Συνολικές προβολές σελίδας

Σάββατο 12 Απριλίου 2014

7 Μάρτη, Εκεί που δεν υπάρχει καμιά χώρα.

Πόσα πράγματα θα μπορούσαν να ακολουθούν το "δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να..."
...σε παίρνει ο ύπνος μπροστά σε αναμμένη ταινία,
...μην χτυπάει το ξυπνητήρι σου το Σάββατο,

... σε περιμένει κάποιος στον σταθμό την ώρα που κατεβαίνεις από το τρένο, έτσι ώστε να νιώθεις την καρδιά σου να χτυπάει τόσο γρήγορα όσο έτρεχε το τρένο λίγο πριν αρχίσει να επιβραδύνει για να σταματήσει τελικά μπροστά σε εκείνο το χαμόγελο που έψαχνες με μανία μέσα στον συνωστισμό της πλατφόρμας.
Κι όμως, το να σου φανερώνεται μπροστά σου ένα πρόσωπο που τόσο πολύ δεν περίμενες,  και που ακαριαία μέσα σου κάνεις προσευχές να μην είναι απλά κάποιος που να του μοιάζει και να'ναι όντως αυτός, ξεπερνάει την κάθε προσέγγιση του οποιοδήποτε καλύτερου.
Όχι, πάλι ψέμματα. Αυτό που κλέβει την παράσταση εδώ, είναι ο λόγος που εσύ αναγκάζεσαι να κάνεις την εν λόγω προσευχή. Δεν είναι τίποτα λιγότερο από τους εσωτερικούς σου μοχλούς οι οποίοι είναι χίλιες φορές αποδοτικότεροι και γρηγορότεροι και που ξέρουν καλύτερα από εσένα τί ήθελες κι όσο, όταν επιτέλους κατάλαβες τί ήθελες, εκλιπαρείς τον θεό σου να'ναι αληθινό, εκείνοι ήδη το έφεραν μπροστά σου ήδη, χάρη στην μαγεία της αγάπης.

Της αγάπης εκείνης που σκεπάζει την γύμνια σου, που φροντίζει τις πληγές σου, που αντιλαμβάνεται τις σκέψεις σου πριν τις μεταμφιέσεις σε λέξεις, που σε πηγαίνει για φαγητό στο αγαπημένο σου μέρος, που κάνει τους όλους  να φαίνονται μηδαμινοί, που γελάει με το γέλιο σου, που φωτογραφίζει την λύπη σου, που εκμηδενίζει κάθε απόσταση και που τέλος είναι τόσο μαγική που ξορκίζει κάθετί σατανικό σε είχε λεηλατήσει.

Τελική απάντηση στο ανύπαρκτο ερώτημα:
Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να εμπιστεύεσαι σε κάποιον  να χειρίζεται τους εσωτερικούς σου μοχλούς και να φροντίζει να'χουν πάντα λάδια για να συνεχίσουν να κινούνται όταν εσύ δεν ξέρεις να οδηγάς. 

Δεν υπάρχουν σχόλια: