Οουκει.

Βιάζομαι τρελλά αν κι έχω γύρω στα σαράντα πέντε λεπτά στη διάθεση μου. Ξύπνησα με πονοκέφαλο επειδή φρόντισα να είμαι αγχωμένη ακόμα και στον ύπνο μου με απόδειξη τα όνειρα που είδα. Χειρότερα κι απο την ταινία χθες στο σινεμά. Δε θέλω να το συζητήσω. Ούτε για την ταινία ούτε για τα όνειρα. Άκους εκεί, καταδύσεις. Συνεχίζω. Δεν έχω χρόνο. Δε μου φτάνουν οι ώρες της ημέρας για να ικανοποιήσω όλους αυτούς που θέλω να ικανοποιήσω. Ακόμα και όλα εκείνα που πρεπει να ικανοποιήσω. Κάτι μου λέει πως δε μπορώ να αυξήσω τις ώρες της ημέρα κι οτί απλά πρέπει να μειώσω τα άτομα ή εκείνα  που απαιτούν απο εμένα να τους ικανοποιώ. Τί λες;
Ισχύει και το αντίστροφο όμως, μη περιμένεις απο όλους να σε έχουν πρώτη προτεραιότητα. Είναι ανέφικτο. Αρκέσου και προσευχήσου γι'αυτούς που απλά σε έχουν εκεί
.Μαλακίες λέω. Απλά είμαι άλλη μία φορά αγχωμένη, εκνευρισμένη και προσπαθώ να το καλύψω.