Συνολικές προβολές σελίδας

Παρασκευή 30 Απριλίου 2010

Πρωτομαγιάτικο.



...να γυρνάω σπίτι τραγουδώντας  χωρίς να με νοιάζει αν θα είναι κανείς στο δρομάκι που μένω.
...να ανατριχιάζω στο άκουσμα των βημάτων μου και στην εικόνα της πόρτας μου.
   ... απλά όχι μπούρδες αυτή τη φορά. Πλήζ.

Ξέρω'γω, τί μου λες τώρα;

Γαμώ τον διάολο μου δεν είμαι καλά κι ασφυκτιώ, ελπίζω να φταίνει φίλε οι τρεις συνεχόμενοι καφέδες. Αλλά προκαλούν τρέμουλο και κλάμα; Δε ξέρω αλήθεια.  Το μόνο που ξέρω είναι  οτί απλά θέλω να κυλιστώ στο πάτωμα μου και να  αλλαζει το χρωμα που δωματίου μου. Γίνεται; Πες μου γίνεται; Μήπως με έναν καφέ ακόμα μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο; Μπλε, μάυρο, δυνατό  κίτρινο μετά μοβ και πάλι μπλε. Κάντο σε παρακαλώ. θέλω απο κάτω μου κρύο πάτωμα, πάγο σε προτίμηση κι εγώ να γλίστράω και να πέφτω κι εγω δε ξέρω που. Δε φταίω και πάλι. Οι Αμερικάνοι;
Δεν αλλάζει κανένα χρώμα κι εγώ κάθομαι σε καρέκλα γραφείου και θέλω να ξεράσω γι αυτό. Δεν έχει να κάνει με την καρεκλα. Με την οθόνη με τα μαύρα καταραμμένα γράμματα που με αναγκάζουν να διαβάζω στις σκέψεις μου. Γαμώ.

Στροφή 90 μοιρών.

Η ασφάλεια έγινε τρόμος και η ομορφιά ένα σκιάχτρο που φοβάμαι. Η αμηχανία μου έγινε παράνοια και η πλάτη σου πλέον πιό σωστή από ποτέ. Τουλάχιστον τώρα, κατάλαβα  και ... νιώθω ωραία, βλέπεις δε κολλάω. Εγώ τουλάχιστον . Άντε να πατήσω καμιά τσίχλα στο δρόμο και κολλήσει στο παππούτσι μου. Αλλά δε βαριέσαι, το αλλάζω άμα λάχει κι όλα τότε θα'ναι οκέι. Ε ρε μανία με τις τσίχλες τελευταία. Αλήθεια, δεν έχω κανένα πρόβλημα με τις τσίχλες ούτε φυσικά μου έχουν κάνει κάτι. Τσίχλες με γεύση μπανάνα, μανταρίνι, πεπόνι. Με μπανάνα υπάρχουν. Κάτσε όμως να το σώσω λίγο γιατί το παρατράβηξα. Πάντως , όλα κατανοητά και ίσως και σεβαστά. Ξέρω'γω. 'Αλλωστε, ο πελάτης είναι αυτός που έχει πάντα δίκιο; Τί λες;  Συμφωνείς;
Α και μαν, δε φταίω εγώ που ήπια. Οι Αμερικάνοι. Πίστεψε με, δε λέω ο,τι να'ναι, και συγκεκριμένα οι Νιουγορκέζοι. 'Αντε πολλά είπ(ι)α πάω μπας και κοιμηθώ και μου περάσει. 'Ασε που έχω αγωνία να δω τί θα γίνει με τη βαλίτσα που έχασα στο χθεσινό όνειρο. Σήριαλ γίναμε(!). Μόνο ρε οι τίτλοι αρχής και τέλους λείπουνε και ο αριθμός επισοδείου. Φτάνει Μαρίνα, φύγε.

Τετάρτη 28 Απριλίου 2010

Παρμεζάαανα.

Ε ρε μάν μην με ξυπνάς για να μου πεις οτί όλο το βράδυ έκανες εμετό και διάρροια. Πώς να στο πώ; Ψιλοχέστηκα, για να μείνουμε στο σκατένιο κλίμα που με έβαλες πρωί πρωί. Κι αφού μου ευχήθηκες και καλημέρα μετά τις αηδίες σου, εγώ αποφάσισα να ξυπνήσω και να είμαι εκνευρισμένη. Ήμουν σχεδόν σίγουρη οτί με το που ανοίξω τον Νεσκαφέ, θα αντικρύσω μερικούς κόκκους στον πάτο και πως μετα βίας θα καταφέρω να συγκεντρώσω μία κουταλιά να την ρίξω στο βραστό μου νερό. Τί ακολουθεί; Μάθημα! Τί ωραία! Πρώτο άγχος της ημέρα ξυπνά μέσα μου, σε λιγότερο απο δύο εβδομάδες και πλέον στα γεράματα, έρχεται το σκατο προφίσενσι. Οχού. Φακ.
Πώς να συνεχιστεί μία σκατόμερα; Με ένα άψογο τσιγάρισμα στον ήλιο. Ναι πονάω στα χέρια και στο πρόσωπο κάθε φορά που παίρνω την φάτσα ξαφνιάσματος και ανασηκώνω τα μάτια μου σουφρώνοντας το μέτωπό μου. Είμαι μία κόκκινη, κοντοκουρεμένη φακίδα με νέυρα. Νέυρα ναι, γιατί ο αιώνιος βλάκας στο αμφιθέατρο φρόντισε να μου κάνει λιανό, πώς μιλάμε για σκόπιμη παραπληροφόρηση. Ναι ρε, γιατί υπάρχει και η καταλάθως παραπληροφόρηση. Ξες όταν τα ΜΜΕ σου πούνε μπούρδα, βγαίνουν την επόμενη μέρα και σε λένε "Με συγχωρείτε αλλά χθες σας παραπληροφορήσαμε καταλάθως, δεν είχαμε σκοπό την προπαγάνδα :) ". 'Αχουτο ρε.
Τέλος πάντων, έχω την υποψία οτί όπου να'ναι θα κλείσει ο υπολογιστής μου με μπλε οθόνη και πάλι δε θα μπορέσω να αποκρυπτογραφήσω τί λένε τα άσπρα κούτσικα και κουνιστά γραμματάκια, γιατί εντός κλάσματος του δευτερολέπτου θα κλείσει στα μούτρα μου. Ακούω γουρ γουρ που αποτελούν σήμα κινδύνου για μία μή αναμενόμενη απενεργοποίηση του υπολογιστή μου (ο Θεός να τον κάνει). Δεν έκλεισε, ούτε τώρα. Ακόμα να κλείσει. Κλείνεις; Μουαχαχα, σε πρόλαβα.
Ναι, τώρα διαγωνίζομαι μία ηλεκτρονική συσκευή στην βλακεία. Τί άλλο θα ακολουθήσει σήμερα; Δε το χοντραίνω, μπορώ αν θες. Αλλά νομίζω δε θέλω εγώ. Πάω τώρα να απλώσω πάνω μου γιαούρτι για να μυρίζω σα τυρόγαλο! Σαν την τσάντα σου μαν!
-Θυμάσαι; Πλάκα κάνεις τώρα; Θυμήθηκα εγώ πόσο τέλεια ήταν αυτή η βραδιά και σαν να γκρεμίστηκε ο τοίχος με τα νεύρα και την δυστροπία που σήμερα με κλείνει.
-Αλήθεια;
-Όχι βρε βλάκα. Σκατά ακόμα, ούτε αυτά τα φανταστικά σκηνικά με τα τυριά, τους Ινδιάνους, τον Ταζ, το υπέρκολλασμένα-wannabe σεξ στα τέσσερα μπορούν να με σώσουν απο την λαίλαπα  των εκνευριστικών ερεισμάτων του σήμερα. Τί διάολο είπα μόλις;
Τέλος, η όλη αυτή μπλόφα μου θύμισε τη Τάμπιθα στο Scary Movie 3, όταν είπε πώς έγινε ξανά καλό κοριτσάκι κι οτί λυτρώθηκε κι όταν την ρώτησε η ξανθιά "Really?" αυτή ξαναμεταμορφώθηκε σε κοριτσάκι του The Ring και είπε "No I'm just kidding!".

Κυριακή 18 Απριλίου 2010

Κατηγορώ...

...την ντουλάπα μου που αποφάσισε να χαλάσει και το δεύτερο συρτάρι της (το πάνω) εκτός απο την πόρτα που αποτελεί απειλή κάθε βράδυ για την σωματική μου ακεραιότητα, καθώς είναι ξεχαρβαλωμένη κι αν πέσει, θα πέσει ακριβώς στο σημείο που πέφτει και η καρμανιόλα. Στον λαιμό μου! Αποτέλεσμα, θα πεθάνω.
...την μυστήρια μυρωδιά τηγανιτού κρεμμυδιού που εμφανίζεται κάθε Κυριακή ξημερώματα στο σπίτι μου. Ποιός διάολος; Από πού διάολο; Γιατί στον διάολο;
...τις καινούγιες Vivident κεράσι-καρπούζι που θα έπρεπε να έχουν πιό δυνατή γεύση που δε φεύγει στο πρώτο δεκάλεπτο. Μεεεχ. Τσίχλα μάνιακ ραιτ;
...το πορτοφόλι μου που είναι συντηρητικό και παρθενοπιπίτσα, και δεν αφήνει τα ελάχιστα λεφτά μου να κάνουν σεξ μπας και πολλαπλασιαστούνε.
...το Μουλτιράμα που μου πήρε 40Ε για να μου εγκαταστήσει ενα πρόγραμμα που κάνει τον υπολογιστή μου να ανοιγοκλείνει όποτε θέλει με μπλε οθόνη και άσπρα γράμματα.
...τον κάθε σνομπ/μην με ακουμπάς/μαλάκα που απαξιεί με βλέμμα απέχθειας το εισιτήριο λεωφορείου που του δίνω όταν εγώ βγαίνω κι αυτός μπαίνει.
...τα άπειρα κόκκινα ποτήρια NesCafe με ξεραμένο καφέ στο δωμάτιο μου.

Τετάρτη 14 Απριλίου 2010

Παιχνίδια

Time up, φτού και βγαίνω, κρυφτήκαμε, σ'έπιασα όπως θέλεις πες το. Το θέμα είναι οτί εγω φωνάζω Φτου Ξελευτερία για όλους και αρχίζω να τρέχω μπας και βρω κρυψώνα. Αν θες, έλα να με κρύψεις εσύ. Κρύβεσαι καλά εσύ, χάνεσαι πως το λένε. Πάμε για καυγά και καλύτερα απλά να φύγω- αποδεδειγμένο κόλπο-ξέρεις ποιός το κανει και μάλιστα με επιτυχία! Τέλος πάντων, αλήθεια κουράστηκα, την κάνω απο εδώ. Α ναι, μη ξεχνιόμαστε, καλημέρα.

Δευτέρα 12 Απριλίου 2010

...Δημιουργία

"Αν και δε θέλω να το παραδεχτώ ή χειρότερα να αποφεύγω να το σκέφτομαι, θα ήταν ψεύτικο και παραπλανητικό ίσως και χυδαίο να μην έλεγα πως θα κλάψω αν δε πετύχω, έτσι όπως θέλω τώρα στη ζωή μου".

11/07/2009

Πέμπτη 8 Απριλίου 2010

Καλειδοσκόπια

Θέλω με μια ανάσα να σου πώ, πως θέλω να πνιγώ με τη τσίχλα μου γιατί δε μ'αρέσει η γεύση της. Σαν τί άλλο να κάνω; Πες μου εσύ αν ξέρεις την λύση. Την μασάω εδώ και ώρες, έχει χάσει τον μεντοειδή της σκοπό κι απλά πλέον με κουράζει. Τελειώνει ο χρόνος σου, μίλα πες μου. Έχω βάλει χρονόμετρο αν δε με πιστεύεις, ρώτα τον. Ποιόν; Σου είχα πει προχθές, αν ξέχασες κακό του κεφαλιού σου. Ο χρόνος κυλάει κι εσύ νομίζω έχασες. Άλλη μια ευκαιρία, οκ αντιστρέφω άλλη μιά φορά την πλαστική κλεψύδρα και σου δίνω περιθώριο δύο λεπτά, εντάξει μπορεί και μέρες, δε ξέρω απο σένα θα εξαρτηθεί. Στο λέω. Όλο το θέμα με τη τσίχλα έχει γίνει καραμέλα ε; Κόφτο. Αλήθεια σου λέω. Μου αρκεί όλο αυτό.
Βλέπω τα λουλούδια να αλλάζουν χρώματα ξαφνικά κι εσύ χάνεσαι καθώς μεταμορφώνονται σε θρανια που με αναγκάζουν να γράψω να γράψω να γράψω και καπου εκεί πάλι τελειώνει ο χρόνος μου. Ξέρω οτί απέτυχα σε αυτό το στάδιο αλλά η αλήθεια είναι οτί  κέρδισα πολλά. Ίσως όντως τωρα να μη τα καταλαβαίνω, γιατί φυσικά δε θέλω. Τώρα θέλω άλλα πράγματα απο έναν απλό και ρηχό απολογισμό. Ο χρόνος πάλι με πιέζει, δεν έχω ούτε ένα λεπτό πιά. Πρέπει να φύγω αν και δε έχω κάπου να πάω. Το πολύ πολύ να κάνω βόλτες πάνω κάτω μέχρι θυμώσω και εκεί... φτου και πάλι απο την αρχή. Έχουν γίνει τόσο πολλά, αλλά στην πραγματικότητα τίποτα. Έτσι δεν είναι; Έτσι δε γίνεται κάθε φορά; Τόσα πολλά αλλά στην ουσία τίποτα. Τόσο πολύ, αλλά δεν οφελεί. Θέλει κι άλλο απ΄ότι φαίνεται. Απο μένα είναι οκ.

Πέμπτη 1 Απριλίου 2010

Τέσσερις Εποχές

Ένα από τα αγαπημένα μου ρητά, σήμερα έπαψε να ισχύει για την πάρτη μου. "Η καλή μέρα απο το πρωί δεν φαίνεται" τελικά και είναι αποδεδειγμένο. Λιανά ευθύς αμέσως.
Ξερνάς ή μάλλον πιό πριν, πίνεις, ξερνάς, πάει εφτά το πρωί, ξυπνάς στις εννέα, κεφάλι ελπίζεις να μην είχες, δε πίνεις καφέ γιατί ζείς στον ιδανικό σου κόσμο, εκεί που οι άνθρωποι κοιμούνται μες τα τραίνα, αργείς, παίρνεις ταξί, η μπροστινή σου στο εκδοτήριο έχει έρθει με μπλοκάκι ετήσιων ερωτήσεων σχετικά με ο,τιδήποτε έχει να κάνει με τον ΟΣΕ, δε βρίσκεις θέσεις, κάθεσαι σαν απροσάρμοστο στην "τετράδα" και τα γόνατα σου κάνουν παρέα με εκείνα της απέναντί.
Ακολουθεί παράγραφος επίθεσης σε σένα ξανθιά ηλίθια μαγκιώρα.
Τοποθετείς το σάπιο και γεμάτο τζιν κεφάλι σου, ση σχισμή παραθύρου-θέσης τραίνου, βολεύεσαι κούτσα κούτσα και πας να κοιμηθείς. Προαιρετικά αφήνεις το κάτω χείλος σου να πέσει έτσι ώστε να αποκτήσεις τη γελοία εκείνη φάτσα καθιστού κοιμισμένου. Περιμένεις με νύχια και με δόντια τον ελεγκτή για το κόψιμο του εισιτηρίου σου, έρχεται τον ρωτάς με όση φωνή μπορούν να παράγουν οι φωνητικές σου χορδές σε πόση ώρα θα φτάσεις για να βάλεις ξυπνητήρι. Το βάζεις αφού ξεμπλέκεις τα ακουστικά που πάλι το φάντασμα πρόλαβε να μπερδέψει και ναι! Νάνι. Νόκια connecting people στην συνέχεια. "Έλα τί κάνεις;", "Δε σ'ακούω είμαι στο τραίνο, δεν έχει σήμα" , "Μ'ακούς;".  Κλείνει."Έλα δε σ'ακούω δεν έχω σήμα", "Πωωω ρεεε". Κλείνει. "Δε σ'ακούω σου λέω, μ'ακούς;".
Αρχικά η λανθασμένη εντύπωση οτί θα ξεμπερδέψω με μία λοξή ματιά, με ώθησε να κοιτάξω ευγενικά και με φάτσα που θυμίσε τον γάτο απο το Σρεκ, την ξανθιά απέναντι μου. "Έλα δεν έχω σήμα σου λέω", "Είμαι στο τραίνο". Κλείνει.
Ματαιώνεται με πολλά λίτρα ρεαλισμού το σχέδιο "Θα-κοιμηθώ-στο-τραίνο,άρα-να-μη-πιώ-καφέ" και πρίν προχωρήσεις στον πλάνο Β', ψάχνείς για στυλό, ή έστω ένα μολύβι για να βγάλεις όλο σου το μίσος για τα κινητά κι όταν νιώθεις τα γόνατα της ηλίθιας να πιέζουν τα δικά σου, της ζητάς ευγενικά στυλό και αρχίζεις να την θάβεις με μανία στο τετράδιο σου."Έλα δε σ'ακούω, είμαι στο τραίνο και δεν έχω σήμα". Κλείνει.
Και τώρα, ήρθε η στιγμή να γυρίσει η πουτάνα η ρόδα και φτάνεις στον προορισμό σου. Κατεβαίνεις απο το τραίνο, βλέπεις ένα χαμόγελο να σε περιμένει κι ακούς τον ήχο που ακούγεται σαν "Πάμε για παγωτό στους καταρράκτες!". Παγωτό για πρωινό-επιστροφή στην ιδανική σου πολιτεία. Φύση, χωνάκι, νερά και μουσική έρχονται να αντικαταστήσουνε την ανάμνηση του πονοκεφάλου και της φρικτής ηλίθιας που ακόμα ψάχνει σήμα. Μελωδικές κουβέντες, βροχή και πουρ μπουάρ ακολουθούν.
Μπαίνοντας στο τραίνο της επιστροφής, γελάς με την σπαστικιά που τυχαίνει να κάθεται απέναντι σου και που ψάχνει στον κατάλογο της ξεχασμένα What's Up. Δεν έχεις λόγο να εκνευριστείς αυτή τη φορά.