Κατάρα στην κάθε ώρα και στιγμή που στην ερώτηση:
"Αν είχες κάποια δύναμη ποιά θα΄θελες να΄ναι;"
...απαντούσα ο,τιδήποτε άλλο εκτός απο την φράση "Να ξέρω τί σκέφτεται ο άλλος". Είμαι σίγουρη πώς τόσες φορές που μου την έχουν θέσει την ερώτηση, κάτι θα είχα καταφέρει έστω υποσυνείδητα.
Τώρα, για να μη χρειαστεί να αντικρούσω τυχόν ρομαντικές απόψεις που θα υποστηρίζουν πώς έτσι θα χαθεί ο αυθορμητισμός στις ανθρώπινες σχέσεις ή η μαγεία του μυστηρίου στην αναζήτηση κάθε προσωπικότητας ξεχωριστά κι άλλες τέτοιες μικρόμυαλες κουραδο-επιθέσεις, πρέπει να εξηγήσω πρώτα τί θα σήμαινε πρακτικά αυτό στην ανθρωπότητα.
Από την αρχαιότητα έως και μερικές δεκαετίες και μέχρι και σήμερα, οι άνθρωποι ώς έλλογα όντα προσπαθούν να μετατρέψουν τα συναισθήματά τους, τις επιθυμίες τους και γενικότερα τις σκέψεις τους σε κάτι απτό και χειροπιαστό για τον δίπλα του, προκειμένου να κατορθώσουν την λεγόμενη επικοινωνία. Με αυτόν τον τρόπο, συναναστρέφονται μεταξύ τους, συμβιώνουν, κτίζουν οικογένεις και στη συνέχεια κοινωνίες που μοιράζονται την ίδια "γλώσσα" ή αλλιώς κώδικα επικοινωνίας. Ο κώδικάς επικοινωνίας, διαφέρει απο την μία κοινωνία στην άλλη, επειδή διαμορφώνεται ανάλογα με τις ανάγκες της καθεμίας.
Θέλω εδώ να προσπαθήσω να ερμηνεύσω την λέξη "ανάγκη". Οι ανάγκες μας, πηγάζουν προφανώς απο κάποια επιθυμία μας που με τη σειρά της χρειάζεται μία σκέψη να αιωρηθεί μες το μυαλό μας έτσι ώστε να προκληθούν τα αντίστοιχα συναισθήματα που θα επιφέρουν την θέληση, συνεπώς την ανάγκη. Η ανάγκη με τη σειρά της, προκαλεί πλήθος πράξεων μας στο όνομα της εκπλήρωσής της και κατά τη διάρκεια της ικανοποίησής μας, δημιουργούνται ολοένα και περισσότερες σκέψεις--> συναισθήματα--> επιθυμίες--> ανάγκες--> πράξεις.
Επιστροφή στην "γλώσσα"
Όταν προσπαθείς να εκπληρώσεις μιά σου ανάγκη, χρειάζεσαι να την συμβολοποιήσεις έτσι ώστε να καταλάβει ο δίπλα σου τί διάολο θέλεις. Ζώντας σε μία κοινή κοινωνία, ο δίπλα σου πάνω-κάτω αντιλαμβάνεται τους λόγους της ανάγκης σου και με το προσωπείο μιάς λέξης, του κάνεις λιανό τί θες.
Συμπερασμα:
Η κάθε λέξη έχει το δικό της νόημα μέσα σε μία πλούσια κωδικοποιημένη γλώσσα, που έχει τις βάσεις της στις ανάγκες της κάθε κοινωνίας, που έχουν σα θεμέλιο έναν σχετικά ίδιο τρόπο σκέψης των ανθρώπων που την συντελλούν.
Πρέπει άμεσα να γίνει σαφές γιατί χρησιμοποιώ τον όρο "σχετικά" ενώ αναφέρομα σε κάτι τόσο θεμελιώδες όπως είναι ο τρόπος σκέψης ενός λαού αν θες, ή μιάς μικρής κοινότητας, ή ακόμα χειρότερα του κάθε ανθρώπου. Αρχίζω με ρητό:
"Στο μόνο που συμφωνούμε, είναι οτί διαφωνούμε".
Αρκετά ξεκάθαρο μήνυμα και υπερβολικά κοντά στην αλήθεια του οτί είναι πρακτικά αδύνατο να συμφωνήσουμε απο τη στιγμή που δε ξέρεις:
Τί σκέφτομαι--> Πώς νιώθω--> Τί θέλω--> Τί σου ζητάω.
Είναι επίσης αδύνατο να σου δώσω να καταλάβεις τί εννοώ απο τη στιγμή που ούτε για μισό δευτερόλεπτο δε σκεφτήκαμε ίδια, συνεπώς δε νιώσαμε ίδια, δε θελήσαμε τα ίδια και προφανώς δε χρειαστήκαμε τα ίδια.
Στο περίπου; Ναι! Όσο θες. Αλλά αυτό το περίπου έρχεται και τα διαλύει όλα, καθώς το δευτερο ρητό για σήμερα
"Η λεπτομέρια κάνει τον πρωταθλητή"
έρχεται και γεμίζει "φασούλι, φασούλι" το σακούλι των διαφορών μέσα σ'αυτό το κόσμο και τον οδηγεί σε πολέμους, τρομοκρατικές οργανώσεις, σφαγές, πληθώρα ιδεολογιών, γούστα, στυλ ντυσίματος, ερωτικά φετίχ, διαφορετικά αγαπημένα φαγητά.
Βλέπεις, ο καθένας μας απο τη πρώτη στιγμή της ζωής του, αρχίζει και διαμορφώνει τον πολύτιμο τρόπο σκέψης τους ο οποιός χτίζεται απο τα καθημερινά ευσυνείδητα ερείσματα απο το περιβάλλον μας, υποσυνείδητα και πιό ύπουλα απο αυτά που δε σκεφτόμαστε και φυσικά απο την μοναδική μας ανθρώπινη φυσική ικανότητα αντιμετώπισης της κάθε παραμικρής κατάστασης.
Εκ των πραγμάτων, μπορεί να σκεφτόμαστε παρόμοια, ίδια όμως ποτέ. Κι έτσι δε μπορώ να σε καταλάβω όχι ώρες ώρες, αλλά ποτέ. Γι'αυτό θα'θελα απεγνωσμένα, σχεδόν κολασμένα να μπορώ να ξέρω όχι μόνο τί σκέφτεσαι, αλλά πώς σκέφτεσαι αυτό που σκέφτεσαι για να μπορέσω να συμφωνήσω μαζί σου.
Weapon power προς όφελος της ανθρωπότητας λοιπόν. Είδες τελικά; Καμία μαγεία δε θα χαθεί. Ίσα ίσα θα αποκτήσουμε την ηδονική στιγμή της απόλυτης συμβίωσης και συνύπαρξης εάν ξέρω πώς σκέφτεσαι, γιατί θα νιώσω ακριβώς όπως εσύ, θα θέλω ο,τι θες κι εσύ, και φυσικά θα σου δώσω ακριβώς αυτό που θες.
Βιβλιογραφία
Jacques Lacan, seminaire VI.
"Αν είχες κάποια δύναμη ποιά θα΄θελες να΄ναι;"
...απαντούσα ο,τιδήποτε άλλο εκτός απο την φράση "Να ξέρω τί σκέφτεται ο άλλος". Είμαι σίγουρη πώς τόσες φορές που μου την έχουν θέσει την ερώτηση, κάτι θα είχα καταφέρει έστω υποσυνείδητα.
Τώρα, για να μη χρειαστεί να αντικρούσω τυχόν ρομαντικές απόψεις που θα υποστηρίζουν πώς έτσι θα χαθεί ο αυθορμητισμός στις ανθρώπινες σχέσεις ή η μαγεία του μυστηρίου στην αναζήτηση κάθε προσωπικότητας ξεχωριστά κι άλλες τέτοιες μικρόμυαλες κουραδο-επιθέσεις, πρέπει να εξηγήσω πρώτα τί θα σήμαινε πρακτικά αυτό στην ανθρωπότητα.
Από την αρχαιότητα έως και μερικές δεκαετίες και μέχρι και σήμερα, οι άνθρωποι ώς έλλογα όντα προσπαθούν να μετατρέψουν τα συναισθήματά τους, τις επιθυμίες τους και γενικότερα τις σκέψεις τους σε κάτι απτό και χειροπιαστό για τον δίπλα του, προκειμένου να κατορθώσουν την λεγόμενη επικοινωνία. Με αυτόν τον τρόπο, συναναστρέφονται μεταξύ τους, συμβιώνουν, κτίζουν οικογένεις και στη συνέχεια κοινωνίες που μοιράζονται την ίδια "γλώσσα" ή αλλιώς κώδικα επικοινωνίας. Ο κώδικάς επικοινωνίας, διαφέρει απο την μία κοινωνία στην άλλη, επειδή διαμορφώνεται ανάλογα με τις ανάγκες της καθεμίας.
Θέλω εδώ να προσπαθήσω να ερμηνεύσω την λέξη "ανάγκη". Οι ανάγκες μας, πηγάζουν προφανώς απο κάποια επιθυμία μας που με τη σειρά της χρειάζεται μία σκέψη να αιωρηθεί μες το μυαλό μας έτσι ώστε να προκληθούν τα αντίστοιχα συναισθήματα που θα επιφέρουν την θέληση, συνεπώς την ανάγκη. Η ανάγκη με τη σειρά της, προκαλεί πλήθος πράξεων μας στο όνομα της εκπλήρωσής της και κατά τη διάρκεια της ικανοποίησής μας, δημιουργούνται ολοένα και περισσότερες σκέψεις--> συναισθήματα--> επιθυμίες--> ανάγκες--> πράξεις.
Επιστροφή στην "γλώσσα"
Όταν προσπαθείς να εκπληρώσεις μιά σου ανάγκη, χρειάζεσαι να την συμβολοποιήσεις έτσι ώστε να καταλάβει ο δίπλα σου τί διάολο θέλεις. Ζώντας σε μία κοινή κοινωνία, ο δίπλα σου πάνω-κάτω αντιλαμβάνεται τους λόγους της ανάγκης σου και με το προσωπείο μιάς λέξης, του κάνεις λιανό τί θες.
Συμπερασμα:
Η κάθε λέξη έχει το δικό της νόημα μέσα σε μία πλούσια κωδικοποιημένη γλώσσα, που έχει τις βάσεις της στις ανάγκες της κάθε κοινωνίας, που έχουν σα θεμέλιο έναν σχετικά ίδιο τρόπο σκέψης των ανθρώπων που την συντελλούν.
Πρέπει άμεσα να γίνει σαφές γιατί χρησιμοποιώ τον όρο "σχετικά" ενώ αναφέρομα σε κάτι τόσο θεμελιώδες όπως είναι ο τρόπος σκέψης ενός λαού αν θες, ή μιάς μικρής κοινότητας, ή ακόμα χειρότερα του κάθε ανθρώπου. Αρχίζω με ρητό:
"Στο μόνο που συμφωνούμε, είναι οτί διαφωνούμε".
Αρκετά ξεκάθαρο μήνυμα και υπερβολικά κοντά στην αλήθεια του οτί είναι πρακτικά αδύνατο να συμφωνήσουμε απο τη στιγμή που δε ξέρεις:
Τί σκέφτομαι--> Πώς νιώθω--> Τί θέλω--> Τί σου ζητάω.
Είναι επίσης αδύνατο να σου δώσω να καταλάβεις τί εννοώ απο τη στιγμή που ούτε για μισό δευτερόλεπτο δε σκεφτήκαμε ίδια, συνεπώς δε νιώσαμε ίδια, δε θελήσαμε τα ίδια και προφανώς δε χρειαστήκαμε τα ίδια.
Στο περίπου; Ναι! Όσο θες. Αλλά αυτό το περίπου έρχεται και τα διαλύει όλα, καθώς το δευτερο ρητό για σήμερα
"Η λεπτομέρια κάνει τον πρωταθλητή"
έρχεται και γεμίζει "φασούλι, φασούλι" το σακούλι των διαφορών μέσα σ'αυτό το κόσμο και τον οδηγεί σε πολέμους, τρομοκρατικές οργανώσεις, σφαγές, πληθώρα ιδεολογιών, γούστα, στυλ ντυσίματος, ερωτικά φετίχ, διαφορετικά αγαπημένα φαγητά.
Βλέπεις, ο καθένας μας απο τη πρώτη στιγμή της ζωής του, αρχίζει και διαμορφώνει τον πολύτιμο τρόπο σκέψης τους ο οποιός χτίζεται απο τα καθημερινά ευσυνείδητα ερείσματα απο το περιβάλλον μας, υποσυνείδητα και πιό ύπουλα απο αυτά που δε σκεφτόμαστε και φυσικά απο την μοναδική μας ανθρώπινη φυσική ικανότητα αντιμετώπισης της κάθε παραμικρής κατάστασης.
Εκ των πραγμάτων, μπορεί να σκεφτόμαστε παρόμοια, ίδια όμως ποτέ. Κι έτσι δε μπορώ να σε καταλάβω όχι ώρες ώρες, αλλά ποτέ. Γι'αυτό θα'θελα απεγνωσμένα, σχεδόν κολασμένα να μπορώ να ξέρω όχι μόνο τί σκέφτεσαι, αλλά πώς σκέφτεσαι αυτό που σκέφτεσαι για να μπορέσω να συμφωνήσω μαζί σου.
Weapon power προς όφελος της ανθρωπότητας λοιπόν. Είδες τελικά; Καμία μαγεία δε θα χαθεί. Ίσα ίσα θα αποκτήσουμε την ηδονική στιγμή της απόλυτης συμβίωσης και συνύπαρξης εάν ξέρω πώς σκέφτεσαι, γιατί θα νιώσω ακριβώς όπως εσύ, θα θέλω ο,τι θες κι εσύ, και φυσικά θα σου δώσω ακριβώς αυτό που θες.
Βιβλιογραφία
Jacques Lacan, seminaire VI.
7 σχόλια:
Μεγάλο ζήτημα... ακόμα και αν διάβαζες τις σκέψεις μου δεν θα τις καταλάβαινες, γι αυτό είναι απαραίτητη η ύπαρξη της γλώσσας, ως αγγελιοφόρου ανάμεσα σε διαφορετικά μυαλά!Εκτός βέβαια εαν σκεφτόμασταν όλοι με τον ίδιο τρόπο, όμως τρομάζω και μόνο στη σκέψη του πόσο βαρετή θα ήταν η κοινωνία! Χαίρομαι που δεν σε καταλαβαίνω άμεσα λοιπόν και το μόνο που μπορω είναι να προσπαθώ! Γιατί όλη η διασκέδαση είναι στην προσπάθεια! P.S 1: Επιτέλους σοβαρό κείμενο!
P.S 2: Άσε ρε Τσόμσκυ!
βαρετή; ΒΑΡΕΤΗΗΗ; η ίδια μπούρδα περί χαμού της μαγείας;
νομίζω χάνεις το όφελος του weapon power μου και επικεντρώνεσαι στις παράπλευρες απώλειες, ενώ δε βλέπεις τί θα μπορούσε να συμβεί αν οι άνθρωποι πραγματικά καταλάβαιναν την κάθε λέξη του άλλου απο την απαρχή της. Ουστιαστικά, πριν την ξεστομίσει κάποιος τη λέξη, ήδη θα ήξερα τί θέλει.
Η λεπτομέρεια κάνει τον πρωταθλητή!!!! Είναι το μότο της ζωής μου!!!!χεχε
ένα σοβαρό χουλιγουντιανό κείμενο με μεταστρουκτουραλιστική ανάλυση, που προσπαθεί να ξεπεράσει τα ίδια τα θεμέλια του μεταδομισμού' ή αλλιώς, ότι η απόλυτη επικοινωνία είναι αδύνατη (και κάθε τι το απόλυτο :P).θα συνεχίσω μια θετική κριτική στο μονοπάτι που χάραξε ο addict και θα επισημάνω τα θεωρητικά εμπόδια που έχει η σκέψη.
.όπως σωστά ανέφερες μαρίνα, οι άνθρωποι έχουν διαφορετικές ανάγκες (ίσως μόνο λόγω της γεωγραφικής τους θέσης), και άρα συγκροτούν την προσωπική τους συμβολοποίηση, τις δικές τους λέξεις με τα αντίστοιχα νοήματα, συνεπώς διαφορετική γλώσσα από άλλες κοινότητες. το σύνολο της κατασκευής αυτής είναι η εμπειρία.
γενετική, ιστορική, κοινωνική, καθημερινή. περίπου την ίδια διαδικασία βλέπουμε και στο καθένα από μας ξεχωριστά, με λιγότερα πεδία.
.δεύτερo κρατούμενο, νομίζω πρέπει να ξεχωρίσεις τις έννοιες να "καταλαβαίνω τι σκέφτεσαι" με το "πως σκέφτεσαι". και θα δεις γιατί. οπότε, πες ότι ανακαλύπτεται μια μορφή τηλεπάθειας' να "μιλάμε" ναι θα μπορούμε, να επικοινωνούμε ναι θα μπορούμε. καμία αντίρρηση. αλλά από το συγκεκριμένο στάδιο αυτό στο επίπεδο του να "καταλαβαίνω γιατί σκέφτεσαι έτσι, με αυτό το τρόπο", υπάρχουν έτη φωτός. η εμπειρία είναι αυτή που καθόρισε το συμβολικό μου κόσμο και άρα τη νοοτροπία μου. άρα, πως θα μπορούσες να με αντιληφθείς και να συμφωνήσεις μαζί μου περαιτέρω, όταν σου λείπουν οι παραστάσεις μου α., αλλά και ο τρόπος που τις ερμήνεψα β.
.τρίτη σημείωση, πέρα από την θεωρητική αδυνατότητα πες ότι γίνεται. θα ήταν φυσικά (έχει δίκιο ο addict) βαρετό να ξέρουμε όλοι τι παίζει για τον καθένα. οπότε, φυσικά και θα χανόταν η "μαγεία". γιατί να το θέλουμε άλλωστε; ειδικά για ένα ζευγάρι, η ζωή θα ήταν απίστευτα πεζή. ο αγώνας που γίνεται για να καταλαβαίνουμε τι σκέφτεται ο άλλος, οι λαμπερές στιγμές βαθιάς επικοινωνίας είναι επιτευκτές ακριβώς χάρη στην γενική ανικανότητά μας να καταλαβαίνουμε τι θέλει να πει ακριβώς ο άλλος. εκεί κρύβεται όλη η ουσία των ανθρώπινων σχέσεων. στην ανταλλαγή.
.κάτι είπε ο βιτγκενστάιν, "αν ένα λιοντάρι ήξερε να μιλάει, δεν θα μπορούσαμε να το καταλάβουμε". ξέχασες να βάλες βιβλιογραφία: jacques lacan, seminaire VI.
συνέχισε να γράφεις τέτοια κείμενα πάντως (που τα στηρίζεις με θεωρητική επεξεργασία :P).
σύμφωνοι στο οτί τα ερεθίσματα του καθενός μας οδηγούν στην κάθε συμβολοποίηση.
και πάνω σε αυτό: εγώ μιλώ για έναν κ μοναδικό κινητήριο τρόπο σκέψης καθολικό για όλη την ανθρωπότητα. έτσι ακόμα και αν οι παραστάσεις μας διαφέρουν, ένας μοναδικός θα είναι ο τρόπος που θα μας στιγματίσουν.
εδώ έρχεται ένα άλλο πρόβλημα:
οτί οι παραστάσεις ακόμα και να "ερμηνεύονται" με έναν μοναδικό και πάντα ίδιο τρόπο για όλους, κανένας δε μπορεί να τις εγκλωβίσει και τις μετρήσει. Έτσι χάνεται αυτόματα ο "ιδιος" τρόπος σκέψης. Ναιεδώ, θέλει αρκετή προσοχή.
Όσο για το βαρετό, ένσταση και πάλι.
Θεωρώ πώς η απόλυτη κατανόηση και η εκπλήρωση αναγκών χωρίς κόπο, οδηγεί σε ένα είδος Αναρχίας (κοινωνική, πνευματική, πολιτική.) κι όχι σε βαρεμάρα.
τί λέτε;
άρα συμφωνείς στο ότι για να λειτουργήσει αυτό που θες -το να καταλαβαίνει ο καθένας αυτομάτως πως σκέφτεται ο άλλος- απαιτεί και μια συγκεκριμένη κοινωνική κατάσταση. μια κοινή για όλη την ανθρωπότητα μέθοδο συμβολοποίησης.
πως είναι αυτό δυνατό όμως ?
εκτός και αν επιβληθεί και εκεί καταλήγουμε στα όνειρα του φασισμού και των "ουτοπιών". κάτι που σημαίνει, κατάλυση της διαφορετικότητας. αλλά, πως είναι αυτό δυνατό ? μάλλον πάντα θα υπάρχει κάτι που θα ξεφεύγει από τη νόρμα.
τι εννοείς:
.να μετρήσει-εγκλωβίσει παραστάσεις
.Αναρχία-πως ?
Δημοσίευση σχολίου