Συνολικές προβολές σελίδας

Παρασκευή 26 Ιουνίου 2009

Δεν έχει τίτλο.

Ούτε τίτλο μπορώ να σκεφτώ, ούτε τί να γράψω σε αυτό το σημείο. Τα΄χω χαμένα όλα στο μυαλό μου και αφήνομαι στο πολύ εκνευριστικό και μισητό '' δεν ξέρω από πού να αρχίσω ''. Αυτό λοιπόν που θα κάνω είναι να καταγράψω όποια σκέψη μου μοιάζει πιό ολοκληρωμένη και έτοιμη να μεταφραστεί σε λόγια.
Ανάμεσα στους παλιούς και στους επόμενους, είμαστε οι άτυχοι. Βρισκόμαστε στην μειωνεκτική θέση του σήμερα. Δεν έχουμε σχέση με το χθές και σίγουρα το αύριο θα είναι αφιλόξενο. Ο ρόλος που ερμηνεύουμε έχει να κάνει με την σημερινή παράσταση της ζωής μας. Είμαστε αυτοί που παίζουν σήμερα και θεατές μας είναι οι ηθοποιοί του χθές και του αύριο.
Οι ''χθεσινοί'' έπαιξαν στην ταινία που εμείς σήμερα αντιμετωπίζουμε σαν ιστορία. Την έχουμε μπροστά μας, αλλά δεν μπορούμε να ενταχθούμε εκεί. Δεν μας ανήκει. Η δόξα του παρελθόντος είναι όσων σήμερα μας παρακολουθούν ως παλιοί. Το μόνο που μας συνδέει είναι να τους βλέπουμε να χάνονται ο ένας μετά τον άλλο. Η αυλαία πέφτει για εκείνους κι ότι είδαμε έιδαμε. Αυτοί που θα πάρουν την θέση μας, όταν εμείς γίνουμε βετεράνοι ηθοποιοί, είναι οι μελλοντικοί. Αυτοί που τώρα, μας παρακολουθούν ανήμποροι να παίξουν στην ταινία θα είναι οι αυριανοί πρωταγωνιστές. Δεν είμαστε ούτε εκεί ευπρόσδεκτοι και δεν θα μας ανήκει ούτε τότε η μελλοντική δόξα.
Δεν μας ανήκει τίποτα από το παρελθόν και τίποτα από το μέλλον και αυτό που έχουμε είναι η ατυχία να είμαστε οι παρακολουθητές του χθές, οι ανυπόμονοι του αύριο και οι φιλόδοξοι του σήμερα. Αποχαιρετάμε καθημερινά, ηθοποιούς-θρύλους του χθές χωρίς όμως να έχουμε παίξει στην ίδια παράσταση. Ξέρουμε τα έργα τους αλλά δεν είχαμε την τύχη να τους δούμε να '' παίζουνε''. Είμαστε άτυχοι. Οι μελλοντικοί θα έχουν την τύχη να τους γνωρίσουνε νεκρούς, δε θα τους έχουν δει να χάνονται. Είμαστε άτυχοι.
Δεν είχαμε ούτε την τύχη να τους γνωρίσουμε, αλλά ούτε την τύχη να μην τους γνωρίσουμε. Δεν μας ανήκει ούτε η γνώση, ούτε η άγνοια.
Michael Jackson Αναπάυσου εν ειρήνη.

Πέμπτη 25 Ιουνίου 2009

Υπάρχει πρόβλημα όταν ...

- φέρνεις στο μυαλό ένα καλοψημένο μπουτάκι με ρυζάκι δίπλα, κάθε φορά που ακούς την λέξη ''κοτόπουλο'' αντί να σου έρχεται η εικόνα μιάς κότας.
- κάθε φορά μετά από ''λογομαχία'' συνήθως μετά από λίγο κρασί και μεταξύ φίλων αυτό που ακούγεται στο τέλος (ξέρεις μετά την ένταση που ηρεμούν τα πνεύματα) είναι '' Μα κι εγώ αυτό σου έλεγα τόση ώρα ''...
- κατεβαίνεις στις 3μιση τα ξημερώματα να πάρεις τσιγάρα και γυρνάς με κρουασανάκια σοκολάτας, ενημερωμένη πώς ο Μασούτης δεν έχει καλές σοκολάτες το καλοκαίρι (φρόντισε ο περιπτεράς να ρίξει λάσπη).
- ανεβαίνεις και σε ρωτάνε που είναι τα τσιγάρα. Ακολουθούν οι προσβλητικές δηλώσεις '' Τί έκανε το βλήμα ρε'', και οι ανούσιες και ήδη απαντημένες ερωτήσεις '' Καλά ρε, κατέβηκες για τσιγάρα και ξέχασες να πάρεις;''.
- βγαίνεις από την αίθουσα με χαμόγελο και λές σε όλους '' 10 ! 10 !'' και τελικά παίρνεις 6.
- κυνηγάς αυτό που θέλεις και είσαι ο σπασίκλας, ο αγχωτικός, ο ...psycho.
- τα γράφεις όλα και τα αφήνεις στην ροή τους και είσαι ο βλάκας, ο αδιάφορος, ο ...looser.
- έχεις στην ΚοσμΟΤΕ 180Ε επιδότηση ενώ ταυτόχρονα χρωστάς στην EUROBANK το ίδιο ποσό. Φυσικά δεν έχεις 180Ε και δεν θέλεις κινητό.
-είναι τόσο δύσκολο να πιείς έναν καφέ με κάποιον που σκέφτεται σαν εσένα.

Υπάρχει πρόβλημα την στιγμή που αντί γι΄αυτό που γράφω τώρα, ήθελα να γράψω '' Έπεται συνέχεια''...

Κυριακή 21 Ιουνίου 2009

Δε βάζω μυαλό εγώ... 'Ανθρωποι vol. #2

Από μικρή ήμουν χαμηλών τόνων παιδί, ντάξει ας αρκεστούμε στο γεγονός οτί δεν έκανα ποτέ τον μπαμπά μου να χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο επειδή δεν τελείωσε έξω εκείνο το βράδυ, ούτε την μαμά μου να ορκίζεται να μην ξανακάνει παιδί. Εδώ που τα λέμε, δεν εκανε άλλο παιδί, αλλά θα προβληματιστώ γι'αυτό άλλη φορά. Μάλλον την ολοκλήρωσα εγώ, τί διάολο, δεν αρκώ;
Από την στιγμή που γεννιόμαστε, γνωρίζουμε ανθρώπους που είναι ικανοί να μας εκνευρίζουν ακόμα κι όταν είμαστε μωρά, να συνεχίσουν να το κάνουν όταν είμαστε παιδιά, και φυσικά δε σταματούν όταν ενηλικιωθούμε. Δε μπορείς να μου βγάλεις από το μυαλό, οτί αυτοί που μπουκάρουν στο λεωφορείο λες και μοιράζεται κάποιο σπάνιο είδος διαμαντιού μέσα, χωρίς πρώτα να σε αφήσουν να κατέβεις, δεν ήταν ηταν σπαστικά ως μωρά. Σίγουρα θα ξυπνούσαν άκυρες ώρες και θα έκλαιγαν μέχρι και πέντε λεπτα πρίν έρθει η ώρα που έπρεπε να πάει στην δουλεία ο μπαμπάς. Μετά ύπνος μέχρι να γυρίσει ο μπαμπάς.
Βρε, ο άνθρωπος δεν αλλάζει κι εδώ αν πας να με ταπώσεις λέγοντας μου τον κλισέ ρομαντισμό '' Εάν θέλει, αλλάζει '' εγώ θα σου απαντήσω πολύ ρεαλιστικά '' Δεν θέλει ! Γιατί μπαίνει πρώτος στο λεωφορείο ! ''.
Ένας άλλος σπάστης ενήλικας που, χωρίς αμφιβολία, μικρό έκρυβε το τηλεκοντρόλ δευτερόλεπτα πρίν αρχίσει η αγαπημένη εκπομπή της μαμάς, είναι αυτός που κραταέι ομπρέλλα και επιμένει να περπατάει κάτω απο τα υποστεγάκια στην άκρη του πεζοδρομίου. Για να το κάνω χειρότερο, ενδέχεται να φοράει ακόμα και κουκούλα και να κοιτάει με θράσσος τις βιτρίνες γιατί δε βιάζεται. Επίσης λατρεύει να περνάει κάτω απο εκεί που σταματάνε τα υποστεγάκια και μαζεύεται το νερόβροχο για να απολαύσει τον ήχο που κάνει καθώς πέφτει πάνω στην ομπρέλλα. Εσύ φυσικά, δεν έχεις ομπρέλλα, ούτε κουκούλα, βιάζεσαι, έχεις γίνει λούτσα και ενώ δε θές, σου'ρχονται στο κεφάλι οι χοντρές σταγόνες -Εδώ μπορείς να φανταστείς την παραπονεμένη φατσούλα αυτού που κρατά ομπρέλλα που έχασε τις σταγόνες- .
'Οταν ήμουν μικρό κοριτσάκι, στην γειτονιά μου είχα μια παρέα που παίζαμε μαζί τα απογεύματα. Συγκεκριμένα θα μιλήσω για ένα κοριτσάκι που έκλεβε στα μήλα, θύμωνε όταν δε γινόταν το δικό της και πάντα ήθελε να είναι η αρχηγός της παρέας. Από τότε έχουμε χαθεί, αλλά κάτι μου λέει πως είναι εκείνη που δε θα κουνηθεί για κανέναν λόγο, ακόμα κι αν είσαι στα πρόθυρα να πέσεις πηγαίνοντας τουαλέτα σε κάποιο ασφυκτικά γεμάτο μαγαζί. Δε κουνιέται σε λέω ! Προτιμά να την σπρώξεις και να την βρίσεις απο μέσα σου, παρά να κουνηθεί. Ξές γιατί; Γιατί κατάφερε να σε κάνει σα τα μούτρα της. Να σε εκνευρίσει δηλαδή πρώτα, να σε κάνει σπάστη για την παρέα σου και τέλος να σου χαλάσει την βραδιά.
Ένα πρώτο συμπερασμα είναι πως οι σπάστες έχουν απώτερο σκοπό να σε εκνευρίσουν (κι απο κεί παίρνουν την δύναμή τους καθώς σου ρουφάνε την χαρά) και ύστερα να σε κάνουν έναν απ'αυτούς.
Σου θυμίζει καθόλου τις εκνευριστικές ταινιές του hollywood με τα βαμπίρ και τα λυσασμένα ζόμπι; Αν ναι, πέτυχα τον σκοπό μου. Το όλο θέμα πρόκειται για '' Βαμπιρισμό ''. Δηλαδή να μην ικανοποιείσαι με τον εαυτό σου και να χρειάζεσαι κάποιον άλλον για να του κλέψεις κάτι που του δίνει ζωή, κλέβοντας τους κατά μία έννοια την δύναμή του. Να είσαι ανίκανος να παράγεις την δύναμη που χρειάζεσαι καθημερινά και να την κλέβεις (ένας τρόπος είναι να τον εξοργίσεις) από κάποιον άλλον.