Συνολικές προβολές σελίδας

Δευτέρα 29 Μαρτίου 2010

Α ρε, μπούρδες.

Πες με βλάκα, πες με ρομαντική πες με ο,τι θες, αλλά εγώ την φράση που λέει πως "εσύ ορίζεις την ζωή σου" δεν τη δέχομαι. Εκτός του οτι πρέπει σίγουρα να αποτελεί την αρχή της προσευχής κάθε εγωιστή, είναι ουτοπιστικό κι ανέφικτο. Πώς γίνεται να ορίσω την ζωή μου, όταν δεν ορίζω καν αν θα ζήσω;
Πού το πήγα; Όχι πολύ μακριά. Απλά στην αρχή του πράγματος για να μπορέσεις επιτέλους να βγάλεις κι εσύ νόημα απο αυτά που γράφω. Ορκίζομαι πως δε ανακατέψω ούτε καρότα, ούτε ξύλα κερασιάς ούτε κουτάλια με τρύπες(ευχαριστώ). Ίσως θα έπρεπε δίπλα στις λέξεις που πιθανόν σε μπερδεύουν, να σημειώνω αστερίσκο κι απο κάτω να εξηγούμαι. Οι πιθανότητες να με πέρασες για τρελλή ή έστω ηλίθια είναι πολλές και το παρόν κείμενο είναι η ευκαιρία μου να σου αποδείξω πώς δεν είμαι..τρελλή. Το άλλο το δέχομαι και έρχομαι να επαυξήσω κιόλας. Κλείνω την παρένθεση και πάω στην αρχή λοιπόν.
Δεν επιλέγεις αν θα ζήσεις, που θα ζήσεις, με ποιούς θα ζήσεις και φυσικά γιατί θα ζήσεις. Σε γεννάει η μαμά σου επειδή ήθελε παιδί, δεν την όρισες εσύ, γεννιέσαι σε μία χώρα που στην καλύτερη θα εγκαταλείψεις ή στη χειρότερη θα την μισήσεις γιατί εσύ έπρεπε να ζούσες στην Ιρλανδία ας πούμε. Μέχρι εδώ, έκανα φανερο πως δεν επέλεξες να γεννηθείς, δε διάλεξες γονείς και ούτε είχες κατασταλλάξει στον τόπο γέννησης σου. Αποκλείεται να μην το έχεις σκεφτεί κάθε φορά που συμπληρώνεις κάποια δήλωση η οποία σου ζητά τα παραπάνω. Αν δε το'χεις κάνει, νιώσε μειονεκτικά που εγω το κάνω κάθε φορά.
Συνεχίζω.
Πας σχολείο και αρχίζεις τις πρώτες σου κοινωνικές συναναστροφές με τα παιδάκια που έτυχε να μένουν στην ίδια γειτονιά με σένα. Κλού Πρώτο. Δεν ορίζεις εσύ, ποιοί θα είναι οι παιδικοί σου φίλοι που μακάρι να κρατήσεις μέχρι τα γεράματα. Εδώ δε θα μπορούσα να μην γράψω κάτι παραπάνω για τους φίλους αυτούς. Εγώ είμαι απο τους τυχερούς, που με τους παιδικούς μου φίλους βρέθηκα πριν λίγο. Είμαι απο τους τυχερούς που μπορώ να χρησιμοποιώ την φράση "γνωριζόμαστε απο μωρά". Εϊμαι (δε θα το άλλάξω τον λάθος τονισμό, απλά θα τονίσω οτί μέχρι προχθές έψαχνα να βρω που είναι τα διαλυτικά και δε μπορούσα να τα βρω , και μόλις σήμερα, τα πάτησα καταλάθως δύο φορές-φυσικά ακόμα δε ξέρω που είναι) τέλος, απο τους τυχερούς εκείνους που ξέρω οτί έχω παιδικούς φίλους.
Το προχωράω γιατί βλέπω μια κοιλιά και δεν με αρέσει καθόλου.(Έγκυος; Αι και γαμήσου!) Επανέρχομαι στο θέμα μου,  ορίζεις το επάγγελμα σου; Όχι και χωρίς πολλά πολλά. Δε θα το αναλύσω. Ορίζεις την διάθεση σου; Ναι ε; Α ναι; Πότε ρε, όταν οι γύρω σου είναι υπέυθυνοι είτε για την καλή είτε για την κακή της μορφή;
Δε μου λες μαγκάκο, ορίζεις μήπως ποιον θα ερωτευτείς; Μην με πεις ναι εδώ, γιατί  θα'ρχίσω τα καροτίστικα και δε θα σ'αρέσει. Κοινώς στου πεθαμένου το σπίτι δε μιλάνε για καρβέλια; ΠΩΣ ΔΙΑΟΛΟ ΠΑΕΙ ΑΥΤΗ Η ΠΑΡΟΙΜΙΑ; Συνεχίζω γιατί το θέμα δε με παίρνει.  Ορίζεις μήπως  πώς θα συμπεριφέρεσαι; Όχι φυσικά, ο Barney (όχι ρε ο Στίνσον, ο μοβ δεινόσαυρος) αφού ο κάθε άνθρωπος γύρω σου είναι άλλος άνθρωπος κι απο σένα κι απο τον άλλο. Να σου ποστάρω και το λινκ;
Βλέπεις πού το πάω. Δε συνεχίζω. Νομίζω κατάλαβες τί έχω αυτή τη φορά  στο κεφάλι μου. Ηρεμία τώρα, καιρό είχα να το νιώσω. Ηρέμισα ναι. Δε μου κάθεται έτσι το "ηρέμισα", σωστό είναι ζελέ; Είναι το ζελέ ή ο ζελές; Αν φρανσέ! Τελείωσα. Απότομα; sori.

Κυριακή 28 Μαρτίου 2010

Γούτσου Γούτσου

Με ποιό δικάιωμα;
Με εκείνο του ανθρώπου, θα απαντούσα, αλλά ίσως έχεις δίκιο. Δικαίωμα μου ήταν να επιλέξω αν θα έχω το...δικαίωμα. Εφόσον διάλεξα να μην το'χω μου αρμόζει η ερώτηση σου λοιπόν. Αλλά δε μπορείς να πείς, αυτό που σου απαντώ, βγάζει νόημα. Με το ανθρώπινο. Από το οποίο δε μπορώ να ξεφύγω. Ούτε εσύ. Μου λείπεις λέμε.

Δευτέρα 22 Μαρτίου 2010

2007

Oχούυ εντάξει. Σου το΄ρκίζομαι, θα τα κόψω όλα αυτά. Με χαλάνε βλέπεις! Ναι κι εγώ το παρατήρησα. Έχεις δίκιο. Παρντόν.
Δε μιλάω για ναρκωτικά αλήθεια. 'Αντε τώρα εσύ να με πιστέψεις. Πρόκειται για κάτι πολύ χειρότερο. Τις παρτίδες με την πάρτη μου. Άντε δε θα ξανασχοληθώ.
Εσύ όλα καλά; Μου'λειψες πολύ η αλήθεια είναι. Άντε πέρνα καμιά βόλτα το βράδυ. Ξερεις πού. Νομίζω σε πέτυχα σ'ένα πάρτυ χθες αλλά δεν είμαι σίγουρη. Τραγουδούσες νομίζω με ένα μικρόφωνο και μετά μπλέχτηκαν τα πόδια σου στο καλώδιο και κάπου εκεί έπεσες. Εσύ ήσουν ή δεν έχω καταλάβει ακόμα με ποιόν μιλάω; Έλα πλάκα κάνω, θα σοβαρευτώ.
Οκ λοιπόν, σοβαρεύτηκα! Χαρούμενη με κόβω σήμερα... τον λόγο δε βλέπω. Α ναι μπορεί να'ναι κι αυτό. Λες; Μπα πολύ τραβηγμένο.
Σοβαρεύομαι δεύτερη φορά και σταματώ.

Δευτέρα 15 Μαρτίου 2010

Ταξιδιάρα Ψυχή

Αν είναι ρε παιδιά όταν φοβάμαι και κλαίω να συμβαίνει ΑΥΤΟ, τότε ας τρέμω και ας πνιγώ στη μύξα. Μέχρι εκεί. Αυτό. Άντε καλά, λίγο ακόμα. Φιλί της ζωής, φιλί ζωής όπως θες πάρτο. Ισχύουν και τα δύο. Φιλί της ζωής που με έσωσε απο τις εφτά θάλασσες και φιλί ζωής όπως το πρώτο. Τώρα όμως μέχρι εκεί. Πάμε για το κύπελλο σε λίγο.

Σάββατο 13 Μαρτίου 2010

Εγώωω; Εσύυυ!

Κεφάλαιο πρώτο- Ένα μικρό καρότο

Βρε it's a new dawn, it's a new day it's a new life πόσες φορές να σε το πω; Άντε βρε καλό μου, μην αρχίζεις πάλι τα κουρα(δι)στικά. Ένα καρότο χθες μου είπε οτί η ζωή δεν είναι τίποτα άλλο από μία κουράδα. Το λες, λέει, και γεμίζει το στόμα σου απο ικανοποίηση που επιτέλους βρήκες το νόημα της ζωής. Μα ναι! Αυτό είναι! Μία κουράδα! Ακούς ζωή; Αυτό είσαι! Δεν έχω τίποτα προσωπικό με την κοπελιά, ούτε γκόμενο μου πήρε, ούτε με θάβει για τα σκουλαρίκια μου που ρ αριστερό είναι σε άλλο χρώμα απο το δεξί. Για την ακρίβεια πότε ξέρεις ποιό σκουλαρίκι βάζεις στο δεξί αυτί και ποιό στο αριστερό; Αχ δε ξέρω, απορίες που έχεις βρε πουλάκι μου κι εσύ. Επιστροφή τώρα στα βασικά γιατί υπάρχει πιθανότητα να μας αποφέρει κέρδη. Ξέρεις τώρα, ζαρτιέρες και δε συμμαζεύεται. Θα χεστούμε στο τάληρο. Κουράδες και πάλι.
Ναι λαχανικό μου, δίκιο έχεις. Βρε μιά κουράδα είναι όλα. Εσύ είσαι όμως το υποκείμενο που θα ορίσει αν θα χεστείς, αν θα χέσεις ή αν θα σε χέσουνε. Να ξέρετε δε φταίω εγώ, το καρότο! Μα πόσο δίκιο είχε τελικά!

Κεφάλαιο δεύτερο- Στην Βεράντα

Παρτούζα εδώ, παρτούζα εκεί που είναι η παρτούζα; Στην βεράντα θα σου απαντούσα εγώ γιατί όσο δε μασάς εσύ, τόσο άλλο εγώ. Εδώ ακολουθεί ένα σχεδόν τικ με τα μάτια. Και που λες, χαραμίζεται το τραπεζάκι εδώ, μη σου πω πώς είναι και ξύλο κερασιάς. Αλλά παραμένει καύλα. Ακόμα κι αν σε βλέπουνε. Εσύ μη τσατιστείς. Τσατίσου αν πατήσεις νερά ενώ φοράς κάλτσες. Τί θυμήθηκα τώρα; Το ξυλάκι στην πατούσα. Όχι το παγωτό. Το αληθινό περιαστατικό. Όποιος θυμηθεί τί λέω, να μου στείλει μήνυμα.

Κεφάλαιο τρίτο- Πάω για διάβασμα.

Τετάρτη 10 Μαρτίου 2010

Απλά για να πώ κάτι.

Νομίζω ήρθε η ώρα. Αρκετά λούφαρες. Ξέρεις τί εννοώ , σταμάτα λοιπόν να κλαίγεσαι και να παριστάνεις το θύμα και συμμαζέψου. Ε ναι, πάνε απο κεί πάνε απο'δω, συναρμολογήσου πώς να σου πώ και ξεκίνα. Πονάει; Δε πειράζει, το χες ξεχάσει. Αφέθηκες και να που έπεσες στα βαριά, μπορεί αυτή να'ναι και η λύση. 

Κυριακή 7 Μαρτίου 2010

Σενάρια

Ο χαμένος τα παίρνει όλα ας πούμε, όταν γράφει με το αγαπημένο του στυλό στις εφτά το πρωί, προσπερνώντας τα εμπόδια που του δημιουργεί η τοπική τοποθέτηση του στυλ, λεωφορείο, γκρατς-γκρατς.
Ο χαμένος επίσης τα παίρνει όλα όταν είδε το εκείνο το παραθυρο από την έξω μεριά, ενώ δυό βδομάδες νωρίτερα έκλαιγε απο μέσα.
Ο χαμένος τα παίρνει όλα σίγουρα όταν ο λόγος που είμαι εδώ και πάλι, είναι διαφορετικός, με κάνει ευτυχισμένη. Μιάου.
Ο χαμένος είναι απόλυτα κερδισμένος, κάθεται και μετράει τί πήρε τελικά.

Τετάρτη 3 Μαρτίου 2010

Εξομολογήσεις.

Γι'αλλη μια φορά θα το κάνω. Βλέπεις με έχει σώσει πολλές φορές, άλλη μία δεν έβλαψε κανέναν. Το'χουν πει κι άλλοι αυτό (βλ. Παπαρίζου, "μιά ζημιά ακόμα τί πειράζει", βλ. Μαξ Βεμπερ " από την στιγμή που κάτι υπάρχει, δεν έχει σημασία η ποσότητα του, αλλά μόνο το γεγονός οτί υπήρξε έστω μιά φορά".) Θες και βιβλιογραφία; Πφφ. Χέσε με ρε που θα μου κάνεις και πνεύμα. Και ειδικά με ένα τόσο λεπτό θέμα. Είναι απαράδεκτο.
Ένα μεγάλο κομμάτι κασέρι με κάνει να σκέφτομαι γιατί δεν είχα νέα απο την Μασαχουσέτη (δε με νοιάζει καθόλου αν δε γράφεται σωστά, κοινώς στα παπάρια μου για να μιλήσω και στην γλώσσα σου) και φυσικά οι αιώνιες μαλακισμένες μου σκέψεις στο προσκήνιο. Πότε βρε πουλί μου θα το βουλώσεις; Άσε με γαμώτο ήσυχη. Άσε με να κάνω ο,τι γουστάρω. Πάω και Βερολίνο άμα μου καπνίσει. Ναι τώρα πονάω κι όταν καταπίνω, σιγα να μη δε κρύωνα με τόσο καλό καιρό. Μη ξεχνάς με ποιόν έχεις να κάνεις. Είμαι εγώ, ο μαλάκας που κάνει τα κουμάντα του και βάφει και τα νύχια του πιό πριν. Ή μήπως πρίν πιό;... Δε ξέρω βρε καλό μου. Τί μου φταίς μωρέ κι εσύ; Εδώ έχεις να κάνεις με ψυχασθένεια δε βλέπεις; Άκους εκεί με βλέπει και τρέχει να μπει στο ασανσέρ. Ρε πάπαρι, χάρη μου κάνεις κιόλας. Σιγά να μην έμπαινα και μαζί σου στο ασανσέρ. Πώς το θες; Να σου τραγουδάω και Βαλάντη; Σαν πολύ την είδες. Μήπως θες και κάνα λαιβ; Γιατί όχι, πήρα και κιθάρα. Σκέψου το και στείλε μου μήνυμα. Εγώ σοβαρολογώ. (να το συνεχίσω;) Μπα μωρέ άστο πήγε και αργά και βιάζομαι λιγάκι. Ναι ναι άστα να πάνε, έχουμε τρεχάματα απο δω κι απο κεί.
Εγώ τα΄λεγα πως η ταινία θα΄ταν μούφα, τζάμπα κουβάλησα και την σινεφίλ. Μα τόσο κουκούλα να μην είδες βρε καλό μου την ώρα; Μιά ώρα αργότερα άρχιζε κι εσύ αγχώθηκες κιόλας οτί θα καθυστερήσω. Άκους εκεί; Είστε μήπως κάτω των 18; Ναι μίστερ, πάω και σχολείο αύριο, ασε ασε αντί να διαβάζω ιστορία κατεύθυνσης που δίνω και πανελλαδικές να σε δυό μήνες, κάθομαι και σου δίνω αναφορά για το πόσο χρονών είμαι.
Άντε σήκω φύγε τώρα απο δω πέρα γιατί πήγε και αργά (επαναλαμβάνομαι νομίζω) κι έχω να κάνω και μπανάκι. Μουτς.

Το ποτάμι.

Δε με πολυνοιάζει να σου πω την αλήθεια, μπορείς να το εκλάβεις όπως εσύ θελήσεις. Βαρέθηκα να σου δίνω λογαριασμό και σιχάθηκα να φοβάμαι τί θα πεις. Εσύ με ξέρεις καλά σαν τον πετσί σου, εσύ με νιώθεις καλά στο πετσί σου, γνωρίζεις πως δεν είναι αυτός ο λόγος, απλά εγώ είμαι το πρόβλημα. Δειλιάζω.
Πές το έτσι.
Σου είπα δε με απασχολεί. Εμένα με νοιάζει να την κάνω είτε με ελαφρά είτε με βαριά πηδηματάκια. Ήδη έχω αρχίσει να το κάνω και μόνο που το παίρνω απόφαση. Μου αρκεί να μην είμαι εδώ απο την στιγμή που είσαι κι εσύ εδώ.
Μην αρχίσεις τα κλάμματα πάλι, αρκετά ρεζιλεύτηκες εκεί που ήσουν παραπροχθές. Σταμάτα τα μελό και τις υστερίες και φύγε κι εσύ μαζί μου. Γιατί δε το σκέφτεσαι;
Είναι απλό. Αν δε μπορείς να αντιμετωπίσεις όλα αυτά, αν νιώθεις οτί δε μπορείς να αναπνεύσεις, απλά δείλιασε και φύγε απο εκεί. Για καλό είναι.
'Ελα να φύγουμε μαζί.