Συνολικές προβολές σελίδας

Τρίτη 28 Δεκεμβρίου 2010

Απολογισμός 2010

Προφανώς και δε θα κάτσω να γράψω τί με πείραξε και τί κέρδισα αυτή τη χρονιά γιατί

 α. δεν ενδιαφέρει κανέναν,
 β. δεν είμαστε γυμνάσιο για να κάνουμε υπερ και κατά,
 γ. δε βρίσκομαι σε κάποιο δωμάτιο επικοινωνίας reality show για να θάψω άνετα κόσμο

Επίσης για κάποιο λόγο πιστεύω πώς δεν θα με βοηθήσει σε κάτι όλη αυτή η προσπάθεια σκαλίσματος της χρονιάς. Ξέρω τί συνέβη, τί κέρδισα, τί με έκανε να στεναχωρηθώ, τί με έκανε να σκεφτώ, τί με έκανε ευτυχισμένη και προπάντως τί με εκνέυρισε. Κι εκεί θα σταθώ.

Ακολουθεί απολογισμός εκνευριστικών συνηθειών:

  • Απο μικρή ηλικία θυμάμαι να μου κάνουν την ερώτηση που ορκίζομαι την έβλεπα σε εφιάλτες να βγαίνει απο το στόμα τεράτων καθώς που ζουπούσαν τα μάγουλα " Ποιόν αγαπάς περισσότερο; Την μαμά ή τον μπαμπά;".  Είναι ο,τι πιό ηλίθιο έχει εδραιώσει η ανθρωπότητα σε ερώτηση και μάλιστα απευθυνόμενη σε παιδί. Εκείνο ζορίζεται, νιώθει άσχημα που πρέπει να ιεραρχήσει την αγάπη του και ο γονιός που δε θα είναι ο "αγαπητός" θα ανοίξει το κουτί με τα υπαρξιακά του, θα κρατήσει μία πικρία στο παιδί του και φυσικά θα αρχίσει να ψιλοζηλεύει τον σύντροφό του.

  • Για να κλείσω με την παιδική ηλικία, να προσθέσω και την δεύτερη ενοχλητική ερώτηση του "Τί θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;". Ζω για την μέρα που ή θα ακούσω ή θα μου πουν οτί κάποιο παιδάκι απάντησε "Ανάλογα με τα μόρια των πανελλαδικών".
Στην εφηβεία.

  • Λιώνεις στην  msnάρα σου, ακούς τον Αγγελακάρα σου και μπορεί να διαβάζεις forums, μπορεί να κατασκοπεύεις το fb της γκόμενας του πρώην σου ή απλά μόλις έφαγες (για έμφαση της υπερχαλάρωσης) και απλά μαλακίζεσαι με τους φίλους σου με emoticons. Ξαφνικά κι απο το πουθενά ανοίγει παράθυρο και σου βγαίνουν γραμματάκια που δε σημαίνουν κάτι γιατί πολύ απλά είναι link στο youtube ή για τους ψαγμένους σε google video. Μπορείς να πεις πώς είσαι στο cafe world κι οτί αν τ'ανοίξεις θα κολλήσουν τα παράθυρα κι οτί θα το δείς σε λίγο. Κι εκεί που νόμιζες οτί την γλύτωσες, έρχεται η ερώτηση laser σε λίγα λεπτά που σε αφοπλίζει: "Το είδες;/ To άκουσες;". 
Λοιπόν για να δούμε. Είδες ή άκουσες κάτι στο νετ και σου άρεσε. Δε θα σου αρέσει περισσότερο ούτε θα γελάσεις πιό πολύ αν το δω/ακούσω κι εγώ! Τράβα απλά ξαναδές το, κάντο ήχο κλήσης και άσε με στην ησυχία μου!

  • Το καινούργιο msn είναι απαίσιο. Είναι σαν στατιστικός πίνακας αναλύσεων, δε μπορώ να βλέπω τα pms των επαφών μου και δε βρίσκω το κουμπί αποσύνδεσης. Επίσης τα τυποποιημένα εικονάκια είναι απαράδεκτα. Γι'αυτό χρησιμοποιώ το ανθρώπινο παλιό one. Αλλά μάντεψε! Όταν μου στέλνουν links δε μπορώ να τα πατήσω και να τα δω και πρέπει να κάνω ολάκερο copy paste. Και ναι μπορεί να με εκνευρίζουν τα links αλλά είμαι αγχωτικιά και θα σκάσω αν δε δω τί μου΄στειλες. Κι αν τελικά μ'αρέσει; 
  • Είσαι σε συναυλία και το τραγούδι που παίζει η μπάντα/τραγουδιστής/στρια σου θυμίζει εμένα και θέλεις να με πάρεις τηλέφωνο  να μου το βάλεις. Είναι τόσο γλυκό εκ μέρους σου και αλήθεια θα χαμογελάσω αλλά, θέλω να ξέρεις πώς το μόνο που ακούω είναι: εσένα να τραγουδά μετά το "έεελα τ'ακούυυυς;" γκράτσα γκρούτσα, χιλιάδες παράφωνους να γαμάνε το ελάχιστο που υποακούγεται απο το live, τ'ακούυυυς;, γκράτσα γκρούτσα, σ'αγαπάααααααω, γκράτσα". 
  • Είσαι εντός μιάς συζήτησης χωρίς να μας απασχολεί ιδιαίτερα το θέμα και σε μία μου πρόταση ή ερώτηση λες με βλέμμα μυρικαστικού "τίιιιι;" ενώ έχεις ακούσει ολοκάθαρα τί είπα. Μπορώ άνετα να σε ξεσκεπάσω εάν απλά δε επαναλάβω τί είπα κι εσύ θα αναγκαστείς να "ακούσεις" τελικά με τη μία τί σου είχα πει. 
  • Γνωρίζεις κάποιον και μετά τα υπερ τυπικά πώς σε λένε, τί σπουδάζεις, με τί ασχολείσαι, δεν έχεις τόσο τί να πείτε που αρχίζετε την πανηλίθια αναζήτηση κοινών γνωστών αν τυχόν πιάσεις καμία ίδια σχολή, στέκι, κατασκήνωση, γειτονιά. Παράδειγμα:
-Ξέρεις μια Μαρία; (η πιό άχρηστη γενικότητα του κόσμου)
-Ναι! Μία καστανόξανθη; (έλα ρε, καλά ε μιλάμε απίστευτο, καστανόξανθο;)
-Και γαμώ τα άτομα.
-Ναι ναι, τα σπάει.

        Τώρα, πες μου, τον συμπάθησες πιό πολύ; Σου άλλαξε τη ζωή; Θα τον ξαναδείς επειδή ξέρει την Μαρία;

  • Για κάποιο λόγο θα κοιμηθείς  με άτομα (φίλους η όχι)για πρώτη φορά και λίγο πριν σας πάρει ο ύπνος έρχεται η ταπεινωτική ερώτηση "Ροχαλίζεις;". Εκεί αν ο ερωτηθέν δε πει "Μόνο όταν είμαι πολύ κουρασμένος ή πολύ κρυωμένος" να μη ξαναφάω πουρέ. 
Απλά παραδέξου οτί ροχαλίζεις ή βγάλε τα κρεατάκια σου εάν σου δημιουργεί σύνδρομο κατωτερότητας.

  • Είστε μεγάλη παρέα και πεινάτε και ήρθε η ώρα να παραγγείλετε να φάτε. Όταν έρχεται το φαί η πείνα σου είναι διαολεμένη και έχεις αγχωθεί οτί δε θα χορτάσεις. Τα φαγητά σου φαίνονται λίγα και ειδικά άμα είναι πίτσες και είναι στη μέση σχεδόν αγριοκοιτάζεις όποιον παίρνει κομμάτι.
Αποτέλεσμα;
Καίγεται το πίσω μέρος απο τα μπροστινά σου δόντια και ίσως ένα κομμάτι γλώσσας σου απο την καυτή πίτσα γιατί τρώς γρήγορα για να προλάβεις να φας πολύ πριν τελειώσει η πίτσα. Κάνεις εχθρούς με τις ματιές που τους ρίχνεις και μένει πίτσα στο κουτί γιατί φάγατε όλοι τόσο γρήγορα που σκάσατε.

  • Συνήθως κάτι σου ζητάει η μάνα σου κι αφηρημένα πάς να το κάνεις κι έχεις αλλού το μυαλό σου, δεν υπολογίζεις σωστά τις γωνίες, είναι καλοκαίρι και είσαι ξυπόλητος και χτυπάς το μικρό δαχτυλάκι του ποδιού σου. Το συνειδητοποιείς και σου δίνονται ακριβώς δύο δευτερόλεπτα παρά κάτι για να περιμένεις Τον Πόνο. Όλοι ξέρουμε πώς ο χειρότερος πόνος είναι ο πόνος του μικρού δαχτυλακίου στο πόδι κι οτί ο χρόνος πριν πονέσει είναι ο,τι πιό φρικτό υπάρχει σε αυτή τη ζωή.

  • Παρακολουθείς ένα τηλεπαιχνίδι και χωρίς κανένα λόγο παίρνεις το μέρος κάποιου απο τους παίχτες. Δε τους ξέρεις, πιθανόν να μη τους γνωρίσεις ποτέ σου αλλά τρέφεις κάποια συμπάθεια και θέλεις απεγνωσμένα να κερδίσει. Επίσης μισείς θανάσιμα τον αντίπαλό του και λες "YEEEES" όταν δώσει λανθασμένη απάντηση. Ίσως χαρείς περισσότερο με την ήττα του, παρά με την νίκη αυτού που ανεξήγητα υποστηρίζεις.

  • Ξεχνάς κάτι πολύ άκυρο. Πχ:
α. Μία μελωδία που έχεις να ακούσεις αιώνες που όμως είναι πολύ γνωστή όπως η μουσική του Ηρακλή στο star.
β. Το όνομα της αδερφής της γιαγιάς Τσαβέλλας απο την Παουλίνα (που είχε περιμαζέψει τον Καρλίτος που είχε σπάσει το πόδι του και το είχε σκάσει απο το σπίτι.)
γ. Το επίθετος της Λίλλυ απο το How I met you mother. 

Πράγματα που όλοι ξέρουμε και άμα μας ρωτούσαν σε άκυρη στιγμή απλά θα τα ξεστομίζαμε με φυσικότητα πχ για το "β": "Ζηνοβία" ή "ταν ταν ταταταν τα τααααααν ταρα τα ταν" για το "α". Το "γ" ακόμα άγνωστο ενώ θυμάσαι όλα τ'αλλα: Μόσμπυ, Έριξεν, Στίσνον, Σερμποτσκι.
Έτσι όμως τίποτα δε θα ήταν εκνευριστικό, οπότε όσα άτομα κι αν είστε μαζεμένα, όσα τηλεφωνα κι αν πάρεις, η άκυρή σου αναλαμπή, ξαφνικά θα έχει στοιχειώσει όλη την ανθρωπότητα και κανείς δε θα θυμάται αυτό που δε θυμάσαι εσύ τυχαία.

Miscellaneous:

  • Που χάνονται τα κωλόχαρτα στο camping.
  • Ο διαγωνισμός ποιανού χειροκρότημα θα ακουστεί τελευταίο σε μία συναυλία.
  • Όταν βήξει κάποιος στο σινεμά/βιβλιοθήκη/συναυλία ξαφνικά θ'αρχισουν να βήχουν οι πάντες.

    Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2010

    Κατηγορία σπαστικών παιχνιδιών στο Λούνα Πάρκ #1

    Εδώ αν έλεγα "'εβγαλε τα χεράκια του κι έβγαλε τα ματάκια του" θα ταίριαζε απόλυτα. Μα καλά, σχεδιάζεις το πιό υπερ γαλαξιακό  παιχνίδι που: 

    • φτάνει τόσο ψηλά που πάνω απ'τα καθίσματα βάζετε μανιτάρι για να μην παγώνει ο κόσμος,
    • που βλέπεις όχι μόνο όλη την πόλη αλλά και την διπλανή χώρα σαν σε χάρτη,
    • που κουνιέσαι περισσότερο κι απο κόκκο νες καφέ την ώρα που το χτυπάει το χτυπητήρι,
    • που σε κάνει να ξερνάς αλύπητα μέχρι και τον προχθεσινό γύρο και είσαι τόσο ψηλά που θα φτάσει στη γη, παγωμένο σαν καραμελάκι που θα φάει το ανόητο παιδάκι που μόλις βγήκε απο το καρουζέλ.
    Κι όλα αυτά, δεν έχεις σε κάποιον να τα πεις ή να τα ζήσετε μαζί επειδή το κάθισμα είναι ΜΟΝΟ. Δεν έχεις διπλανό γιατί τα καθίσματα αυτού του παραδείσου είναι ατομικά.

    Τί σημαίνει αυτό;

    • Σου΄ρχεται μιά μαλακία να πεις, να γελάσετε και δε μπορείς.
    • Φοβάσαι και δεν έχεις κάποιον να σε παρηγορήσει,
    • Τα σάλια που βγαίνουν απο το στόμα σου δεν έχουν διπλανό να ακουμπήσουν.
    Εxtra bonus μακάβριο:
     
    • σπάει και πέφτεις και πεθαίνεις μόνος σου ενώ κατα τ'αλλα το ultimate παιχνίδι είναι τόσο εξοπλισμένο που σε περίπτωση πτώσης παίζει σε ηχειάκια γύρω απ'το αυτί σου το "Ο αετός πεθαίνει στον αέρα".
    Ας πάρουμε τα πράγματα όμως με την σειρά τους.

    Σουλατσάρετε στο Λούνα Παρκ και ψάχνετε το πιό τρομακτικό παιχνίδι ν'ανεβείτε, ξάφνου κάτι αχνοφαίνεται στα ουράνια και αμέσως κοιτιέστε μεταξύ σας και πριν προλάβετε να ξεστομίσετε έστω ενα "Μαλάαααααακα πάμε σ'αυτό" τρέχετε μανιωδώς προς την ουρά του παιχνιδιού. Εκεί, περιμένετε συνήθως μιάμιση ζωή, μαλώνετε για τις δυάδες ενώ δε ξέρετε ακόμα πώς ο σχεδιστής του εν λόγω παιχνιδιού είναι emo.
    Όταν δείτε τα ατομικά καθισματάκια δε πτοείστε γιατί είστε ακόμα ενθουσιασμένοι με το τί σας περιμένει εκεί ψηλά (στης Τούμπας στο χαρέμι).  Κάθεται λοιπόν ο καθένας μόνος του και μέχρι να ξεκινήσει και κοιτάει γύρω του να βρεί τους φίλους του.
    Αρχίζει και για τα πρώτα δύο δευτερόλεπτα όλα είναι γαμάτα αφού αποκτάς την αίσθηση οτί είσαι μέσα στο μπολ ενός μίξερ μέσα σ'ενα διαστημόπλοιο κάτι εξωγήινων που φτιάχνουν κέικ.


    Απομυθοποίηση ΤΩΡΑ.

    Ξέρω οτί βαριέσαι αφού δεν έχεις να συναγωνιστείς κάποιον στις κραυγές και φυσικά δε μπορείς να κοροιδέψεις τον διπλανό σου που κάνει σα μωρό και θέλει να κατέβει, επειδή, Α ΝΑΙ! Δεν έχεις διπλανό!

    Όμως, το υπερπαιχνίδι το ξέρει όλο αυτό γιατί είναι απο το μέλλον και κρατάει λίγο. Οπότε κατεβαίνεις και τρέχεις σαν να ήσουν survivor για έξι μήνες προς τους φίλους σου και τους αγκαλιάζεις. Δε χάνεις χρόνο και λες τις αστείες μαλακίες που έχεις σκεφτεί και εκνευρίζεσαι γιατί ο "αν ο σχεδιαστής είχε φίλους, θα ήταν διπλανός σου" δε γελάει και καταβάθως συνειδητοποιείς πώς πιά δεν είναι αστείο ενώ κόβεις το λαιμό σου πώς εκεί πάνω θα είχατε κατουρηθεί στα γέλια.
    Ίσως αυτή η αστεία μαλακία να ήταν το μοναδικό που θα θυμόσασταν απο εκείνη τη μέρα εάν τα καθίσματα ήταν έστω διπλά.

    Συμπεράσματα:

    1. Σκοτώστε τα emo
    2. Δεν έχει σημασία τελικά το μέρος, αλλά η καλή παρέα.

    Σάββατο 11 Δεκεμβρίου 2010

    Τί τίτλο με λες τώρα, βρήκα το νόημα της ζωής σε λέω!

    Κατάρα στην κάθε ώρα και στιγμή που στην ερώτηση:

    "Αν είχες κάποια δύναμη ποιά θα΄θελες να΄ναι;"

    ...απαντούσα ο,τιδήποτε άλλο εκτός απο την φράση "Να ξέρω τί σκέφτεται ο άλλος".  Είμαι σίγουρη πώς τόσες φορές που μου την έχουν θέσει την ερώτηση, κάτι θα είχα καταφέρει έστω υποσυνείδητα.

    Τώρα, για να μη χρειαστεί να αντικρούσω τυχόν ρομαντικές απόψεις που θα υποστηρίζουν πώς έτσι θα χαθεί ο αυθορμητισμός στις ανθρώπινες σχέσεις ή η μαγεία του μυστηρίου στην αναζήτηση κάθε προσωπικότητας ξεχωριστά κι άλλες τέτοιες μικρόμυαλες κουραδο-επιθέσεις, πρέπει να εξηγήσω πρώτα τί θα σήμαινε πρακτικά αυτό στην ανθρωπότητα.

    Από την αρχαιότητα έως και μερικές δεκαετίες και μέχρι και σήμερα, οι άνθρωποι ώς έλλογα όντα προσπαθούν να μετατρέψουν τα συναισθήματά τους, τις επιθυμίες τους και γενικότερα τις σκέψεις τους σε κάτι απτό και χειροπιαστό για τον δίπλα του, προκειμένου να κατορθώσουν την λεγόμενη επικοινωνία. Με αυτόν τον τρόπο, συναναστρέφονται μεταξύ τους, συμβιώνουν, κτίζουν οικογένεις και στη συνέχεια κοινωνίες που μοιράζονται την ίδια "γλώσσα" ή αλλιώς κώδικα επικοινωνίας. Ο κώδικάς επικοινωνίας, διαφέρει απο την μία κοινωνία στην άλλη, επειδή διαμορφώνεται ανάλογα με τις ανάγκες της καθεμίας.

    Θέλω εδώ να προσπαθήσω να ερμηνεύσω την λέξη "ανάγκη". Οι ανάγκες μας, πηγάζουν προφανώς απο κάποια επιθυμία μας που με τη σειρά της χρειάζεται μία σκέψη να αιωρηθεί μες το μυαλό μας έτσι ώστε να προκληθούν τα αντίστοιχα συναισθήματα που θα επιφέρουν την θέληση, συνεπώς την ανάγκη. Η ανάγκη με τη σειρά της, προκαλεί πλήθος πράξεων μας στο όνομα της εκπλήρωσής της και κατά τη διάρκεια της ικανοποίησής μας, δημιουργούνται ολοένα και περισσότερες σκέψεις--> συναισθήματα--> επιθυμίες--> ανάγκες--> πράξεις.

    Επιστροφή στην "γλώσσα"

    Όταν προσπαθείς να εκπληρώσεις μιά σου ανάγκη, χρειάζεσαι να την συμβολοποιήσεις έτσι ώστε να καταλάβει ο δίπλα σου τί διάολο θέλεις. Ζώντας σε μία κοινή κοινωνία, ο δίπλα σου πάνω-κάτω αντιλαμβάνεται τους λόγους της ανάγκης σου και με το προσωπείο μιάς λέξης, του κάνεις λιανό τί θες.

    Συμπερασμα:

    Η κάθε λέξη έχει το δικό της νόημα μέσα σε μία πλούσια κωδικοποιημένη γλώσσα, που έχει τις βάσεις της στις ανάγκες της κάθε κοινωνίας, που έχουν σα θεμέλιο έναν σχετικά ίδιο τρόπο σκέψης των ανθρώπων που την συντελλούν.

    Πρέπει άμεσα να γίνει σαφές γιατί χρησιμοποιώ τον όρο "σχετικά" ενώ αναφέρομα σε κάτι τόσο θεμελιώδες όπως είναι ο τρόπος σκέψης ενός λαού αν θες, ή μιάς μικρής κοινότητας, ή ακόμα χειρότερα του κάθε ανθρώπου. Αρχίζω με ρητό:

    "Στο μόνο που συμφωνούμε, είναι οτί διαφωνούμε".

    Αρκετά ξεκάθαρο μήνυμα και υπερβολικά κοντά στην αλήθεια του οτί είναι πρακτικά αδύνατο να συμφωνήσουμε απο τη στιγμή που δε ξέρεις:

    Τί σκέφτομαι--> Πώς νιώθω--> Τί θέλω--> Τί σου ζητάω.

    Είναι επίσης αδύνατο να σου δώσω να καταλάβεις τί εννοώ απο τη στιγμή που ούτε για μισό δευτερόλεπτο δε σκεφτήκαμε ίδια, συνεπώς δε νιώσαμε ίδια, δε θελήσαμε τα ίδια και προφανώς δε χρειαστήκαμε τα ίδια.
    Στο περίπου; Ναι! Όσο θες. Αλλά αυτό το περίπου έρχεται και τα διαλύει όλα, καθώς το δευτερο ρητό για σήμερα

    "Η λεπτομέρια κάνει τον πρωταθλητή"

    έρχεται και γεμίζει "φασούλι, φασούλι" το σακούλι των διαφορών μέσα σ'αυτό το κόσμο και τον οδηγεί σε πολέμους, τρομοκρατικές οργανώσεις, σφαγές, πληθώρα ιδεολογιών, γούστα, στυλ ντυσίματος, ερωτικά φετίχ, διαφορετικά αγαπημένα φαγητά.

    Βλέπεις, ο καθένας μας απο τη πρώτη στιγμή της ζωής του, αρχίζει και διαμορφώνει τον πολύτιμο τρόπο σκέψης τους ο οποιός χτίζεται απο τα καθημερινά ευσυνείδητα ερείσματα απο το περιβάλλον μας, υποσυνείδητα και πιό ύπουλα απο αυτά που δε σκεφτόμαστε και φυσικά απο την μοναδική μας ανθρώπινη φυσική ικανότητα αντιμετώπισης της κάθε παραμικρής κατάστασης.

    Εκ των πραγμάτων, μπορεί να σκεφτόμαστε παρόμοια, ίδια όμως ποτέ. Κι έτσι δε μπορώ να σε καταλάβω όχι ώρες ώρες, αλλά ποτέ. Γι'αυτό θα'θελα απεγνωσμένα, σχεδόν κολασμένα να μπορώ να ξέρω όχι μόνο τί σκέφτεσαι, αλλά πώς  σκέφτεσαι αυτό που σκέφτεσαι για να μπορέσω να συμφωνήσω μαζί σου.
    Weapon power προς όφελος της ανθρωπότητας λοιπόν. Είδες τελικά; Καμία μαγεία δε θα χαθεί. Ίσα ίσα θα αποκτήσουμε την ηδονική στιγμή της απόλυτης συμβίωσης και συνύπαρξης εάν ξέρω πώς σκέφτεσαι, γιατί θα νιώσω ακριβώς όπως εσύ, θα θέλω ο,τι θες κι εσύ, και φυσικά θα σου δώσω ακριβώς αυτό που θες.

    Βιβλιογραφία
    Jacques Lacan, seminaire VI.

    Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2010

    Ισοπέδωσέ με #1

    Θα το θέσω, έως εμετού απλά.

    Γιατί διάολο να με χαροποιεί ή ακόμα χειρότερα να αποτελεί βασικό κίνητρο και μάλιστα άκρως ικανοποιητικό, της αναμονής μου για κάτι χαρμόσυνο, το γεγονός οτί θα ανθίσει μιά λεμονιά στη γειτονιά;

    Δηλαδή σε ποιά ακριβώς στιγμή της ζωής μου θα πω:

    "Ευτυχώς που άνθισε η λεμονιά στη γειτονιά, γιατί αλλιώς δε θα το άντεχα όλο αυτό";

    Πιθανές στιγμές:

    1. Eίμαι χαρωπή νοικοκυρούλα και να τηγανίζω ψάρια γιατί θα έχω τραπέζι στα πεθερικά μου, και εκεί ανακαλύπτω οτί δεν έχω λεμόνια κι οτί είναι Κυριακή.
    2. Eίμαι barman, είναι Σαββατόβραδο και μου τελειώνει το στημένο.
    3. Είναι τα γενέθλια του παιδιού μου και μου'χει ζητήσει lemon-pie κι έχω ξεχαστεί κι έχω φτιάξει cheese-cake και είναι λίγο πριν τις δώδεκα που θα κόψουμε τούρτα.

    Τώρα θέλεις να μου πείς, πώς οι στιχουργοί είχαν αυτά τα σενάρια στο μυαλό τους όταν έγραψαν αυτόν τον στίχο ε; Εγώ άντε πες σε πιστεύω. Εσύ όμως; Ξέρεις καταβάθως τώρα, πώς κάτι κρύβεται πίσω απο αυτούς τους στίχους. Ένα κρυφό νόημα.

    Η σημερινή ισοπέδωση είναι:

    Το εν λόγω τραγούδι είναι στοιχειωμενο και έχει κρυφό μήνυμα που πρέπει άμεσα να αποκρυπτογραφηθεί. Ελάτε να συμβάλλουμε όλοι στην προσπάθεια διαλέυκανσης αυτού του μυστηρίου.

    Απαγορεύονται:

    1. Να μου πεις την σαχλιά που υποστηρίζει πώς αυτό με την λεμονιά που θα ανθίσει συσχετίζεται με το οτί ο ουρανός θα γίνει γαλανός κι οτί οι καιρικές συνθήκες θα επιτρέψουν αυτή τη διαδικασία.
    Έλα, το ξέρεις πώς αυτό είναι εκείνο που λέμε "στάχτι στα μάτια".

    2. Να αμφισβητήσεις την ύπαρξη κρυφού νοήματος.
    3. Να με αποκαλέσεις υπερβολική.
    4. Να τα παρατήσεις πριν βρούμε άκρη.

    Κυριακή 5 Δεκεμβρίου 2010

    Love Stories # 2

    Απ'ότι θυμάμαι πάντα μου άρεζε η ισοπέδωση, κι όταν εμπλέκεται και η απομυθοποίηση μέσα, τότε κάνω σα μικρό παιδί που μόλις του'δώσαν γλειφιτζούρι. Αυτό ακριβώς σκέφτομαι να κάνω τώρα και τί πιό κατάλληλο μιας και μιλήσαμε για... γλειφιτζούρια απο το να θάψω λίγο τις σχέσεις μεταξύ ανδρών και γυναικών.

    (συνέχεια του Love Storiz #1)

    Love Storiz #2 λοιπόν

    Eν τέλει, η συν πλην δύο εικοσάχρονη έριξε τον γλυκούλη μέχρι χθες φίλο της, μη φανταστείς όμως, μέχρι το κρεββάτι του. Εδώ δε μπορώ να αντισταθώ στην απεγνωσμένη δίψα μου για εξιστόρηση και θα ακολουθήσει σύντομη περιγραφή της μοιραίας βραδιάς που για τον πρώτο καιρό θα θυμίζει στη κοπέλα παραμύθι ενώ λίγο αργότερα θα την αποκαλεί καταρραμένη ξερνώντας στη Καμάρα κρασί, ενώ η φίλη της θα της κρατάει τα μαλλιά και θα της λέει "δεν αξίζει κατάλαβέ το, ένας μαλάκας είναι".

    Στο σπίτι της Νύφης

    Είναι Πέμπτη και μπορεί να βρέξει. Η κοπέλα γυρνάει σπίτι της μετά τα τελευταία ψωνάκια και σιγά σιγά θα αρχίσει τις ετοιμασίες για το βράδυ. Α ναι, ξέχασα να αναφέρω οτί η ώρα είναι περίπου δύο το μεσημέρι. Σε λίγο θα έρθουν και δυό φίλες της για να την βοηθήσουν με τις συμβουλές και τις ετοιμασίες γενικότερα.
    Το τί θα φορέσει βρίσκεται στο χρηματοκιβώτιο και είναι αποφασισμένο εδώ και τρείς μέρες και μπορεί και να είναι ασφαλισμένο σε κάποιο ταμείο.

    Το γεγονός οτί "ίσως βρέξει" θα εκτιμηθεί όταν εξηγήσω τί ακριβώς σημαίνει αυτό για την κοπέλα. Μία τρίχα εάν βρεθεί υπό συνθήκες υγρασίας σταματάει να είναι ίσια και κάνει του κεφαλιού της. Δε θέλω να μιλήσω για το τί συμβαίνει σε πολλές τρίχες εάν βραχούν, απλά αρκέσου στο γεγονός αγόρι εσύ, οτί μία σταγόνα βροχής πάνω σε μία τρίχα κεφαλής, είναι ικανή να μετατρέψει τα ολόισια και καλοφτιαγμένα μαλλιά της κοπέλας σε περούκα κλόουν. Αν αλλάξει ακόμα και το χρώμα των μαλλιών και γίνει πράσινο, κόκκινο, κίτρινο και μπλε σε λωρίδες, εμένα προσωπικά δε θα μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση αφού η βροχή θα κάνει τα πάντα για να στα χαλάσει.

    Τί σημαίνει πρακτικά όλο αυτό;

    α. υστερίες και υπαρξιακές ερωτήσεις σε στυλ "Γιατί σε μένα;"
    β. γαμωσταυρίδια για την ΕΜΥ που δεν μπορεί να είναι σίγουρη για τις προβλέψεις της.
    γ. αλλαγή σχεδίου και θριαμβευτική νίκη για τα "ανέμελα μαλλιά".
    δ. θρήνος απο τους υποστηρικτές των ίσιων μαλλιών.


    Για προχωρημένους:

    α. ενοικίαση ειδικών αεροπλάνων που θα φυσήξουν τα σύννεφα μακριά απο την πόλη.
    β. εκτέλεση κάποιου χορού κατά της βροχής.


    Στου εκείνου

    Μπαίνει σπίτι ιδρωμένος απο την μπάλα/προπόνηση/γκολφ/κρίκετ/wow. Στέκεται κάτω απο το νερό παριστάνοντας πως κάνει ντους, ξυρίζει τα μούσια του κι όχι μόνο, αφού έχει μπει στο νόημα οτί η άλλη τον γουστάρει. Παίζει λίγο με τα μαλλιά του δίνοντας τους σχήματα με την βοήθεια του σαμπουάν (tip για μακρυμάλληδες), τα κάνει όλα λούτσα, χέζει και θυμάται πώς ίσως έπρεπε να χέσει πριν μπει για μπάνιο πράγμα που τον ξενερώνει λίγο αλλά ενθουσιάζεται με το ζελέ του και ξεχνιέται.
    Το τί θα βάλει δεν τον ενδιαφέρει γιατί ο,τι ρούχο κι αν έχει σημαίνει πως το έχει αγοράσει επειδή του αρέσει κι όχι επειδή έκανε shopping therapy μες τα νεύρα κι αγόραζε ο,τι να'ναι.

    Η συνάντηση και το πώς πέρασαν δε με ενδιαφέρει να το φανταστώ και θα ασχοληθώ με το πώς καταλήγει τελικά η κοπέλα σπίτι του αγοριού και τί ακολουθεί εκεί. Με δυό λόγια:

    - Διασκέδασαν πολύ
    - Ήπιαν πιό πολύ
    - Άρχισε να βρέχει
    - Φιλήθηκαν κάτω απο την βροχή
    - Μπήκαν στο νόημα και πήγαν να... κοιμηθούν μαζί


    Σπίτι του, το δωμάτιό του, είναι όπως η κοπέλα το είχε φανταστεί και νιώθει ένα περίερο δέσιμό μαζί του και πώς τον ξέρει πολύ καλά, γεγονός που την κάνει να σιγουρευτεί για το τί πάει να κάνει.

    Τώρα σειρά έχει ο ρομαντισμός και δε θα λείψει ένα ποτήρι κρασί και φλυαρία για τις ζωές των δύο.

    1. Η κοπέλα ολοένα έρχεται πιό κοντά με εκείνον.
    2. Το αγόρι καυλώνει ολοένα και περισσότερο.

    Η συνέχεια στη φαντασία του καθενός.