επιστροφή στην Γαλλία. Με πετυχαίνω στην παραλία των Καννών να τρώω κονσέρβα ενώ περιμένω με τα σαμάρια μας, τους άλλους συνταξιδιώτες μου. Το που θα ξυπνήσω αύριο δεν το γνωρίζω ενώ την κατάσταση μπορώ να την μαντέψω ακόμα και να με δώ να ξυπνάω στην παραλία παγωμένη και κουκουλωμένη στο sleeping bag μου μπορώ. Το μέρος όμως όπως προείπα παραμένει μυστήριο όπως και το αν θα καταφέρω να γυρίσω σπίτι μου χωρίς να υποκύψω στις σειρήνες της πίστωσης. Η Γαλλία κυριαρχεί στο ταξίδι μας καθώς η επόμενη μας στάση είναι στην γαλλική Νίκαια. Ξενοδοχείο λοιπόν με τα τελευταία μας χρήματα κι έχουμε ακόμα μία εβδομάδα ταξιδιού. Μόντε Κάρλο στην συνέχεια για να χαζέψουμε τις βίλες και τις Ρολς Ρόυς που πρός έκπληξή μας είχαν ελληνικές πινακίδες! Φέυγουμε από την χώρα με την ανάμνηση του ΑΤΜ να μου λέει πώς δεν μπορώ να βγάλω τα τριάντα ευρώ που ζήτησα γιατί δεν αρκεί το υπόλοιπό μου. Ακολουθεί μήνυμα που ζητά ελεημοσύνη από την μητέρα αυτή την φορά.
Ιταλία προκειμένου να επιβιβαστούμε στις Μinoan Lines με προορισμό την πατρίδα. Πρίν όμως την Ανκόνα, χόστελ στην Ρώμη, Βατικανό, Fontana di Trevi και Κολοσσαίο. Τις δύο μέρες στην Ρώμη, είχα την εντύπωση οτί θα ξαναδώσω πανελλήνιες κι οτί διαβαζω Λατινικά. Ένιωθα λές και περπατούσα στον βιβλίο των λατινικών μου. Η πόλη αυτή θα έχει σκοπό να κρατά την νεκρή αρχαιότητα ζωντανή μπροστά στα μάτια όσων την περπατούν.
Ανκόνα λοιπόν και λίγο πρίν φτάσουμε, μέσα στο τρένο ακούγεται το πολύ ειρωνικό και ρεαλιστικό '' Last destnantion of this journey: Ancona''. Το ακούμε και συνειδητοποιούμε πώς όντως η Ανκόνα είναι ο τελευταίος προορισμός αυτού του ταξιδιού. Μία πίτσα για το πλοίο σε σχήμα δικηγορικού φακέλου και η επιστροφή στην Ελλάδα δε θα μπορούσε να είναι πιό απότομη. 17 Αυγούστου παρακολουθούμε το πρωτοχρονιάτικο πρόγραμμα του 2006 της εκπομπής ''Κοίτα τί έκανες'' με την Πέγκυ Ζήνα να μας καλωσορίζει.
Ηγουμενίτσα λοιπόν. Δανειζομαι τα 20 λεπτά που μου έλειπαν για το εισιτήριο του κτέλ και λίγες ώρες μετά είμαι σπίτι και γράφω αυτή την ανάρτηση. Αν θέλετε λοιπόν να κατηγορήσετε κάποιον για την επιστροφή μου, πείτε μου να σας πώ ποιός μου δάνεισε το 20λεπτο.