Από μικρή ήμουν χαμηλών τόνων παιδί, ντάξει ας αρκεστούμε στο γεγονός οτί δεν έκανα ποτέ τον μπαμπά μου να χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο επειδή δεν τελείωσε έξω εκείνο το βράδυ, ούτε την μαμά μου να ορκίζεται να μην ξανακάνει παιδί. Εδώ που τα λέμε, δεν εκανε άλλο παιδί, αλλά θα προβληματιστώ γι'αυτό άλλη φορά. Μάλλον την ολοκλήρωσα εγώ, τί διάολο, δεν αρκώ;
Από την στιγμή που γεννιόμαστε, γνωρίζουμε ανθρώπους που είναι ικανοί να μας εκνευρίζουν ακόμα κι όταν είμαστε μωρά, να συνεχίσουν να το κάνουν όταν είμαστε παιδιά, και φυσικά δε σταματούν όταν ενηλικιωθούμε. Δε μπορείς να μου βγάλεις από το μυαλό, οτί αυτοί που μπουκάρουν στο λεωφορείο λες και μοιράζεται κάποιο σπάνιο είδος διαμαντιού μέσα, χωρίς πρώτα να σε αφήσουν να κατέβεις, δεν ήταν ηταν σπαστικά ως μωρά. Σίγουρα θα ξυπνούσαν άκυρες ώρες και θα έκλαιγαν μέχρι και πέντε λεπτα πρίν έρθει η ώρα που έπρεπε να πάει στην δουλεία ο μπαμπάς. Μετά ύπνος μέχρι να γυρίσει ο μπαμπάς.
Βρε, ο άνθρωπος δεν αλλάζει κι εδώ αν πας να με ταπώσεις λέγοντας μου τον κλισέ ρομαντισμό '' Εάν θέλει, αλλάζει '' εγώ θα σου απαντήσω πολύ ρεαλιστικά '' Δεν θέλει ! Γιατί μπαίνει πρώτος στο λεωφορείο ! ''.
Ένας άλλος σπάστης ενήλικας που, χωρίς αμφιβολία, μικρό έκρυβε το τηλεκοντρόλ δευτερόλεπτα πρίν αρχίσει η αγαπημένη εκπομπή της μαμάς, είναι αυτός που κραταέι ομπρέλλα και επιμένει να περπατάει κάτω απο τα υποστεγάκια στην άκρη του πεζοδρομίου. Για να το κάνω χειρότερο, ενδέχεται να φοράει ακόμα και κουκούλα και να κοιτάει με θράσσος τις βιτρίνες γιατί δε βιάζεται. Επίσης λατρεύει να περνάει κάτω απο εκεί που σταματάνε τα υποστεγάκια και μαζεύεται το νερόβροχο για να απολαύσει τον ήχο που κάνει καθώς πέφτει πάνω στην ομπρέλλα. Εσύ φυσικά, δεν έχεις ομπρέλλα, ούτε κουκούλα, βιάζεσαι, έχεις γίνει λούτσα και ενώ δε θές, σου'ρχονται στο κεφάλι οι χοντρές σταγόνες -Εδώ μπορείς να φανταστείς την παραπονεμένη φατσούλα αυτού που κρατά ομπρέλλα που έχασε τις σταγόνες- .
'Οταν ήμουν μικρό κοριτσάκι, στην γειτονιά μου είχα μια παρέα που παίζαμε μαζί τα απογεύματα. Συγκεκριμένα θα μιλήσω για ένα κοριτσάκι που έκλεβε στα μήλα, θύμωνε όταν δε γινόταν το δικό της και πάντα ήθελε να είναι η αρχηγός της παρέας. Από τότε έχουμε χαθεί, αλλά κάτι μου λέει πως είναι εκείνη που δε θα κουνηθεί για κανέναν λόγο, ακόμα κι αν είσαι στα πρόθυρα να πέσεις πηγαίνοντας τουαλέτα σε κάποιο ασφυκτικά γεμάτο μαγαζί. Δε κουνιέται σε λέω ! Προτιμά να την σπρώξεις και να την βρίσεις απο μέσα σου, παρά να κουνηθεί. Ξές γιατί; Γιατί κατάφερε να σε κάνει σα τα μούτρα της. Να σε εκνευρίσει δηλαδή πρώτα, να σε κάνει σπάστη για την παρέα σου και τέλος να σου χαλάσει την βραδιά.
Ένα πρώτο συμπερασμα είναι πως οι σπάστες έχουν απώτερο σκοπό να σε εκνευρίσουν (κι απο κεί παίρνουν την δύναμή τους καθώς σου ρουφάνε την χαρά) και ύστερα να σε κάνουν έναν απ'αυτούς.
Σου θυμίζει καθόλου τις εκνευριστικές ταινιές του hollywood με τα βαμπίρ και τα λυσασμένα ζόμπι; Αν ναι, πέτυχα τον σκοπό μου. Το όλο θέμα πρόκειται για '' Βαμπιρισμό ''. Δηλαδή να μην ικανοποιείσαι με τον εαυτό σου και να χρειάζεσαι κάποιον άλλον για να του κλέψεις κάτι που του δίνει ζωή, κλέβοντας τους κατά μία έννοια την δύναμή του. Να είσαι ανίκανος να παράγεις την δύναμη που χρειάζεσαι καθημερινά και να την κλέβεις (ένας τρόπος είναι να τον εξοργίσεις) από κάποιον άλλον.
Από την στιγμή που γεννιόμαστε, γνωρίζουμε ανθρώπους που είναι ικανοί να μας εκνευρίζουν ακόμα κι όταν είμαστε μωρά, να συνεχίσουν να το κάνουν όταν είμαστε παιδιά, και φυσικά δε σταματούν όταν ενηλικιωθούμε. Δε μπορείς να μου βγάλεις από το μυαλό, οτί αυτοί που μπουκάρουν στο λεωφορείο λες και μοιράζεται κάποιο σπάνιο είδος διαμαντιού μέσα, χωρίς πρώτα να σε αφήσουν να κατέβεις, δεν ήταν ηταν σπαστικά ως μωρά. Σίγουρα θα ξυπνούσαν άκυρες ώρες και θα έκλαιγαν μέχρι και πέντε λεπτα πρίν έρθει η ώρα που έπρεπε να πάει στην δουλεία ο μπαμπάς. Μετά ύπνος μέχρι να γυρίσει ο μπαμπάς.
Βρε, ο άνθρωπος δεν αλλάζει κι εδώ αν πας να με ταπώσεις λέγοντας μου τον κλισέ ρομαντισμό '' Εάν θέλει, αλλάζει '' εγώ θα σου απαντήσω πολύ ρεαλιστικά '' Δεν θέλει ! Γιατί μπαίνει πρώτος στο λεωφορείο ! ''.
Ένας άλλος σπάστης ενήλικας που, χωρίς αμφιβολία, μικρό έκρυβε το τηλεκοντρόλ δευτερόλεπτα πρίν αρχίσει η αγαπημένη εκπομπή της μαμάς, είναι αυτός που κραταέι ομπρέλλα και επιμένει να περπατάει κάτω απο τα υποστεγάκια στην άκρη του πεζοδρομίου. Για να το κάνω χειρότερο, ενδέχεται να φοράει ακόμα και κουκούλα και να κοιτάει με θράσσος τις βιτρίνες γιατί δε βιάζεται. Επίσης λατρεύει να περνάει κάτω απο εκεί που σταματάνε τα υποστεγάκια και μαζεύεται το νερόβροχο για να απολαύσει τον ήχο που κάνει καθώς πέφτει πάνω στην ομπρέλλα. Εσύ φυσικά, δεν έχεις ομπρέλλα, ούτε κουκούλα, βιάζεσαι, έχεις γίνει λούτσα και ενώ δε θές, σου'ρχονται στο κεφάλι οι χοντρές σταγόνες -Εδώ μπορείς να φανταστείς την παραπονεμένη φατσούλα αυτού που κρατά ομπρέλλα που έχασε τις σταγόνες- .
'Οταν ήμουν μικρό κοριτσάκι, στην γειτονιά μου είχα μια παρέα που παίζαμε μαζί τα απογεύματα. Συγκεκριμένα θα μιλήσω για ένα κοριτσάκι που έκλεβε στα μήλα, θύμωνε όταν δε γινόταν το δικό της και πάντα ήθελε να είναι η αρχηγός της παρέας. Από τότε έχουμε χαθεί, αλλά κάτι μου λέει πως είναι εκείνη που δε θα κουνηθεί για κανέναν λόγο, ακόμα κι αν είσαι στα πρόθυρα να πέσεις πηγαίνοντας τουαλέτα σε κάποιο ασφυκτικά γεμάτο μαγαζί. Δε κουνιέται σε λέω ! Προτιμά να την σπρώξεις και να την βρίσεις απο μέσα σου, παρά να κουνηθεί. Ξές γιατί; Γιατί κατάφερε να σε κάνει σα τα μούτρα της. Να σε εκνευρίσει δηλαδή πρώτα, να σε κάνει σπάστη για την παρέα σου και τέλος να σου χαλάσει την βραδιά.
Ένα πρώτο συμπερασμα είναι πως οι σπάστες έχουν απώτερο σκοπό να σε εκνευρίσουν (κι απο κεί παίρνουν την δύναμή τους καθώς σου ρουφάνε την χαρά) και ύστερα να σε κάνουν έναν απ'αυτούς.
Σου θυμίζει καθόλου τις εκνευριστικές ταινιές του hollywood με τα βαμπίρ και τα λυσασμένα ζόμπι; Αν ναι, πέτυχα τον σκοπό μου. Το όλο θέμα πρόκειται για '' Βαμπιρισμό ''. Δηλαδή να μην ικανοποιείσαι με τον εαυτό σου και να χρειάζεσαι κάποιον άλλον για να του κλέψεις κάτι που του δίνει ζωή, κλέβοντας τους κατά μία έννοια την δύναμή του. Να είσαι ανίκανος να παράγεις την δύναμη που χρειάζεσαι καθημερινά και να την κλέβεις (ένας τρόπος είναι να τον εξοργίσεις) από κάποιον άλλον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου