Κατηγορία σπαστικών παιχνιδιών στο Λούνα Πάρκ #1

Εδώ αν έλεγα "'εβγαλε τα χεράκια του κι έβγαλε τα ματάκια του" θα ταίριαζε απόλυτα. Μα καλά, σχεδιάζεις το πιό υπερ γαλαξιακό  παιχνίδι που: 

• φτάνει τόσο ψηλά που πάνω απ'τα καθίσματα βάζετε μανιτάρι για να μην παγώνει ο κόσμος,
• που βλέπεις όχι μόνο όλη την πόλη αλλά και την διπλανή χώρα σαν σε χάρτη,
• που κουνιέσαι περισσότερο κι απο κόκκο νες καφέ την ώρα που το χτυπάει το χτυπητήρι,
• που σε κάνει να ξερνάς αλύπητα μέχρι και τον προχθεσινό γύρο και είσαι τόσο ψηλά που θα φτάσει στη γη, παγωμένο σαν καραμελάκι που θα φάει το ανόητο παιδάκι που μόλις βγήκε απο το καρουζέλ.

Κι όλα αυτά, δεν έχεις σε κάποιον να τα πεις ή να τα ζήσετε μαζί επειδή το κάθισμα είναι ΜΟΝΟ. Δεν έχεις διπλανό γιατί τα καθίσματα αυτού του παραδείσου είναι ατομικά.

Τί σημαίνει αυτό;

• Σου΄ρχεται μιά μαλακία να πεις, να γελάσετε και δε μπορείς.
• Φοβάσαι και δεν έχεις κάποιον να σε παρηγορήσει,
• Τα σάλια που βγαίνουν απο το στόμα σου δεν έχουν διπλανό να ακουμπήσουν.

Εxtra bonus μακάβριο:
 

• σπάει και πέφτεις και πεθαίνεις μόνος σου ενώ κατα τ'αλλα το ultimate παιχνίδι είναι τόσο εξοπλισμένο που σε περίπτωση πτώσης παίζει σε ηχειάκια γύρω απ'το αυτί σου το "Ο αετός πεθαίνει στον αέρα".

Ας πάρουμε τα πράγματα όμως με την σειρά τους.

Σουλατσάρετε στο Λούνα Παρκ και ψάχνετε το πιό τρομακτικό παιχνίδι ν'ανεβείτε, ξάφνου κάτι αχνοφαίνεται στα ουράνια και αμέσως κοιτιέστε μεταξύ σας και πριν προλάβετε να ξεστομίσετε έστω ενα "Μαλάαααααακα πάμε σ'αυτό" τρέχετε μανιωδώς προς την ουρά του παιχνιδιού. Εκεί, περιμένετε συνήθως μιάμιση ζωή, μαλώνετε για τις δυάδες ενώ δε ξέρετε ακόμα πώς ο σχεδιστής του εν λόγω παιχνιδιού είναι emo.
Όταν δείτε τα ατομικά καθισματάκια δε πτοείστε γιατί είστε ακόμα ενθουσιασμένοι με το τί σας περιμένει εκεί ψηλά (στης Τούμπας στο χαρέμι).  Κάθεται λοιπόν ο καθένας μόνος του και μέχρι να ξεκινήσει και κοιτάει γύρω του να βρεί τους φίλους του.
Αρχίζει και για τα πρώτα δύο δευτερόλεπτα όλα είναι γαμάτα αφού αποκτάς την αίσθηση οτί είσαι μέσα στο μπολ ενός μίξερ μέσα σ'ενα διαστημόπλοιο κάτι εξωγήινων που φτιάχνουν κέικ.


Απομυθοποίηση ΤΩΡΑ.

Ξέρω οτί βαριέσαι αφού δεν έχεις να συναγωνιστείς κάποιον στις κραυγές και φυσικά δε μπορείς να κοροιδέψεις τον διπλανό σου που κάνει σα μωρό και θέλει να κατέβει, επειδή, Α ΝΑΙ! Δεν έχεις διπλανό!

Όμως, το υπερπαιχνίδι το ξέρει όλο αυτό γιατί είναι απο το μέλλον και κρατάει λίγο. Οπότε κατεβαίνεις και τρέχεις σαν να ήσουν survivor για έξι μήνες προς τους φίλους σου και τους αγκαλιάζεις. Δε χάνεις χρόνο και λες τις αστείες μαλακίες που έχεις σκεφτεί και εκνευρίζεσαι γιατί ο "αν ο σχεδιαστής είχε φίλους, θα ήταν διπλανός σου" δε γελάει και καταβάθως συνειδητοποιείς πώς πιά δεν είναι αστείο ενώ κόβεις το λαιμό σου πώς εκεί πάνω θα είχατε κατουρηθεί στα γέλια.
Ίσως αυτή η αστεία μαλακία να ήταν το μοναδικό που θα θυμόσασταν απο εκείνη τη μέρα εάν τα καθίσματα ήταν έστω διπλά.

Συμπεράσματα:

1. Σκοτώστε τα emo
2. Δεν έχει σημασία τελικά το μέρος, αλλά η καλή παρέα.