Νιε νιε νιε νιε

Δε θα την γλύτωνα χθες, κατά κάποιο τρόπο το ήξερα. Μου΄ρθε αναλαμπή όταν μου'ρθαν στο μυαλό κάτι στίχοι περί νυχτών που δε ξημερώνουν. Περίμενε τηλέφωνο. Οκ το'κλεισα, πάμε. Γαμώ, το σε!
Ε που είσαι; Πες μου που είσαι! Στείλε μου μήνυμα και πες μου "είμαι εδώ και κάνω αυτό!". Οχ ντάξει, ακούγομαι κάπως υπερβολική. Το παραδέχομα. Ξέρεις τί θα'θελα να γράψω στη συνέχεια. Αλλά δε μπορώ, δεν αποτελεί ορθολογικό επιχείρημα.
Γαμώ τα συγκεκριμένω μέρη και τις γεύσεις που αντί να σε ξεδιψάνε ή να σε χορταίνουν αντίστοιχα σε κάνουν να θυμάσαι κάτι τόσο και με την βούλα πλέον μακρινό. Αυτό πως το εξηγείς δηλαδή εύλογα ε; Να τρώω έναν κεφτέ και να μην μπορώ να συγκεντρωθώ σε αυτό που κάνω; Α ωραία, εδώ επίσημα παραδέχομαι οτί ένας κεφτές με κουμαντάρει. Αυτό ίσως ακούγεται υπερβολικά σουρρεάλ. Με φαντάστηκα με αλυσίδες απο τον λαιμό και να μου δίνει διαταγές ένας κεφτές. Είναι πρωί, το κόβω η φαντασία μου οργιάζει και βάζω άλλους στην θέση του κεφτέ και κάπως μου... ανοίγει η όρεξη. Ξες εσύ, αυτήν που είχα χτες και μ'εκοψες πάνω στο καλύτερο.
Για να δούμε τί άλλο. Τίποτα, την μπαλαντέζα απλά μην ξεχάσεις. Τσεκ. Εντάξει φύγαμε τότε.