Τέσσερις Εποχές

Ένα από τα αγαπημένα μου ρητά, σήμερα έπαψε να ισχύει για την πάρτη μου. "Η καλή μέρα απο το πρωί δεν φαίνεται" τελικά και είναι αποδεδειγμένο. Λιανά ευθύς αμέσως.
Ξερνάς ή μάλλον πιό πριν, πίνεις, ξερνάς, πάει εφτά το πρωί, ξυπνάς στις εννέα, κεφάλι ελπίζεις να μην είχες, δε πίνεις καφέ γιατί ζείς στον ιδανικό σου κόσμο, εκεί που οι άνθρωποι κοιμούνται μες τα τραίνα, αργείς, παίρνεις ταξί, η μπροστινή σου στο εκδοτήριο έχει έρθει με μπλοκάκι ετήσιων ερωτήσεων σχετικά με ο,τιδήποτε έχει να κάνει με τον ΟΣΕ, δε βρίσκεις θέσεις, κάθεσαι σαν απροσάρμοστο στην "τετράδα" και τα γόνατα σου κάνουν παρέα με εκείνα της απέναντί.
Ακολουθεί παράγραφος επίθεσης σε σένα ξανθιά ηλίθια μαγκιώρα.
Τοποθετείς το σάπιο και γεμάτο τζιν κεφάλι σου, ση σχισμή παραθύρου-θέσης τραίνου, βολεύεσαι κούτσα κούτσα και πας να κοιμηθείς. Προαιρετικά αφήνεις το κάτω χείλος σου να πέσει έτσι ώστε να αποκτήσεις τη γελοία εκείνη φάτσα καθιστού κοιμισμένου. Περιμένεις με νύχια και με δόντια τον ελεγκτή για το κόψιμο του εισιτηρίου σου, έρχεται τον ρωτάς με όση φωνή μπορούν να παράγουν οι φωνητικές σου χορδές σε πόση ώρα θα φτάσεις για να βάλεις ξυπνητήρι. Το βάζεις αφού ξεμπλέκεις τα ακουστικά που πάλι το φάντασμα πρόλαβε να μπερδέψει και ναι! Νάνι. Νόκια connecting people στην συνέχεια. "Έλα τί κάνεις;", "Δε σ'ακούω είμαι στο τραίνο, δεν έχει σήμα" , "Μ'ακούς;".  Κλείνει."Έλα δε σ'ακούω δεν έχω σήμα", "Πωωω ρεεε". Κλείνει. "Δε σ'ακούω σου λέω, μ'ακούς;".
Αρχικά η λανθασμένη εντύπωση οτί θα ξεμπερδέψω με μία λοξή ματιά, με ώθησε να κοιτάξω ευγενικά και με φάτσα που θυμίσε τον γάτο απο το Σρεκ, την ξανθιά απέναντι μου. "Έλα δεν έχω σήμα σου λέω", "Είμαι στο τραίνο". Κλείνει.
Ματαιώνεται με πολλά λίτρα ρεαλισμού το σχέδιο "Θα-κοιμηθώ-στο-τραίνο,άρα-να-μη-πιώ-καφέ" και πρίν προχωρήσεις στον πλάνο Β', ψάχνείς για στυλό, ή έστω ένα μολύβι για να βγάλεις όλο σου το μίσος για τα κινητά κι όταν νιώθεις τα γόνατα της ηλίθιας να πιέζουν τα δικά σου, της ζητάς ευγενικά στυλό και αρχίζεις να την θάβεις με μανία στο τετράδιο σου."Έλα δε σ'ακούω, είμαι στο τραίνο και δεν έχω σήμα". Κλείνει.
Και τώρα, ήρθε η στιγμή να γυρίσει η πουτάνα η ρόδα και φτάνεις στον προορισμό σου. Κατεβαίνεις απο το τραίνο, βλέπεις ένα χαμόγελο να σε περιμένει κι ακούς τον ήχο που ακούγεται σαν "Πάμε για παγωτό στους καταρράκτες!". Παγωτό για πρωινό-επιστροφή στην ιδανική σου πολιτεία. Φύση, χωνάκι, νερά και μουσική έρχονται να αντικαταστήσουνε την ανάμνηση του πονοκεφάλου και της φρικτής ηλίθιας που ακόμα ψάχνει σήμα. Μελωδικές κουβέντες, βροχή και πουρ μπουάρ ακολουθούν.
Μπαίνοντας στο τραίνο της επιστροφής, γελάς με την σπαστικιά που τυχαίνει να κάθεται απέναντι σου και που ψάχνει στον κατάλογο της ξεχασμένα What's Up. Δεν έχεις λόγο να εκνευριστείς αυτή τη φορά.