Συνολικές προβολές σελίδας

Σάββατο 28 Δεκεμβρίου 2013

I promised.

Κάποτε ένα μπαλόνι, ένα χαρτονένιο κουτί κι ένα frisbee αρκούσαν για να με κάνουν τον πιό ευτυχισμένο άνθρωπο στη γη. Και ήμουν.
Το σημερινό "κάποτε" που ζω δείχνει να γίνεται ολοένα και πιό απαιτητικό για να ικανοποιεί τις απαιτήσεις του τώρα μου.
Αλλά και όχι. Για παράδειγμα ήδη νίωθω πολύ καλύτερα με την σιγουριά της ανακούφισης που φέρνει η χαρά της συνειδητοποίησης της εν δυνάμη κίνησης που θα επιτύχει το Ματ. Αμέσως ή ακόμα και ταυτόχρονα, το μπαλόνι, το χαρτονένιο κουτί και το frisbee φαίνονται πιό μακρινά και πιό δυσεύρετα.
Το θέμα είναι να ξέρεις τί επιζητάς και τί νομίζεις πώς θέλεις. Με δυό λόγια "τώρα ξέρεις".  Ίσως είναι πιό δύσκολο, αλλά αντιστοίχως είναι και πιό προκλητικό. Αφού είπαμε πιά τώρα, τις δυσκολίες μας τις αντιμετωπίζουμε ως προκλήσεις κι όχι σαν εμπόδια.

Κοινώς: πρέπει να στρωθώ να διαλευκάνω τί παίζει με τα Γαριδάκια γιατί έχει καταντήσει πιά βασανιστική αυτή η διαδρομή μέχρι το σπίτι όπου θα ανοιχτεί το εκάστοτε σακουλάκι που τί το πείραζε δηλαδή να'ναι Δρακουλίνι; Για να μη μιλήσω για τα μούφα και καλά φάση Πακοτίνια που αντί να έχουν εκείνη την υπέροχη γεύση Τυρί-Πόδι, μου το παίζουν γκουρμεδοϊστορία "Ξυδίλα σα να μην υπάρχει αύριο-Πατάτα Goody's-ΦΑΚΙΝ' ΜΗΛΟ. 

Η ξενιτιά στο φαί δείχνει τα δόντια της, αλλά ευτυχώς, αυτό θα'ναι απαίσιο και οι απειλές της θα μείνουν νηστικές [όπως εμείς].

Δεν υπάρχουν σχόλια: