Α ρε, μπούρδες.

Πες με βλάκα, πες με ρομαντική πες με ο,τι θες, αλλά εγώ την φράση που λέει πως "εσύ ορίζεις την ζωή σου" δεν τη δέχομαι. Εκτός του οτι πρέπει σίγουρα να αποτελεί την αρχή της προσευχής κάθε εγωιστή, είναι ουτοπιστικό κι ανέφικτο. Πώς γίνεται να ορίσω την ζωή μου, όταν δεν ορίζω καν αν θα ζήσω;
Πού το πήγα; Όχι πολύ μακριά. Απλά στην αρχή του πράγματος για να μπορέσεις επιτέλους να βγάλεις κι εσύ νόημα απο αυτά που γράφω. Ορκίζομαι πως δε ανακατέψω ούτε καρότα, ούτε ξύλα κερασιάς ούτε κουτάλια με τρύπες(ευχαριστώ). Ίσως θα έπρεπε δίπλα στις λέξεις που πιθανόν σε μπερδεύουν, να σημειώνω αστερίσκο κι απο κάτω να εξηγούμαι. Οι πιθανότητες να με πέρασες για τρελλή ή έστω ηλίθια είναι πολλές και το παρόν κείμενο είναι η ευκαιρία μου να σου αποδείξω πώς δεν είμαι..τρελλή. Το άλλο το δέχομαι και έρχομαι να επαυξήσω κιόλας. Κλείνω την παρένθεση και πάω στην αρχή λοιπόν.
Δεν επιλέγεις αν θα ζήσεις, που θα ζήσεις, με ποιούς θα ζήσεις και φυσικά γιατί θα ζήσεις. Σε γεννάει η μαμά σου επειδή ήθελε παιδί, δεν την όρισες εσύ, γεννιέσαι σε μία χώρα που στην καλύτερη θα εγκαταλείψεις ή στη χειρότερη θα την μισήσεις γιατί εσύ έπρεπε να ζούσες στην Ιρλανδία ας πούμε. Μέχρι εδώ, έκανα φανερο πως δεν επέλεξες να γεννηθείς, δε διάλεξες γονείς και ούτε είχες κατασταλλάξει στον τόπο γέννησης σου. Αποκλείεται να μην το έχεις σκεφτεί κάθε φορά που συμπληρώνεις κάποια δήλωση η οποία σου ζητά τα παραπάνω. Αν δε το'χεις κάνει, νιώσε μειονεκτικά που εγω το κάνω κάθε φορά.
Συνεχίζω.
Πας σχολείο και αρχίζεις τις πρώτες σου κοινωνικές συναναστροφές με τα παιδάκια που έτυχε να μένουν στην ίδια γειτονιά με σένα. Κλού Πρώτο. Δεν ορίζεις εσύ, ποιοί θα είναι οι παιδικοί σου φίλοι που μακάρι να κρατήσεις μέχρι τα γεράματα. Εδώ δε θα μπορούσα να μην γράψω κάτι παραπάνω για τους φίλους αυτούς. Εγώ είμαι απο τους τυχερούς, που με τους παιδικούς μου φίλους βρέθηκα πριν λίγο. Είμαι απο τους τυχερούς που μπορώ να χρησιμοποιώ την φράση "γνωριζόμαστε απο μωρά". Εϊμαι (δε θα το άλλάξω τον λάθος τονισμό, απλά θα τονίσω οτί μέχρι προχθές έψαχνα να βρω που είναι τα διαλυτικά και δε μπορούσα να τα βρω , και μόλις σήμερα, τα πάτησα καταλάθως δύο φορές-φυσικά ακόμα δε ξέρω που είναι) τέλος, απο τους τυχερούς εκείνους που ξέρω οτί έχω παιδικούς φίλους.
Το προχωράω γιατί βλέπω μια κοιλιά και δεν με αρέσει καθόλου.(Έγκυος; Αι και γαμήσου!) Επανέρχομαι στο θέμα μου,  ορίζεις το επάγγελμα σου; Όχι και χωρίς πολλά πολλά. Δε θα το αναλύσω. Ορίζεις την διάθεση σου; Ναι ε; Α ναι; Πότε ρε, όταν οι γύρω σου είναι υπέυθυνοι είτε για την καλή είτε για την κακή της μορφή;
Δε μου λες μαγκάκο, ορίζεις μήπως ποιον θα ερωτευτείς; Μην με πεις ναι εδώ, γιατί  θα'ρχίσω τα καροτίστικα και δε θα σ'αρέσει. Κοινώς στου πεθαμένου το σπίτι δε μιλάνε για καρβέλια; ΠΩΣ ΔΙΑΟΛΟ ΠΑΕΙ ΑΥΤΗ Η ΠΑΡΟΙΜΙΑ; Συνεχίζω γιατί το θέμα δε με παίρνει.  Ορίζεις μήπως  πώς θα συμπεριφέρεσαι; Όχι φυσικά, ο Barney (όχι ρε ο Στίνσον, ο μοβ δεινόσαυρος) αφού ο κάθε άνθρωπος γύρω σου είναι άλλος άνθρωπος κι απο σένα κι απο τον άλλο. Να σου ποστάρω και το λινκ;
Βλέπεις πού το πάω. Δε συνεχίζω. Νομίζω κατάλαβες τί έχω αυτή τη φορά  στο κεφάλι μου. Ηρεμία τώρα, καιρό είχα να το νιώσω. Ηρέμισα ναι. Δε μου κάθεται έτσι το "ηρέμισα", σωστό είναι ζελέ; Είναι το ζελέ ή ο ζελές; Αν φρανσέ! Τελείωσα. Απότομα; sori.