Το δικός μας Πριγκηπάτο.

Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να σου φανεί κλαψομούνικο. Επίσης υπάρχει μεγαλύτερη πιθανότητα να νιώσεις ταύτιση και αν σε κάνω να συγκινηθείς θα είναι το ιδανικό.
Χθες συνειδητοποίησα πως δεν έχω αλλάξει καθόλου. Μπορώ ακόμα να γελάω μέχρι δακρύων με αυτά που γελούσα πριν εφτά και ίσως παραπάνω χρόνια. Να κάθομαι στο ίδιο πεζούλι που καθόμουν μαζί σας μετά την έξοδο μας στα goody's και να μην θέλω να φύγω, όπως τότε που είχα φάει κατσάδα επειδή γύρισα στις δέκα σπίτι. Χθες μπορεί να μην έφαγα κατσάδα που γύρισα στις δώδεκα, τώρα είμαι είκοσι χρονών, δε μπορεί να μου πεί κανείς τίποτα. Ακόμα κι αν δε μείνω σπίτι και την βγάλω σε σπίτι γκόμενου επειδή είμαι είκοσι.  Δε θα με κατσαδιάσουνε. 
Μου λείπει ίσως να  σας παρακαλάω απο την Τετάρτη να κοιμηθώ στο Ρετζίκι το Σάββατο επειδή θα είναι όλοι. Θα είναι κι ο -άκης, θα βάλω και το λιπ γκλος που έδινε η Σούπερ Κατερίνα στο ασανσέρ για να μην με δεί ο μπαμπάς να βάφομαι στα δεκατρία μου.
Μου λείπει πολύ να μαζευτούμε σπίτι σου να ακούσουμε το καινούργιο Cd-single που πήρες γύρω στις τριάντα φορές ενώ θα κολλάμε αφίσες με άψογη τελειότητα στους τοίχους σου. Να σου ζητάω να μου μάθεις ακόμα ποδηλάτο, όπως ακριβώς εκείνη τη μέρα στο τηγάνι.
Μακάρι να μπορούσα ακόμα να παίξω "περίπτερο" με φυλλαράκια απο δέντρα για τσίχλες και σκουπίδια απο κάτω για περιοδικά και λεφτά. Να φάω μερέντα με ψωμί και να έχω στη τσέπη μου κατοστάρικο.
Χθες, έπινα καφέ στην Ναυαρίνου και μπήκαν δύο κοριτσάκια με την μπάλα τους να ζητήσουνε νερό αναψοκοκκινισμένα απο το παιχνίδι στη πλατεία. Ούτε που με κοίταξαν ενώ εγώ με θυμήθηκα να κάνω στο ίδιο στου Γαζία.
'Ιδια μέρη που άλλες φορές σε κάνουν να νιώθεις στασιμότητα και να σε κάνουν να θέλεις να φύγεις. Ίδια μέρη όμως που σε γεμίζουν ασφάλεια και ευτυχία.
Ίδιο πεζούλι, ίδια γέλια, ίδια πειράγματα. Ακόμα και οι φράσεις. Οι ίδιες ιστορίες τα ίδια άτομα.