Συνολικές προβολές σελίδας

Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2009

(μισή) Ημέρα 1η.

Άνοιξα τα μάτια μου, κοίταξα ίσια πάνω μου(ούτε καν γύρω μου, έμαθα να καταλαβαίνω οτί βρίσκομαι στο δωμάτιο μου κοιτώντας μόνο το ταβάνι χωρίς να χρειάζεται να ρίξω ματιές στα πλαϊνά) και άκουσα τον ήχο του τρυπανιού να είναι το πρώτο πράγμα που θα με καλημερίσει. Σκόνταψα στο ντοσιέ με τις διαφάνειες αλλά κατάφερα να ρίξω νερό στα μάτια μου και να πιώ ζεστό τσάι για τον ακόμα μιά φορά κατεστραμμένο μου λαιμό. Τί έχει σειρά εκτός απο τις τέρμα αχρείαστες λεπτομέρειες για ένα κείμενο σαν κι αυτό που έχει την τάση να γίνει έστω κι ευχάριστο; Μουσική λοιπόν για να απαλύνει τα αυτιά μου από τις κραυγές της μελλοντικής γιγαντοπολυκατοικίας απέναντι ακριβώς από το παράθυρό μου. Σκοπός της αύριο, μεθαύριο(...παραμεθαύριο επειδή είμαστε κάτοικοι της Ελλάδας)είναι να κάνει ακόμα πιό γκρίζες τις ημέρες που θα έχουν συννεφιά, αφού θα μου κρύβει την παραμικρή σπιθαμή εκείνης της κίτρινης μεγάλης μπάλας που βρίσκεται στον ουρανό.
Σταματώ εδώ, δυσκολεύομαι να συνεχίσω και υπόσχομαι στο blogspot.com να επανέλθω με την συνέχεια της ημέρας μου.

Δεν υπάρχουν σχόλια: