Συνολικές προβολές σελίδας

Κυριακή 16 Φεβρουαρίου 2014

(Άμεση) Δράση-αντίδραση

Μιά φορά κι έναν καιρό, όχι μακριά απο το τώρα κι απο'δω, η κυρία Χοζ Κύριος Ζ. ισχυριζόταν πώς θεράπευε ψυχές και δίπλα στην κουζίνα της, σε εκείνο το μεγάλο και παράξενα χρωματιστά δωμάτιο όπου κάθε φορά  η διάταξη των επίπλων ήταν διαφορετική, δεχόταν άντρες που χτυπούσαν νευρικά τα πόδια τους, γυναίκες που πίεζαν το παιδί τους να μιλήσουν για το πόσο πιεσμένα νιώθουν και πόσο μόνη νιώθει η μαμά τους επειδή ο μπαμπάς είναι ανεπρόκοπος, κορίτσια που έφερναν την ταμπέλα του Συνδρόμου της Στοκχόλμης που ήταν λέει ερωτευμένα με τους βιαστές τους και τέλος, μερικά βαμπίρ που συνήθως ήταν έξυπνες γυναίκες μολυσμένες από τους άντρες τους.
Η περίεργη μυρωδιά των πλαστικών λουλουδιών, το ανθυγιεινά πολυτελές μαξιλάρι, το απέραντο ψεύτικο φως και οι πολύωρες κουβέντες ,βρώμικες πιά καθώς έβγαιναν από το πλυμένο στο κομμωτήριο αυτί της κυρίας Χοζ Κύριος Ζ., εισχωρούσαν στους χοντρούς τοίχους του δωματίου και όσο η κυρία Κύριος, περίμενε κάθε χρόνο τις διαταγές του νερού και του ανέμου, ο θυμωμένος και χαιρέκακος ψίθυρος του Κάρματος, σκέπαζε την εκωφαντική μουσική συνδυασμένη από τον ποδοσφαιρικό αγώνα που έπαιζε για το τίποτα στην τηλεόραση που επιτέλους σήμερα χάλασε.
Η κυρία Χοζ Κύριος Ζ. έκανε τα πάντα για να κερδίσει την εμπιστοσύνη της Αρμονικής Συνθήκης Διαβίωσης. Είχε κάνει την αίτησή της στο Υπουργείο, είχε κατέβει στους δρόμους να διαδηλώσει για τα δικαιώματά Της φορώντας το παλτό που είχε ράψει η ίδια με εκτυπωμένες με έγχρωμο μελάνι λεζάντες κλεμμένες και αδικημένα δοσμένες προς τον νου και δεν έλειπε φυσικά από τις μαζώξεις ομοιών της, όπου κρυβόταν και πάλι μπροστά σε μία τηλεόραση που δεν κοιτούσε ποτέ.
Τα τελευταία χρόνια -είκοσι συν άλλα δύο πάνω κάτω- και ειδικά μετά την τρομοκρατική αλλαγή της Αμερικής του '11, εκείνη πίστευε πώς τα είχε καταφέρει. Είχε βάψει τα μαλλιά της ξανθά και είχε πιά αγοράσει γυαλιά, πολλά γυαλιά. Επίσης, οι καθρέυτες ήταν τόσοι πολλοί στο σπίτι της, που ακόμα κι ο Νάρκισσος που ήταν εκεί ξαπλωμένος πάνω στο πτώμα του περιεργαζόταν  τον Νάρκισσο που του πρόσφερε κι αναθεωρούσε κι αναρωτιόταν αν πρέπει τελικά να το προσφέρει σε εκείνην.
Ένα απόγευμα, κάποια, προσπάθησε να σκοτώσει την κυρία Χοζ Κύριο Ζ., αλλά τελικά κατόρθωσε απλά να μπει φυλακή και κάποιον κλειδαρά να πουλήσει μια εξαιρετικά ασφαλή κλειδαριά στην λαιμοκομμένη και αιμοχανούσα κυρία Χοζ.
Η κυρία Χοζ Κύριος Ζ., ποτέ δε κατάφερε να δει την υπογραφή της στην Αρμονική Συνθήκη Διαβίωσης και μετά απο δικαστήρια έχασε και το μοναδικό πράγμα που είχε αγαπήσει στην ζωή της. Το να την αγαπάνε. Κι όχι μόνο το έχασε μια φορά αλλά καταλάθως απαντημένα τηλέφωνα, ανόητες υποκρίτριες και χίλια δυό άσχετα και ιαινικά χαμόγελα της το θύμιζαν με την κάθε ευκαιρία.
Στο τέλος, εκείνος ο ψίθυρος έγινε μεταμεσονύχτιο ουρλιαχτό. Οι πολυπόθητοι μπάτσοι -στην προκειμένη περίπτωση- δεν άργησαν να την μπαγλαρώσουν για διατάραξη της κοινής και λογικής Αρμονίας. Μπορεί οι ψυχές που νόμιζαν πως θεραπεύονται να μείναν άρρωστες, αλλά μερικές άλλες σταμάτησαν να πονούν και δικαιώθηκαν. Ειδικά της κάποιας που κάλεσε με όλη την δύναμη των δαχτύλων της, το βράδυ εκείνης της μέρας που είχε ήλιο, το ...100.

http://www.youtube.com/watch?v=IBH97ma9YiI

4 σχόλια:

paliatsos είπε...

Τέλειο!

Marina, Marina Marinaaa είπε...

Ω μερσί Παλιάτσε :)

Serotonin addict είπε...

Φοβεροί συμβολισμοί! Τα πράγματα έχουν την τάση να καταλήγουν εκεί που πρέπει και, όπως λέει και ο φιλόσοφος Jagger: You can't always get what you want, but sometimes, you get what you need! Συνέχισε να γράφεις έτσι!

Marina, Marina Marinaaa είπε...

@ Serotonin addict, καλέ μου, ήσουν η "πρακτική" μου έμπνευση απ'την αρχή του κειμένου αυτού :)