Περί ορέξεως λοιπόν.

Τρώω ο,τι πιό αποτυχημένο κυκλοφορεί σε ετοιματζίδικη σούπα. Είναι ή Knorr ή Μaggie τοματόσουπα. Έγώ θα την χαρακτήριζα κλανόσουπα με φρέσκα κομματάκια εμετού αν και δε νομίζω πώς θα ψήφιζαν τη δική μου πρόταση στο meeting εν ονόματει "Ελάτε να βρούμε όνομα για την καινούργια μας σούπα". Το πολύ να έπαιρνα την ψήφο του χαβαλετζή του τμήματος. Ναι εκείνου που κοροιδεύει το αφεντικό όταν του΄χει πλάτη. Ναι εκείνου που έχει βγάλει αστεία παρατσούκλια σε όλους τους υπαλλήλους όχι μόνο της δικής του εταιρίας, αλλά όλων των εταιριών που βρίσκονται σε ακτίνα δύο χιλιομέτρων.
Έχω την εντύπωση πως ξέφυγα απ'το θέμα αλλά τώρα που το σκέφτομαι και το παρατηρώ το πράγμα, διαπιστώνω πώς δεν έχω και κάποιο συγκεκριμένο θέμα να αναλύσω. Επιστροφή στα παλιά; Εάν κρίνω απο το σημερινό πρωινό, και δεν εννοώ το φαγώσιμο πρωινό, είχαμε μία βουτιά ολάκερη προς τα πίσω. Καιρό είχα να δημιουργήσω στον ίδιο μου τον εαυτό τόσο ισχυρό πονοκέφαλο από το λεγόμενο άγχος.  Ή τουλάχιστον δε θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που ξύπνησα με τόσο άγχος διοχετευμένο εντός του ταπεινού και καθόλου φιλικό προς τη πάρτη μου, μυαλό μου. "Τί του έχω κάνει ρε γαμώτη μου" αλά Φωτεινή προς Άσπα στο Fame Story 2; 3; Όπου αντικείμενο της πρότασης (δηλαδή το "του" μετά το ερωτηματικό "τί" στο ερώτημα που βρίσκεται εντός εισαγωγικών για τους μη θεωρτικάριους) να σημειωθεί το μυαλό μου.
Μα τί του συμβαίνει; Γιατί τόσο άγχος ρε αδερφάκι μουι; Τί σου πάει στραβά δηλαδίς να'ούμε; Δε θα μπω στην διαδικασία μικρότητας και σαδισμού θα έλεγα, που ενθαρρύνει την βελτίωση της διάθεσής μου εις βάρος ουσιαστικά άλλων ανθρώπων που τραβάνε τα χίλλια μύρια ενώ εγώ κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή μου με την κούπα μου γεμάτη με αηδιαστική σούπα που φαντάζει έως και χαβιάρι για ένα Αφρικανάκι. Ποτέ δε μ'άρεζε να σκέφτομαι την δυστυχία του άλλου για να "ξαλαφρώσω" εγώ. Δε θα το έκανα ποτέ μου.
Ο καθένας σε αυτόν τον κόσμο έχει τα δικά του ζόρια και ο καθένας έχει το δικαίωμα να θεωρεί τα δικά του πιό σημαντικά απ'ότι του άλλου. Ενδεχομένως μερικά προβλήματα να είναι αντικειμενικά πιό ευαίσθητα από μερικά άλλα, όμως αυτό δεν είναι λόγος να βγάλουμε τις ζυγαριές και να αρχίσουμε να ζυγίζουμε τα προβλήματά μας λες και συμμετέχουμε σε κάποιο διαγωνισμό κακοτυχίας.
Αρνούμαι λοιπόν κατηγορηματικά να νιώσω καλύτερα επειδή κάποιος άλλος υποφέρει αυτή τη στιγμή και καταδικάζω μία φράση που είχα διαβάσει σε μήνυμα στο κινητό όσο ψώνιζα στη Ζάρα που έλεγε:

"Αν αυτή τη στιγμή δε πονάς πουθενά, σκέψου πόσοι σε ζηλεύουν".

Στη συνέχεια ακολουθούσε και το όνομα του κατόχου της φράσης ο οποιός τυχαίνει να είναι διάσημος Έλληνας συγγραφέας, όμως δε θα μπω στο κόπο να αναφέρω ποιός είναι γιατί μπορεί να είναι αναγνώστης του μπλόγκ μου και να νιώσει άσχημα που τον αμφισβήτησα. Εδώ θα ήθελα να υπογραμμιστεί το γεγονός οτί προφανώς αυτοσαρκάζομαι. Και που λες πολύ με εκνευρίζει που ορισμένες φορές πρέπει να εξηγώ είτε τα αστεία μου είτε ν διευκρινίζω πότε κάνω πλάκα και πότε όχι. Όμως τώρα έχω θέμα και κάνει μπαμ οτί ξεφεύγω και ξαναγυρνώ στο θέμα μου.

Ξέρουμε όλοι μας πώς αυτή τη στιγμή, εκατομμύρια άνθρωποι πονάνε με τον τρόπο τους, είτε πνευματικά είτε σωματικά. Ο καθένας για τους δικούς τους προσωπικούς και ελπίζω σεβαστούς λόγους. Αυτό δε με χαροποιεί επειδή τυχαίνει να μην με απασχολεί αυτή τη περίοδο κάτι αξιοσημείωτο. Πάντα υπάρχουν λόγοι να μην νιώθεις καλά ακόμα κι αν δεν είναι δικοί σου αποκλειστικά. Μπορεί ένας φίλος να έχει ένα πρόβλημα και να θέλεις να του σταθείς. Δεν είναι δικό σου πρόβλημα αλλά είναι ικανό να σου χαλάσει την διάθεση και μάλιστα κατακόρον, επειδή πάνω απ'ολα είμαστε άνθρωποι πλημμυρισμένοι από εκατοντάδες και ποικίλα συναισθήματα τα οποία εκδηλώνονται απρόσμενα. Δε μπορώ με ένα κουμπί να με κάνω να σταματήσω να αισθάνομαι άγχος.