Όλα πήγαιναν καλά μέχρι που πάτησα αυτή τη λακούβα με το παγωμένο νερό χιονόνερου. Για να τιμήσω την αιώνια τάση μου για υπερβολή: θα ορκιζόμουν πώς έτσι πρέπει να είναι εκείνη η αίσθηση όλων όσοι παριστάνουν τους Ρώσους πατινέρ πάνω σε παγωμένες λιμνούλες, όταν ξάφνου σπάει η επιφάνεια λιμνούλας κι έρχονται σε επαφή με εκείνο το ,πολικού ψύχους, νερό που ακόμα και οι λευκές αρκούδες το αφήνουν λίγο να χλιαρώσει πριν το πιούν.
Είχα λοιπόν φτάσει είκοσι λεπτά νωρίτερα στον σωστό δρόμο που μόλις με την τρίτη προσπάθεια είχα εντοπίσει και είχα τολμήσει ακόμα και να χαρώ που είχε σταματήσει να βρέχει. Η τρίτη και καλή μου προσπάθεια που λες, ήταν ντυμένη τόσο έντονα γαλλικά που κάτι μου βρωμούσε (!). Η υποψία μου επιβεβαιώθηκε όταν άνοιξε το στόμα της και χρησιμοποίησε την ιταλική προφορά της στις παρακάτω λέξεις: "Είναι στη μέση εκείνου του δρόμου...Δεν θα δυσκολευτείτε καθόλου να το δείτε μιας και είναι τόσο άσχημο κτίριο", "Ναι, ναι θα το καταλάβετε αμέσως με το που μπει στο πεδίο της όρασης σας". Στο μανιφέστο του κατά της αισθητικής του κτιρίου, μου ανέφερε μάλιστα πώς είναι και πολύ μοντέρνο. Άφησε να εννοηθεί πώς συνεπώς το φυσικό επακόλουθο αυτού, είναι να είναι απαίσιο.
Όλο αυτό μου έδωσε αφορμή για να κρίνω κι εγώ με την σειρά μου την εμφάνιση του στυλό που αγόρασα πάλι δοκιμάζοντας εκείνο στο "την τύχη" και που κρατάω τώρα (σκέψου χειρόγραφο blog τώρα, δε ξέρω).
Κάτι που σκεφτόμουν αυτές τις μέρες που λίγο μ'επιασε το "κοντοζυγώνει νέο έτος- απολογισμός" είναι πώς αυτό που έμαθα φέτος -μεταξύ άλλων- είναι πώς πλέον υποστηρίζω την εξής ιδέα:
" Όταν δεν θέλεις να χάσεις κάτι από κοντά σου, τότε κάθεσαι στον κώλο σου -τονίζω την κτητική αντωνυμία- και φροντίζεις έτσι ώστε να μην προκαλέσεις αίτια, λόγους κι αφορμές που θα σε οδηγήσουν στην μη αναστρέψιμη [πλέον] απώλειά τους, ευχαριστώ".
Μεταξύ εκείνων των άλλων, έμαθα επίσης και για τα καλά πιά, πώς αυτή η λεγόμενη και ρημάδα "δεύτερη ευκαιρία" είναι ο,τι πιό βάναυσο και απάνθρωπο μπορεί να μας καρφωθεί στο μυαλό ως επιλογή.
Για να επανέλθω και να μείνω λίγο στο θέμα που άνοιξα, θα ασχοληθώ λίγο με τα θύματα της προαναφερθείσας απώλειας μιάς και έχουν πολύ ζουμί, όπου σίγουρα και με τόσο αυστηρή φωνή ,που με κάνει να παίρνω εκεινη τη φάτσα που δε μου πάει καθόλου, σου ουρλιάζω πώς δεν είσαι εσύ!
(Με το εσύ, αναφέρομαι σε εκείνο το Χ πρόσωπο που δεν ήθελε πριν λίγο να χάσει το αντικείμενο Υ από κοντά του, έτσι για να μιλήσουμε υπό την έγκριση του συντακτικού.)
Πώς να σου πω, αυτό που εννοώ είναι πώς εάν όντως δεν ήθελες να χάσεις, θα "έπαιζες" ακόμα και άθελά σου, μιας και θα είχε σημαντικό ρόλο το ίδιο σου το υποσυνείδητο, με τέτοια στρατηγική που θα σε έβγαζε νικητή. Εάν τα' κανες (σχόλια κειμενογράφου: γι'αλλη μια φορά) σκατά δε σου φταίει τίποτ'άλλο παρά και ολοκληρωτικά οι δικές σου πράξεις. Εκτός αν όλο σου το Είναι είναι συμφιλιωμένο αρμονικά με τον βαθύτερό σου στόχο. Να χάσεις.
Σε δεύτερη (πάντα) μοίρα, έρχεται το χαμένο θύμα της υπόθεσης, το οποίο μιας και με τα χεράκια του έβγαλε τα ματάκια να κάτσει τώρα εκεί που είναι και να θυμάται άλλη φορά να μην ξεχνάει. Κατεμέ, μεγαλύτερος φταίχτης στην όλη κατάσταση που ίσως δημιουργείται όταν και εφόσον όλοι οι παραπάνω αναλαμβάνουν ρόλους και το σενάριο παίρνει οπτικοακουστική μορφή.
Τέλος για να ελαφρύνω λίγο το κλίμα (που σιγά να μη, τί είμαι πιά μπροστά σε ολόκληρο κυκλώνα) αυτό που επίσης έμαθα φέτος τωρα στα κοντά, είναι πώς οι παρέες μεθύστακων στα μετρό του Παρισιού αποτελούνται πάντα από τρία άτομα. Ο ένας κάθεται στη μέση έχοντας ενα μπουκάλι ανάμεσα στα χέρια του χωρίς να μιλάει. Μέσα στη σιωπή του μοιάζει σοφός και καμιά φορά ρίχνει κυνικά βλέμματα στον άλλον που είναι μετά βίας όρθιος με το καμάρι του πιωμένου και τον ενθουσιαμό του μαστουρωμένου κουνάει γρήγορα και απότομα τα χέρια του από τον ενθουσιασμό της φοβερής του ανακάλυψης προσπαθώντας να πείσει τον τρίτο και μοναδικό που, αλήθεια, προσπαθεί να τον ακούσει. Εκείνος έχει μεγάλη κόκκινη μύτη. Πάντα τυλιγμένο κάπου κοντά τους υπάρχει κι ένα αδέσποτο σκυλί ράτσας και η επιγραφή "πεινάμε". Στο'πα, εγώ και η λέξη "ελαφρύς" σε οποιαδήποτε της μορφή δε πάμε πακέτο.
Είχα λοιπόν φτάσει είκοσι λεπτά νωρίτερα στον σωστό δρόμο που μόλις με την τρίτη προσπάθεια είχα εντοπίσει και είχα τολμήσει ακόμα και να χαρώ που είχε σταματήσει να βρέχει. Η τρίτη και καλή μου προσπάθεια που λες, ήταν ντυμένη τόσο έντονα γαλλικά που κάτι μου βρωμούσε (!). Η υποψία μου επιβεβαιώθηκε όταν άνοιξε το στόμα της και χρησιμοποίησε την ιταλική προφορά της στις παρακάτω λέξεις: "Είναι στη μέση εκείνου του δρόμου...Δεν θα δυσκολευτείτε καθόλου να το δείτε μιας και είναι τόσο άσχημο κτίριο", "Ναι, ναι θα το καταλάβετε αμέσως με το που μπει στο πεδίο της όρασης σας". Στο μανιφέστο του κατά της αισθητικής του κτιρίου, μου ανέφερε μάλιστα πώς είναι και πολύ μοντέρνο. Άφησε να εννοηθεί πώς συνεπώς το φυσικό επακόλουθο αυτού, είναι να είναι απαίσιο.
Όλο αυτό μου έδωσε αφορμή για να κρίνω κι εγώ με την σειρά μου την εμφάνιση του στυλό που αγόρασα πάλι δοκιμάζοντας εκείνο στο "την τύχη" και που κρατάω τώρα (σκέψου χειρόγραφο blog τώρα, δε ξέρω).
Κάτι που σκεφτόμουν αυτές τις μέρες που λίγο μ'επιασε το "κοντοζυγώνει νέο έτος- απολογισμός" είναι πώς αυτό που έμαθα φέτος -μεταξύ άλλων- είναι πώς πλέον υποστηρίζω την εξής ιδέα:
" Όταν δεν θέλεις να χάσεις κάτι από κοντά σου, τότε κάθεσαι στον κώλο σου -τονίζω την κτητική αντωνυμία- και φροντίζεις έτσι ώστε να μην προκαλέσεις αίτια, λόγους κι αφορμές που θα σε οδηγήσουν στην μη αναστρέψιμη [πλέον] απώλειά τους, ευχαριστώ".
Μεταξύ εκείνων των άλλων, έμαθα επίσης και για τα καλά πιά, πώς αυτή η λεγόμενη και ρημάδα "δεύτερη ευκαιρία" είναι ο,τι πιό βάναυσο και απάνθρωπο μπορεί να μας καρφωθεί στο μυαλό ως επιλογή.
Για να επανέλθω και να μείνω λίγο στο θέμα που άνοιξα, θα ασχοληθώ λίγο με τα θύματα της προαναφερθείσας απώλειας μιάς και έχουν πολύ ζουμί, όπου σίγουρα και με τόσο αυστηρή φωνή ,που με κάνει να παίρνω εκεινη τη φάτσα που δε μου πάει καθόλου, σου ουρλιάζω πώς δεν είσαι εσύ!
(Με το εσύ, αναφέρομαι σε εκείνο το Χ πρόσωπο που δεν ήθελε πριν λίγο να χάσει το αντικείμενο Υ από κοντά του, έτσι για να μιλήσουμε υπό την έγκριση του συντακτικού.)
Πώς να σου πω, αυτό που εννοώ είναι πώς εάν όντως δεν ήθελες να χάσεις, θα "έπαιζες" ακόμα και άθελά σου, μιας και θα είχε σημαντικό ρόλο το ίδιο σου το υποσυνείδητο, με τέτοια στρατηγική που θα σε έβγαζε νικητή. Εάν τα' κανες (σχόλια κειμενογράφου: γι'αλλη μια φορά) σκατά δε σου φταίει τίποτ'άλλο παρά και ολοκληρωτικά οι δικές σου πράξεις. Εκτός αν όλο σου το Είναι είναι συμφιλιωμένο αρμονικά με τον βαθύτερό σου στόχο. Να χάσεις.
Σε δεύτερη (πάντα) μοίρα, έρχεται το χαμένο θύμα της υπόθεσης, το οποίο μιας και με τα χεράκια του έβγαλε τα ματάκια να κάτσει τώρα εκεί που είναι και να θυμάται άλλη φορά να μην ξεχνάει. Κατεμέ, μεγαλύτερος φταίχτης στην όλη κατάσταση που ίσως δημιουργείται όταν και εφόσον όλοι οι παραπάνω αναλαμβάνουν ρόλους και το σενάριο παίρνει οπτικοακουστική μορφή.
Τέλος για να ελαφρύνω λίγο το κλίμα (που σιγά να μη, τί είμαι πιά μπροστά σε ολόκληρο κυκλώνα) αυτό που επίσης έμαθα φέτος τωρα στα κοντά, είναι πώς οι παρέες μεθύστακων στα μετρό του Παρισιού αποτελούνται πάντα από τρία άτομα. Ο ένας κάθεται στη μέση έχοντας ενα μπουκάλι ανάμεσα στα χέρια του χωρίς να μιλάει. Μέσα στη σιωπή του μοιάζει σοφός και καμιά φορά ρίχνει κυνικά βλέμματα στον άλλον που είναι μετά βίας όρθιος με το καμάρι του πιωμένου και τον ενθουσιαμό του μαστουρωμένου κουνάει γρήγορα και απότομα τα χέρια του από τον ενθουσιασμό της φοβερής του ανακάλυψης προσπαθώντας να πείσει τον τρίτο και μοναδικό που, αλήθεια, προσπαθεί να τον ακούσει. Εκείνος έχει μεγάλη κόκκινη μύτη. Πάντα τυλιγμένο κάπου κοντά τους υπάρχει κι ένα αδέσποτο σκυλί ράτσας και η επιγραφή "πεινάμε". Στο'πα, εγώ και η λέξη "ελαφρύς" σε οποιαδήποτε της μορφή δε πάμε πακέτο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου