Liebes Tagebuch

Mπορείς κι έχεις κάθε δικαίωμα να επικαλεστείς την οποιαδήποτε δικαιολογία και να «εξηγηθείς» για αυτό που ξεκινάς να νιώθεις αρχές μετάνοιας ή έστω συναισθήματα «μήπως δεν έπρεπε;», αλλά οφείλεις και να ξέρεις πώς πιθανολογείται να χρησιμοποιηθούν όλα αυτά εις βάρος σου, στο αιώνιο δικαστήριο της εντιμης και καθαρής συνείδησης με μόνο δικαστή την αξιοπρέπεια του Εγώ σου.

Για λόγους διευκρίνησης και μόνο δε μιλώ για Κάρμα κι ούτε για κανόνες ηθικής μιας και αυτά είναι άπιαστα για το ευσυνείδητό μας δυναμικό κι απλά  εμείς τα υπακούμε αναγνωρίζοντας, μαθαίνοντας και ζώντας.

Όχι λοιπόν, μπορεί και ίσως, όμως τί σημασία πιά θα είχε εάν δεν;

Τί σημασία θα είχε να μην;

Η αλήθεια είναι, για να αλλάξω θέμα, πώς το να αφήσω να ακούσω για χιλιοστη φορά αυτόν τον καιρό (ψέμματα, σχεδόν η 5^η θα’ναι) τις φράσεις «εγώ στα’λεγα» ή ακόμα χειρότερα το «κάθε εμπόδιο για καλό είναι» με προκαλεί και ακόμα ίσως και να ανυπομονώ πιά τώρα. Βλέπεις τελικα, όχι μόνο γυρνάει αλλά κατά την διάρκεια του κύκλου εκσφενδονίζει, χτυπάει πίσω του πόρτες με θόρυβο κάνοντας την σιωπή να σπάει τύμπανα αυτιών, φυσάει, αιμορραγεί και λίγο πριν το κλείσιμο του, ηρεμεί απότομα αφήνοντας μας να αγακανακτούμε εκνευρισμένα καθώς αιωρούμαστε λίγες στιγμές ίσα ίσα για να προλάβουμε να κρατηθούμε απο τα χέρια «εκείνων» που έχουν περισσότερη σωτήρια δύναμη απο κάθε μετα(υ)λλικό κάγκελο προστασίας κατά την ανώμαλη προσγείωση.

Αυτά τα χέρια λοιπόν είναι κατά κάποιο τρόπο μαγικά. Σε κρατάνε σφιχτά από το χέρι όπως ακριβώς κάνει  μια γιαγιά που πάει την εγγονή της στο σχολείο. Σε αγκαλιάζουν τρίβοντάς σου την πλάτη δίνοντας σιωπηλά κι απλόχερα την ζεστασιά που χρειαζόσουν για να αντισταθείς στον αέρα. Σου χαιδεύουν τα μαλλιά όπως κάνει  ένας άντρας σε μια γυναίκα πριν κοιμηθούν για να νιωσεις προστασία. Σε μουτζώνουν για να μην κάνεις τα ίδια λάθη και τέλος σε σπρώχνουν στο κενό, αφού έχουν εξασφαλίσει πώς έχουν δέσει γύρω σου το αερόστατο, έτσι ώστε η ελεύθερη σου πτώση  να σε οδηγήσει στο διπλό κρεββάτι που έστρωσες μόνος σου.

Κι εκεί πιά έχεις μπροστά σου όλο τον χρόνο που κατά την διάρκεια των ημερών σου δε σου φτάνει, για να γελάσεις, να μιλήσεις, να τραγουδήσεις και απλά να αισθανθείς δίπλα σου όλους εκείνους που δε βλέπεις πιά συχνά.