Απόψε, η μυρωδιά των ζεστών μπισκότων καρύδα είναι πιο
έντονη απ΄ότι εκείνο το πρωινό. Τόσο πιο έντονη που σε αντίθεση με τότε που
είχε απλά ξυπνήσει εμένα, απόψε
κατόρθωσε να ξυπνήσει τις ίδιες εκείνες αισθήσεις και ορμές που με έκαναν να
γράψω αυτές τις αράδες-όπως ακριβώς γινόταν
και τότε.
Μαζί με την καρύδα, τα μπισκότα ήταν ανακατεμένα με μουσική
κι αυτό τους αποδίδει –όσο να πεις- μια
κάποια μοναδικότητα. Μια μοναδικότητα που δεν ξαναγυρνάει όσο και να ακούσεις
την ίδια όμορφη μελωδία. Τώρα βλέπεις είναι βράδυ και συνοδεύεται από τρίτους, που όσο και να μη θέλω να το
παραδεχτώ κι ενώ όχι, δε ζηλεύω τίποτα και καθόλου, μου φαίνονται ξένοι. Μη σου
πω μάλιστα αν ποτέ τύχει και με ρωτήσεις, θα σου κάνω γκριμάτσα μη
αποδοχής.
Το πάντα, το παντού και το οπουδήποτε, απόψε δε θα το πάρω
πίσω. Ούτε και με την διαίσθησή μου θα τα βάλω που με έκανες να της βγάλω το
καπέλο γι’άλλη μια φορά όταν δεν έγινε αυτό ακριβώς που περίμενα να μη γίνει.
Λίγο θα στα χαλάσω στο υπερφυσικά ρομαντικό μου παραλήρημα
περί αγγιγμάτων μετατρέποντας το όλο σε ένα γελάκι που αφήνει λίγο αέρα να
φύγει κάνοντας το αριστερό μέρος των χειλιών μου να ρυτιδιάσει.
Κατά κάποιο τρόπο ξέρω και ξέρεις και θα ξέρουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου