Αποφάσισα να σας διηγηθώ μια ιστορία που μου συνέβη την ένδοξη μέρα του Πολυτεχνείου. Όπως βλέπετε σας γυρίζω πίσω, αλλά τήρησα εκείνο που λέει ότι όταν είμαστε εκνευρισμένοι για κάτι, να αφήνουμε λίγο χρόνο να περάσει γιατί θα πούμε βαριές κουβέντες ή πράγματα που δεν εννοούμε όμως απλά τα λέμε πάνω στα νεύρα μας.
Έλα όμως που εγώ ακόμα το θυμάμαι και κοντεύω να σκάσω, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να το αναβάλλω. θα το πώ τώρα.
Στις 17 Νοέμβρη, παρακολούθησα μια μαγευτική συναυλία, Γιάννης Αγγελάκας και Επισκέπτες κυρίες και κύριοι, στην αίθουσα τελετών του Αριστοτελείου. 9 η ώρα άρχιζε η συναυλία, με την Ίλε πήγαμε στις 8. Μπήκαμε στην αίθουσα και είδαμε στην σκηνή ένα τραπέζι και πίσω απο αυτό κάτι κυρίους που μιλούσαν για θέματα Παιδείας κι επειδή είμαι αρκετά ευαίσθητη στο θέμα αυτό, καθήσαμε να δούμε τί λένε. Ανάμεσα στους κυρίους αυτούς, βρισκόταν ο Πρύτανης ( ναι, καλά θυμάστε, εκείνος που τις είχε φάει). Στις σκόρπιες ασυναρτησίες που λέγανε, το αυτί μου άκουσε μια πολύ αστεία δήλωση που έιχε ως εξής " Τα ελληνικά ΔΗΜΟΣΙΑ πανεπιστήμια δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν απο τα ΔΗΜΟΣΙΑ πανεπιστήμια του εξωτερικου'', συνεχίζει '' υπάρχουν έδρανα, εργαστήρια, μηχανήματα κλπ''. Αφού γέλασα με αυτή την σύγκριση μεταξύ των πανεπιστημίων, κι αφού συνειδητοποίησα πως κριτήρια για ένα καλό πανεπιστήμιο αποτελεί το έδρανο, μου ήρθε στο μυαλό μια ιδέα. Μια κακή ιδέα. Η ώρα ήταν ήδη 9 παρα 10 κι αν μή τί άλλο έπρεπε αυτοί οι φιόγκοι να πάρουν δρόμο για να αρχίσει η συναυλία. Όταν ο χώρος γέμισε απο αυτούς που είχαν έρθει για την συναυλία, οι κύριοι σηκώθηκαν και άρχισαν να φεύγουν. Είχε έρθει η ώρα να γίνει η ιδέα μου πραγματικότητα. Ετρεξα να προλάβω τον Πρύτανη για να του θέσω μια πολύ απλή ερώτηση. Συστήθηκα με αξιοσημείωτη ευγένεια και ρώτησα γιατί δεν πέρνουμε τα βιβλία μας φέτος δωρεάν; Γιατι μας συστήνονται 3 εγχειρίδια και μας δίδεται μόνο το ένα δωρεάν κύριε Πρύτανη; Η απάντηση του, καθηλωτική, απάντηση που θα αφήσει ιστορία στο πίσω μέρος του μυαλού μου. '' Δεν είναι απαραίτητο να έχεις και τα τρία βιβλία προκειμένου να γράψεις καλά στις εξετάσεις'' μου απάντησε, " Παρακολουθώτας την διάλεξη του καθηγητή'' μου λέει, '' Μπορείς να περάσεις το μάθημα χωρίς βιβλία''. Αυτό που μου ήρθε φυσικό να ρωτήσω ήταν γιατί τότε μας συστήνουν όχι μόνο ένα αλλά τρία βιβλία για το κάθε μάθημα. Εκεί ο Πρύτανης θύμωσε και μου είπε πως με τα μυαλά που έχω, δε θα πάω μπροστά. Εγώ τελείωσα με μια τελευταία ερώτηση όταν ήδη ο Πρύτανης μου είχε γυρίσει την πλάτη του '' Σκοπος του Πανεπιστημίου είναι να περνάω τα μαθήματα ή να μορφωθω;''. Η απάντηση δεν ήρθε απο τον Πρύτανη, αλλά απο έναν κύριο που ήταν παρών στην κουβέντα μου με τον Πρύτανη. " Να περάσεις τα μαθήματα '' ήταν η απάντηση κι ο κύριος αυτός μου έσφιξε το χέρι.