Συνολικές προβολές σελίδας

Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010

Επιβάτες αεροπλάνων #1

Το μωρό

Μα καλά τώρα, τί νόμιζες; Επειδή δηλαδή έτυχε να μην το δείς τόση ώρα, δε θα υπήρχε μωρό στη πτήση; Ε δες το τώρα που βγαίνει καμαρωτό καμαρωτό απο την τουαλέτα με την ολόφρεσκια πάνα του στην αγκαλιά της μαμάς του. Έχει πάρει και το ύφος του αθώου και αγαθιάρικου μωρού, ξέρεις εκείνο που τους παραπλανεί όλους και τους κάνει να λένε στον διπλανό τους "ααα δες ένα μωράκιιιι" και είναι πανέτοιμο να σου κάνει σμπαράλλια το ταξίδι.
Το γεγονός οτί πετάμε μέσα στα σύννεφα που συναρπάζει ακόμα και τον εφοριακό της πτήσης, ο οποίος θα κολλήσει στο τζαμάκι του παραθύρου του και ίσως μαλώσει με τους διπλανούς του που κι αυτοί θέλουν να δουν, το μωρό το αφήνει ανέπαφο. Δε δίνει δεκάρα για τα σύννεφα ενώ αρκείται στο να του πονάνε τ'αυτιά και να τσιρίζει τόσο, ώστε να πονάνε και των γύρω του.

extra tip:

Ο διπλανός του είναι συνήθως η μάνα του, που δε θα την λυπηθούμε γιατί "ήθελές τα και παθές τα".
Θέλει να το πάρει αγκαλιά, κλαίει. Το παίρνει αγκαλιά, κλαίει. Πεινάει, κλαίει. Τρώει, κλαίει. Ανακατεύεται κλαίει. Κάνει εμετό, κλαίει. Χέζεται κλαίει. Το αλλάζουνε, κλαίει. Φοβάται κλαίει. Βαριέται, κλαίει. Του χαμογελάνε, ντρέπεται στην αρχή και νομίζεις πως δε θα κλάψει, αλλά τελικά κλαίει.


Ο businessman

Φυσικά δε λείπει απο μία πτήση, ένας βέρος businessman. Πηγαίνει για κάποιο επαγγελματικό μύτη-νγκ και εννοείται είναι όλα πληρωμένα. Αυτό και μόνο αρκεί για να είναι σπαστικός. Αλλά δε θα μείνει μέχρι εκεί.
Αφού τον απειλήσουνε πως θα τον βγάλουνε έξω απο το αεροπλάνο, θα συμβιβαστεί να κλείσει το κινητό του όμως με τον όρο πως θα μπει στο υπεράχρηστο flight mode και στο να παριστάνει κάθε τόσο πως μιλάει πατώντας με ηδονική ευχαρίστηση το πλήκτρο ή στην καλύτερη των περιπτώσεων, ανοίγοντας το πορτάκι με το μικρό δαχτυλάκι του.

extra tip:

Θα ορκιζόταν πως το άκουσε να χτυπάει κι όταν του πει ο διπλανός του πως ακόμα κι ανοιχτό να ήτανε (που δεν είναι μουαχαχα) δε θα έπιανε, εκείνος ανεβαίνει πάνω στο κάθισμα, τον πιάνει απο τον γιακά και φωνάζει "Δεν είμαι τρελλός, το άκουσα σου λέω". Αμέσως μετά κι όταν τον κοιτάξουν οι συνεπιβάτες με τρόμο, εκείνος πέφτει στην αγκαλιά του ίδιου διπλανού, κουρνιάζει και με λυγμούς αφηγείται που γνωρίστηκαν με το κινητό του και μετά με δάκρυα και χαμόγελα εξιστορεί μικρές ευχάριστες ιστορίες των δυό τους.

Όσον αφορά το laptop του businessman, αν και όλοι θα περιμέναμε μία παρόμοια σκηνή παράνοιας, έκπληξη προκαλεί η σχετική του ηρεμία καθώς ακολουθεί τις οδηγίες του ψυχολόγου του που του συνέστησε να το κλείνει τρείς ώρες την ημέρα.

extra tip:

Πίνοντας τον τρίτο καφέ του, με πλατύ χαμόγελο και με ματάκια που δηλώνουν ικανοποίηση, εξηγεί στον ίδιο πάντα διπλανό του, πόση πρόοδο έχει κάνει με το θέμα της απεξάρτησης κι οτί πλέον δε νιώθει τρέμουλο στο πρώτο μισάωρο αλλά στο σαρανταπεντάλεπτο χωρίς laptop.


ο Φώτης απ΄τα εγκλήματα

Κρατιέται απο τα πλαινά του καθίσματος κατά τη διάρκεια της απογείωσης και κλείνει τη μύτη του πιέζοντας αέρα προς τα μέσα για να μη βουλώσουν τα αυτιά του. Ψάχνει να βρει το χωριό του πανοραμικά ενώ κατά τη διάρκεια της πτήσης κοιτάει με κυάλια τις πεδιάδες μπας και βρει καμιά ξενοφερμένη πατέντα για τη φάρμα του.
Την ώρα του φαγητού, ζητάει λαδολέμονο και όταν τελειώσει, γλείφει τα πλαστικά μαχαιροπήρουνα και τα βάζει στη τσάντα/φλασκί/ταγάρι του.

extra tip:

Πιάνει εθνικιστική κουβέντα με τον διπλανό του, μιλάει για τις ομορφίες της Ελλάδας κι οτί δεν έχει τίποτα να ζηλέψει απο το εξωτερικό, ορκίζεται πως αν δεν ήταν ανάγκη δε θα πατούσε ποτέ το πόδι του σε άλλη χώρα. Αν ο διπλανός του είναι ξένος θα ακολουθήσουν και μερικά μαθήματα Ελληνικών. φυσικά όχι των βασικών. Θα φροντίσει επίσης να προμοτάρει το τυρόγαλο τους τόπου του με αξιοζήλευτες διαφημιστικές ικανότητες που ακόμα κι ο businessman μας τις ζηλεύει.

Σάββατο 6 Νοεμβρίου 2010

Κατηγορίες σπαστικών ανθρώπων #5 "Ο κουλτουριάρης σινεφίλ"

-->
Χθες, πήγε στην παρουσίαση της ποιητικής συλλογής ενός πρώην βαρυποινίτη κατάδικου που ξαφνικά στις φυλακές ήρθε πιό κοντά με το πνέυμα, το πρωί διαδήλωσε με υπογραφή του στο διαδίκτυο κατά της εκμετάλλευσης των κορμοράνων στο Άνω Περού και το βράδυ θα πάει σινεμά (εδώ να σημειωθεί, πως ο κουλτουριάρης-σινεφίλ, ποτέ δε λέει κινηματογράφο, αλλά χρησιμοποιεί τον όρο σινεμά για να νιώθει πιό κοντά με το Παρίσι).

Επιλογή ταινίας

Μοναδικό κριτήριο της επιλογής ταινίας του κουλτουριάρη σινεφίλ, αποτελεί ο σκηνοθέτης της. Βλέπεις χεσμένη την έχει και την υπόθεση και την ερμηνεία των ηθοποιών καθώς έχει σκοπό ζωής να μπορέσει να αποκρυπογραφήσει το κρυφό νόημα που (άλλη όρεξη δεν είχε ο σκηνοθέτης να κάνει) βρίσκεται κρυμμένο στην ταινία πίσω απο εκείνη τη γλάστρα με τις κόκκινες μαργαρίτες. Θα ορκιζόμουν πως για έναν κουλτουριάρη σινεφίλ, το σινεμά είναι ψυχαναγκασμός, καθώς είναι “ο επίλεκτος” που οφείλει να βοηθήσει τον σκηνοθέτη να βγάλει απο μέσα του τις ανησυχίες του. Θεωρεί πως, είναι αυτός που θα τον καταλάβει και που αργότερα θα τον ελευθερώσει.
Ξέρουμε όλοι καταβάθως λοιπόν, πως όλοι αυτοι οι κουλτουριάρηδες σινεφίλ μισούν το σινεμά και το βράδυ πριν πάνε, παίρνουν αγκαλιά τα γόνατά τους, κουνιούνται πίσω-μπρος με το γνωστό σχιζοφρενικό τρόπο, ρουφάνε τα μυξοσάλια τους και κοιτάνε στο κενό. α

Αφού βρει αυτόν που θα ελευθερώσει γι'αλλη μιά φορά, σειρά έχει :

  1. Να βρει την πιό κατεστραμμένη αίθουσα του κόσμου
  2. Να αγοράσει εισιτήρια τρείς ώρες πρίν την προβολή για να μην χρειαστεί να περιμένει στην ουρά με όλους αυτούς που πάνε σινεμά για διασκέδαση, γιατί ποιός ξέρει τί μπορεί να ακούσουνε τ'αυτάκια του απο αυτούς τους ανίδεους.
  3. Να σιδερώσει το φουλάρι του.
  4. Να λιγδώσει με λάδι τα μαλλιά του
  5. Να φορέσει το κοτλέ σε χρώμα μπουκαλιού μπύρας, παντελόνι του.
  6. Να φορέσει δήθεν ανέμελα το μπερέ του (αυτό του παίρνει τουλάχιστον μισή ώρα)
  7. Να καθαρίσει τα γυαλιά του αν και δεν έχει μυωπία και βλέπει τέλεια
  8. Να κλείσει το κινητό του αφού πρώτα το βάλει στο αθόρυβο και το χώσει στο συρτάρι
  9. Να γεμίσει κόκκινο τσάι το άδειο πλαστικό μπουκαλάκι του


Στην αίθουσα, κάθεται κάπου στο πλάι και συνήθως μπροστά για να νιώθει ένα με την ταινία, θέλει να μπει στο πετσί της και να αρχίσει να ψάχνει το νόημά της.

Αν η ταινία είναι κωμωδία:

  1. δε γελάει στα τρανταχτά σημεία γιατί με αυτά γελάει όλος ο κόσμος
  2. στα σαχλά αστεία κάνει επιδεικτικά “τσκ, φουυυυφ”
  3. γελάει με ξενέρωτες και αποτυχημένες ατάκες γιατί εκείνος έχει διορατικότητα και βλέπει πίσω απο αυτήν.
  4. Θα κάνει παρατήρηση στην διπλανή του επειδή γέλασε με κάτι αστείο.


Αν η ταινία είναι θρίλλερ:

  1. δε θα φοβηθεί στα τρανταχτά σημεία γιατί με αυτά φοβάται όλος ο κόσμος
  2. θα κάνει παρατήρηση στην κοπέλα δίπλα του που φώναξε απο τον φόβο της.
  3. Θα φοβηθεί απο έναν “κρακ” μιάς πόρτας κι όχι όταν το τέρας θα κατασπαράζει το θύμα του

Αν η ταινία είναι κοινωνικό δράμα:

  1. θα κρατάει σημειώσεις
  2. είναι ικανός να έχει λαμπάκι που θα φωτίζει για να γράφει
  3. α)θα κάνει παρατήρηση στην διπλανή του επειδή την ενοχλεί το φωτάκι του
    β)θα κάνει παρατήρηση στην διπλανή της επειδή συγκινήθηκε κ έκανε θόρυβο με το χαρτομάντηλο
  4. θα μονολογεί παριστάνοντας τον ψυχολόγο της ταινίας



Αν η ταινία είναι πορνοδιαστροφική


  1. θα κοιτάει απαθέστατα τις φρικιαστικές σκηνές που κόβουνε τα γεννητικά τους όργανα
  2. στα λεσβιακά/γκέι/τρίο/παρτούζες/αιμομιξιες θα κοιτάει γύρω του για να επικρίνει τους κοινωνικούς ρατσιστές με ξυνισμένη φάτσα
  3. θα κάνει παρατήρηση στη διπλανή του που θα πεί “ιου” όταν πεταχτεί αίμα απο την κομμένη κλειτορίδα της πρωταγωνίστριας


Μiscellaneous

  • Αν ακουστεί “χρατς” απο πατατάκι, γυρνάει σε εντοπίζει, σε καταγράφει στη μνήμη του και αλλάζει σκοπό ζωής να σε καταστρέψει
  • Αν χτυπήσει το κινητό σου, σε κοιτάει με βλέμμα απέχθειας ενώ από μέσα του, εύχεται να αποκτήσεις όγκο απο την ακτινοβολία
  • Αν του ζητήσεις να περάσεις απο μπροστά του για πας στη θέση σου, θα στριμώξει με πολύ αστείο τρόπο τα ποδαράκια του στο πλάι και θα κάνει “τσκ”
  • Αν τον ρωτήσεις πως του φάνηκε η ταινία, θα ξεμπερδέψεις μεθαύριο καθώς θα κάνει μία μίνι αναδρομή στο ιστορικό ταινιών του ίδιου σκηνοθέτη, θα κρίνει δυό-τρεις άλλες, θα σου αναλύσει τις σκηνές μία-μία, θα τελειώσει με ένα επίσης μίνι βιογραφικό του σκηνοθέτη που θα περιλαμβάνει τουλάχιστον μία τρομακτική λεπτομέρεια (φάση ποιό ήταν το αγαπημένο του φαγητό όταν ήταν μικρός) και στο τέλος κλείσει με το “δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο, έχω δει και καλύτερες”.