Όταν σταματάμε να είμαστε άνθρωποι #1

-->

Εφοδιασμένοι με τα πιό παγερά μας συναισθήματα και με πανοπλία ,εκείνο που απροκάλυπτα, φωνάζει '' Τί μπορώ να κάνω εγώ;'' αντικρύζουμε την φωτογραφία που απεικονίζει ένα παιδί να αποτελεί μελλοντικό γεύμα του γύπα που περιμένει με αργή και βασανιστική ανυπομονησία τον θάνατο του.

Όταν αντιμετωπίζουμε με απόλυτη φυσικότητα το στατιστικό γεγονός οτί κάθε ένα λεπτό , εννέα παιδιά που ανήξουν στον λεγόμενο "τρίτο κόσμο" χάνουν την ζωή τους απο υποσιτισμό, σταματάμε να είμαστε άνθρωποι και τα παγερά αυτά συναισθήματα είναι πλέον η κινητήρια δύναμη της ...μηχανής που μετατρεπόμαστε . Απομακρυνόμαστε απο το γεγονός αποζητώντας χωρίς κανένα δισταγμό, εκείνη την αγαλλίαση που έρχεται αφού συνειδητοποιήσουμε πώς ευτυχώς, ούτε εμείς, ούτε τα παιδιά μας θα έχουμε την μοίρα αυτού του πλάσματος. Αγαλλίαση λοιπόν που ξεδιάντροπα παίρνει την μορφή της ευγνωμοσύνης στα δεδομένα που μας χαρίζουν την ζωή μακρία απο τον τρίτο κόσμο.

Όμως εκτός από αυτή την προσέγγιση, άθελα μας, στο προσκήνιο της αίσθησης έρχονται η ευσπλαχνία και η συμπόνοια που όμως δεν έχουν την δύναμη για να μας αγγίξουν παραπάνω από μερικά λεπτά. Η δοκιμασία μας συνεχίζεται και πλέον αποκτά άλλο περιεχόμενο, αυτό της οργής και της αγανάκτησης. Η φαντασία μας όσο και να την αφήσουμε ελέυθερη να καλπάσει, δεν μπορεί να έρθει ούτε στο ελάχιστο, κοντά τον αριθμό των δισεκατομμυρίων ευρώ που δαπανούνται στα έξοδα που απαιτεί η κατασκευή πολεμικών όπλων μαζικής καταστροφής (βόμβες,πυρομαχικά,σφαίρες, πολεμικά αεροπλάνα, στρατεύματα μάχης, άρματα και άλλοι εξοπλισμοί). Βοήθημα όμως θα αποτελούσε η σκέψη που υποστηρίζει οτί με διαφορετική χρήση των χρημάτων αυτών, πέντε εκατομμύρια παιδιά μαζί τις οικογένειες τους θα είχαν κυριολεκτικά σωθεί.

-->

Όσον αφορά την σκληρή φωτογραφία,την απαθαντίζει το 1993 ο τότε άσημος φωτογράφος, Κέβιν Κάρτερ που ένα χρόνο μετά τιμήθηκε με βραβείο Πούλιτζερ. Η συνέχεια είναι δραματική καθώς τρείς μήνες μετά την απονομή, ο φωτογράφος αυτοκτονεί. Φήμες θέλουν το αίτιο της αυτοκτονίας να αποτελεί το γεγονός οτί ο Κάρτερ δεν άντεχε να ζεί με την ιδέα οτί η δόξα και τα πλούτη του ήταν η ανταμοιβή της σκληρότητας και του ανθρώπινου πόνου.

-->

Εδώ θα να σημειωθεί ότι χρειάστηκαν είκοσι λεπτά της ώρας προκειμένου να τραβηχτεί η συγκεκριμένη φωτογραφία. Ύστερα, ο Κάρτερ, έδιωξε το αρπακτικό και παρά την Κυβερνητική Απαγόρευση που υπογραμμίζει πως δεν επιτρέπεται ένας δημοσιογράφος να έρθει σε επαφή με πιθανόν μολυσμένους ανθρώπους, το μετέφερε στο ιατρικό κέντρο της περιοχής όπου, εντός λίγων λεπτών,το παιδί πέθανε λόγω προχωρημένου σταδίου υποσιτισμού.

Οι ρομαντικοί της εποχής άφησαν να πλανάται στον αέρα η φήμη που ήθελε τον Κάρτερ να αυτοκτονεί λόγω των ενοχών που ενδέχεται να ένιωσε, όσο υπήρχαν τα σενάρια που υποστήριζαν οτί το παιδί μπορεί να ήταν ζωντανό εάν είχε μεταφερθεί στο νοσοκομείο ακόμα και λεπτά νωρίτερα.