Συνολικές προβολές σελίδας

Τετάρτη 13 Νοεμβρίου 2013

Από το Παρίσι για Ελλάδα, Μαρίνα Δονικιάν-Συγγελάκη



Κανονικά κάπου εδώ και μέχρι τις τρείς, θα'πρεπε να μεταφράζω το βιογραφικό μου αλλά αποφάσισα να αλλάξω και να βάλω τα πρέπει μου στη θέση τους. 'Αλλωστε τις μεταφραστικές μου ικανότητες "έπρεπε" να τις ακονίσω ήδη από την προηγούμενη εβδομάδα, αλλά βλέπεις προτίμησα να τιμήσω άλλα μου προσόντα. 
Εδώ οι σερβιτόροι όταν τους ζητάς το τσάι σου, χτίζουν στο μυαλό τους εικόνες βίαιου πνιγμού με καυτό τσάι μέντα, με πρωταγωνιστή εσένα σε υποβρύχια πάντα λήψη και σχεδόν οραματίζονται το πρόσωπό σου παραμορφωμένο απ'τον πόνο του καψίματος. Πρόσωπο που εγώ όμως, χρησιμοποιώ για να τους χαμογελάσω όσο πιό έντονα και θηλυκά μπορώ και τελικά καταφέρνω πριν φύγω, να περάσει ένας από αυτούς ξυστά απ'το τραπέζι μου και να μου αφήσει πάνω ένα χάρτινο χειροτέχνημα που αρχικά επιβεβαιώνει την εικασία μου ως προς το αρχικό σχέδιο μίσους του εναντίον μου. Κατά δεύτερον, ισχυροποιεί την ιδέα που είχα να βρω μέχρι τα χριστούγεννα, τον άντρα των γαλλικών μου ονείρων.
Άλλοι πάλι προσπαθούν να σου τα φτιάξουν με τον μοναχικό Γάλλο που κάθεται απέναντί σου. Είναι απο εκείνους τους άντρες που πηγαίνουν στο εστιατόριο για να γλυτώσουν απ'τις γυναίκες τους και να φάνε την ζεστή μεσημεριανή τους σούπα με την ησυχία τους.
Οι αποστάσεις εδώ δεν αστειεύονται και για μένα που το λεωφορείο αποτελούσε ατραξιόν του τριμήνου και αν, θα χρειαστεί να το μάθω με τον άγριο τρόπο του "Έλα μωρέ πόσο μακρινή απόσταση μπορεί να καλύπτουν τρείς στάσεις;". "Σχεδόν μια ωτίτιδα δρόμος" θα μπορούσε να'ναι η απάντηση, εάν ποτέ καταφέρω να συμφιλιωθώ με την ιδέα πώς κάθε φορά που θα βγαίνω απ'το σπίτι θα ρίχνει χιονόνερο έως και τον Δεκέμβρη που μάλλον θα σταματήσω να βγαίνω. Τότε λογικά θα έχουν αρχίσει και οι χιονοθύελλες.
Δεν ξέρω τί είναι πιό κακομούτσουνο μεταξύ του καιρού, που είναι σα να του'χουν χέσει τον πατέρα ή της γάτας που κάθε φορά που με βλέπει εύχεται να της τελειώσουν οι ψυχές μιά ώρα αρχύτερα μπας και απαλλαγεί απ'την παρουσία μου. Παρηγοριά μου τα χελωνάκια που ζουν εδώ ανάμεσά μας. Εκείνα σουλατσάρουν ανέμελα στον ρυθμό του "πάμε σήμερα μέχρι την κουζίνα, κατασκηνώνουμε άμα είναι εκεί για βράδυ και αύριο το βλέπουμε" και αποτελούν έτσι την φυσική αντίφαση της μεγαλούπολης στην οποία μετοίκησα. Επίσης, θέλω να τα ευχαριστήσω για την μοναδική ευκαιρία που μου δίνεται, καθώς παρακολουθώ πόσο κοιμισμένα γίνονται μέρα με την μέρα και αγωνιώ για την στιγμή που θα πέσουν σε χειμερία νάρκη.
Η ιεροτελεστία σήμερα του "Χάνομαι σε ένα άγνωστο μέρος" απέφερε τους καρπούς της και μια μυρωδιά γνώριμη εισχώρησε στο μνημονικό μου σύστημα. Το τηγανιτό λάδι που αναμειγνύεται με τον παγωμένο αέρα της ευρωπαϊκής πόλης σήμανε McDonalds. Διάφορα σχολιάκια του τύπου "Είσαι στην Γαλλία και θα φας McDonalds;" απαγορεύονται διά ροπάλου και τιμωρούνται με επιθέσεις του "Ναι δεν ήξερα να πάρω το στρείδι μου σε τάπερ". Επίσης εάν σας παρηγορεί, υπόσχομαι πώς θα παίρνω πάντα French Fries.
Σνιφάροντας μια τζούρα απ'το μπαγκετοκαμάμπερο μου (να διαβαστεί με την έννοια του ψωμοτυριού) σκέφτομαι πόσο ακριβά μου στοιχίζει κι αμέσως θυμάμαι τον λόγο που άνοιξα εγώ σήμερα  το Office. Πήγε και τρείς και είκοσι.