Να είμαι ξαπλωμένη στο πάτωμα και να τραγουδάω με τις ώρες κι ασταμάτητα έχοντας στο μυαλό μου πώς δινω συναυλία σε κάποια άλλη εποχή. Να ξέρω πάντα οτί όλα αυτά που με τρομάζουν αργά η γρήγορα θα αποδειχτούν ανούσια κι οτί επειδή είμαι εγώ, τίποτα απ'ολα αυτά δεν υπάρχουν. Να ξέρω βαθιά μέσα μου πώς δε μπορεί, είμαι διαφορετική. Δεν ανήκω εδώ. Να μ'αρέσει η αποξένωση αυτή και με οδηγεί συνεχως σε όλο και καλύτερα μέρη. Να αντιμετωπίζω τον εαυτό μου σαν κάποιο σπουδαίο άνθρωπο που σίγουρα μπορεί να κάνει πολλά. Να εξαρτώμαι απο ένα χάδι, από ένα δικό σου άγγιγμα, μια λέξη που να'χει βγει απο το ζεστό σου στόμα. Χωρίς εσένα, δεν θα κάνω τίποτα. Σ'αγαπώ και πάλι. Συγχώρεσε με αν δεν είμαι αυτό που θες. Το κάνω για σένα. Για να φαίνεσαι καλύτερος στα μάτια όλων... ακόμα και στα δικά μου. Σε θαυμάζω, στο χω πει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου