Κυριακή αργά το απόγευμα, μπροστά στην οθόνη του πολυαγαπημένου μου laptop όσον αφορά την τοποχρονική τοποθέτηση. Πέρασε λοιπόν κι αυτό το Σαββατοκύριακο οικογενειακό και σπιτικό καθώς τελευταία φορά που ήμουν στους δρόμους ήταν η νύχτα του ατυχήματος μου. Να σας ενημερώσω και γι'αυτό, πονάει το άτιμο κάθε φορά που το πατάω και λυγίζω την πατούσα μου προκειμένου να περπατήσω, αλλά θα ζήσω. Θα πάω και στην σχολή μάλιστα αύριο το πρωί να εκνευριστώ λίγο.
Αυτό που ήθελα να αναφέρω πολύ είναι μια παρατήρηση που έκανα αυτές τις δυό μερούλες εδώ μέσα. Τελικά ένα απο τα καλύτερα πράγματα στον κόσμο μας, είνα να φωνάζεις! Φώναξα πολύ αυτό το Σαββατοκύριακο και το καταχάρηκα. Για το παραμικρό έβαζα τις φωνές και μετά ξεσπούσα σε γέλια τόσο δυνατά που με έκαναν για πρώτη φορά να ανησυχήσω για την ψυχική μου υγεία. Είνα φυσικό να βρίσκω ,το να φωνάζω χωρίς λόγο, τόσο αστείο ώστε να ανυπομονώ να ξαναβρώ τον πιό χαζό λόγο που θα γίνει αφορμή της επόμενης κρίσης υστερίας μου ;
Χθές επίσης έβαλα, εκτός κι απο τα γέλια μου, τα κλάμματα. Ήταν απο εκείνες τις στιγμες ,που εύχομαι να συμβαίνει και σε άλλους και να μην το παθαίνω μόνο εγώ, που υπεραγαπάμε τον εαυτό μας και μας πιάνει το παράπονο για τις αδικίες που ενδεχομένως έχει υποστεί.
Γεμάτο λοιπόν κι αυτό το διήμερο μέσα στο σπίτι. Μαζί και με την ταινιούλα που επιβάλλει το Σαββατόβραδο στο σπίτι. Συγκεκριμένα το '' Ο Λάρς και η κούκλα του''. Εάν σας έχω δώσει την εντύπωση ανθρώπου που θα μπορούσε να σας συμβουλεύσει για ταινία, δείτε την και μετά καντε μια επίσκεψη και στον ψυχίατρο της γειτονιάς σας.
Καληνύχτα !