"Στις 28 Νοεμβρίου η Ελλάδα κλείνει για μία ώρα τα φώτα της!!! Διαδώστε το!!!". Κι αν ώρα εγώ πώ οτί το μόνο που καταφέρνει αυτή η πρόταση είναι να με νευριάσει και να με βγάλει έξω απο τα ρούχα μου, θα με πέις κακιά. Ε ναι ρε σύ. Καραγκιοζιλίκι να κάτσω και να το διαδώσω. Και εδώ θα προσθέσω και το "πολύ κακό για το τίποτα" ευχαριστώντας άλλη μια φορά τις φράσεις-παροιμίες που με ξελασπώνουν πολλές φορές και λένε ακριβώς αυτό που θελω να πείς. Θα εξηγήσω όμως τί εννοώ.
Μα είναι δυνατόν να κάτσω να διαδώσω αυτή την κοροιδία και μάλιστα με τόσα θαυμαστικά;(εδώ τονίζεται οτί πρέπει να με χαροποιεί κιόλας αυτή η ανοησία). Να σπαταλήσω χρόνο και να προσπαθήσω να πείσω τον άλλον να κλείσει τον γενικό του σπιτιού του για ΜΙΑ ΩΡΑ, φυσικά μέσω ίντερνετ δηλαδή χρησιμοποιώντας ρεύμα. Να τον πείσω λοιπόν, οτί το να κλείσεις για ΜΙΑ ΩΡΑ το φώς είναι υπερσημαντικό για τον πλανήτη. Δεν είναι πραγματικά πολύ κακό για το απόλυτο τίποτα; Έρχομαι και ρωτάω εγώ, όλες αυτές τις φορές που έχει συμμετάσχει όλόκληρος ο πλανήτης στην προσπάθεια του να μείνουν χωρίς ρεύμα μία ώρα, έχει γίνει κάτι; Μα καλά, πλάκα μας κάνεις; Εκεί που θα πάρει χαμπάρι η γή οτί ρε σύ, κάτι συμβαίνει, ε εκεί θα σταματήσει! Μάλιστα, επειδή εκείνο που λέμε οτί όταν χάνουμε κάτι το εκτιμούμε, οι περισσότεροι θα χρησιμοποιήσουν μετά την μία ωρα χωρίς φώς, πιό πολύ φώς απ'ότι θα χρησιμοποιούσαν αν δεν είχαν μείνει χωρίς ρεύμα μία ώρα!
Έχοντας κάνει περισσότερο κακό παρά καλό στον πλανήτη μας, τίθεται τό επόμενο ερώτημα μου. Δεν διαφωνώ πώς ακόμα και μιά ώρα θα έχει ευεργετικές συνέπειες για τον πλανήτη, όμως γιατί η μία ώρα να μην γίνει κάτι παραπάνω; Τις ημέρες που ενώνεται όλος ο πληθυσμός με γενικό σκοπό την ελάφρυνση και την "ξεκούραση'' ας μου επιτραπεί ο όρος, του πλανήτης μας, σβήνουν όχι μόνο τα φώτα των νοικοκυριών, αλλά και πολλά φώτα δημόσια. Κάνω λόγο για τα φώτα των μνημέιων και των αξιοθεάτων. Υπάρχουν πολλά φώτα που είναι αναμμένα, που αν σβήσουν δε θα υπάρχει καμία απολύτως διαφορά. Τώρα θα με πείς, αλλιώς είναι να βλέπες την Ακρόπολη φωτισμένη τα μεσάνυχτα ενώ πίνεις το κρασί σου στο Θησείο. θα συμφωνήσω μαζί σου! Έχεις δίκιο! Αλλά δε θα ήταν τόσο τραγικό πιστεύω, αυτά τα φώτα να ήταν σβηστά για τρία βράδυα ας πούμε την εβδομάδα. Ίσα ίσα, το προαναφερθέν "όταν χάνεις κάτι, το εκτιμάς" λειτουργεί και σε αυτήν την περίπτωση. Θα είναι πιό όμορφα τα βράδυα εκείνα που θα περπατάς και θα βλέπεις την Ακρόπολη θα δεσπώζει ψηλά, φωτισμένη.
Επιστροφή όμως σε μας. Εμείς τί κάνουμε; Συμμετέχουμε στο τραγελαφικό σχέδιο; Γιατί δεν πάυει να είναι η μέρα χωρίς φώς και δε γίνεται ζωή χωρίς σπατάλη φωτός; Σταματάμε να είμαστε άνθρωποι για άλλη μια φορά αφού ζούμε πλέον χωρίς καμία ανθρώπινη υπόσταση. Όλα είναι ηλεκτρονικά, ο ρομαντισμός για παράδειγμα. Κάποτε ήταν ρομαντικό ένα αναμμένο κεράκι, τώρα την θέση του έχει πάρει ο χαμηλός φωτισμός την έξυπνης λάμπας που ρυθμίζει την ένταση του φωτός της. Κάποτε θα σου έστελνα γράμμα και θα έγραφα σε ημερολόγιο, τώρα σου στέλνω email και γράφω σε blog. Αν συνεχίσω με τα κάποτε, δε θα σταματήσω. Μπορείς εσύ, στην καθημερινότητά σου να βρείς όλα αυτά τα κάποτε και να διαλέξεις.
Μα είναι δυνατόν να κάτσω να διαδώσω αυτή την κοροιδία και μάλιστα με τόσα θαυμαστικά;(εδώ τονίζεται οτί πρέπει να με χαροποιεί κιόλας αυτή η ανοησία). Να σπαταλήσω χρόνο και να προσπαθήσω να πείσω τον άλλον να κλείσει τον γενικό του σπιτιού του για ΜΙΑ ΩΡΑ, φυσικά μέσω ίντερνετ δηλαδή χρησιμοποιώντας ρεύμα. Να τον πείσω λοιπόν, οτί το να κλείσεις για ΜΙΑ ΩΡΑ το φώς είναι υπερσημαντικό για τον πλανήτη. Δεν είναι πραγματικά πολύ κακό για το απόλυτο τίποτα; Έρχομαι και ρωτάω εγώ, όλες αυτές τις φορές που έχει συμμετάσχει όλόκληρος ο πλανήτης στην προσπάθεια του να μείνουν χωρίς ρεύμα μία ώρα, έχει γίνει κάτι; Μα καλά, πλάκα μας κάνεις; Εκεί που θα πάρει χαμπάρι η γή οτί ρε σύ, κάτι συμβαίνει, ε εκεί θα σταματήσει! Μάλιστα, επειδή εκείνο που λέμε οτί όταν χάνουμε κάτι το εκτιμούμε, οι περισσότεροι θα χρησιμοποιήσουν μετά την μία ωρα χωρίς φώς, πιό πολύ φώς απ'ότι θα χρησιμοποιούσαν αν δεν είχαν μείνει χωρίς ρεύμα μία ώρα!
Έχοντας κάνει περισσότερο κακό παρά καλό στον πλανήτη μας, τίθεται τό επόμενο ερώτημα μου. Δεν διαφωνώ πώς ακόμα και μιά ώρα θα έχει ευεργετικές συνέπειες για τον πλανήτη, όμως γιατί η μία ώρα να μην γίνει κάτι παραπάνω; Τις ημέρες που ενώνεται όλος ο πληθυσμός με γενικό σκοπό την ελάφρυνση και την "ξεκούραση'' ας μου επιτραπεί ο όρος, του πλανήτης μας, σβήνουν όχι μόνο τα φώτα των νοικοκυριών, αλλά και πολλά φώτα δημόσια. Κάνω λόγο για τα φώτα των μνημέιων και των αξιοθεάτων. Υπάρχουν πολλά φώτα που είναι αναμμένα, που αν σβήσουν δε θα υπάρχει καμία απολύτως διαφορά. Τώρα θα με πείς, αλλιώς είναι να βλέπες την Ακρόπολη φωτισμένη τα μεσάνυχτα ενώ πίνεις το κρασί σου στο Θησείο. θα συμφωνήσω μαζί σου! Έχεις δίκιο! Αλλά δε θα ήταν τόσο τραγικό πιστεύω, αυτά τα φώτα να ήταν σβηστά για τρία βράδυα ας πούμε την εβδομάδα. Ίσα ίσα, το προαναφερθέν "όταν χάνεις κάτι, το εκτιμάς" λειτουργεί και σε αυτήν την περίπτωση. Θα είναι πιό όμορφα τα βράδυα εκείνα που θα περπατάς και θα βλέπεις την Ακρόπολη θα δεσπώζει ψηλά, φωτισμένη.
Επιστροφή όμως σε μας. Εμείς τί κάνουμε; Συμμετέχουμε στο τραγελαφικό σχέδιο; Γιατί δεν πάυει να είναι η μέρα χωρίς φώς και δε γίνεται ζωή χωρίς σπατάλη φωτός; Σταματάμε να είμαστε άνθρωποι για άλλη μια φορά αφού ζούμε πλέον χωρίς καμία ανθρώπινη υπόσταση. Όλα είναι ηλεκτρονικά, ο ρομαντισμός για παράδειγμα. Κάποτε ήταν ρομαντικό ένα αναμμένο κεράκι, τώρα την θέση του έχει πάρει ο χαμηλός φωτισμός την έξυπνης λάμπας που ρυθμίζει την ένταση του φωτός της. Κάποτε θα σου έστελνα γράμμα και θα έγραφα σε ημερολόγιο, τώρα σου στέλνω email και γράφω σε blog. Αν συνεχίσω με τα κάποτε, δε θα σταματήσω. Μπορείς εσύ, στην καθημερινότητά σου να βρείς όλα αυτά τα κάποτε και να διαλέξεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου