Ναι αν με ρωτήσεις, θα σου απαντήσω με εγκάρδια ειλικρίνια πως το μόνο που κάνω είναι να γκρινιάζω και να αγχώνομαι χωρίς όμως να κάνω την παραμικρή προσπάθεια για την απομάκρυνση των λόγων της γκρίνιας και του άγχους μου. Έξυπνο ακούγεται, γιατί θα μου πεις, αν εξαλείψεις τις αιτίες γκρίνιας και άγχους που τόσο καλά ξέρεις να ανταπεξέρχεσαι σε αυτά, τότε τί θα σου απομείνει να κάνεις εξίσου καλά; Έχεις δίκιο, προτιμώ να αγχώνομαι και να γκρινιάζω (ενίοτε και να φοβάμαι) για πράγματα που είμαι εξαιρετικά και μέχρι το κόκαλο ενήμερη, παρά να γκρινιάζω και να αγχώνομαι για κάτι που μου είναι παντελώς ξένο όπως ας πούμε το τί θα μπορούσε τώρα που εξάλειψα τους αρχικούς παράγοντες γκρίνιας και άγχους μου, να με αγχώσει και να με κάνει να γκρινιάξω. Αγχωτικό επίσης θα ήταν να μην ξέρεις από που θα σού'ρθει ο λόγος που θα σε αγχώσει. Αλλά κάτσε γιατί εδώ έχω πρόβλημα. Αν ξέρω οτί αργά ή γρήγορα θα έχω καινούργιους λόγους να αγχωθώ αλλά δε ξέρω τον τόπο προέλευσης και την χρονική τους τοποθέτηση, τότε αυτόματα έχω έναν υπέρτατο και τέλειο λόγο να γκρινιάξω! Επίσης, αν δε κάνω λάθος μία κατάσταση αβεβαιότητας είναι ο,τι καλύτερο για την παραγωγή άγχους. Κάτι σαν την υγρασία και τους μύκητες για παράδειγμα.Συμπέρασμα, ξεαγχώσου Μαρίνα, όλα θα πάνε καλά και θα ξανααγχωθείς. Θα έχεις ξανά πονοκέφαλο. Μην γκρινιάζεις!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου